Ή αλλιώς, ένα κάλεσμα θλίψης
Μπορείς να ακούσεις την παλιά Αμερική να τρίζει κάτω από το βάρος της νέας στο τελευταίο album του Hataałii, I'll Be Around. Είναι δε κι ένας τίτλος που ταιριάζει απόλυτα. Αισθάνεσαι πως είναι μια φιγούρα καθισμένη στην αυλή του προπορευόμενου χρόνου, ότι έχει περάσει από παντού και που έχει βρεθεί εδώ αγκαλιάζοντας τις απογοητεύσεις και τις δυσκολίες, μετά από καμιά 40ριά τσιγάρα, με τη μελαγχολική σοφία του να φαίνεται εκθαμβωτική παρά τα 22 του χρόνια. Είναι σαν να έχει περάσει περισσότερος χρόνος από τον ίδιο τον χρόνο, σαν να βρισκόταν εκεί από την αυγή της εποχής.
Το τελευταίο του album, που έχει μια αίσθηση από απόσταση και παρακμιακό grunge, μετατρέπει αυτή τη σοφία με έναν παράξενο τρόπο. Όπως ακριβώς η Αμερική, φαίνεται να φτάνει σε ένα αποπροσανατολιστικό πυρετό, που καταγράφεται μόνο ως μελαγχολική δυσαρμονία στα lo-fi τραγούδια της χώρας του, καθώς τα βαθιά και σκοτεινά του μάτια κινούνται γύρω από τη σοφίτα του, ασχολούμενος με το δικό του σπίτι. Το album είναι αυστηρά DIY (Do It Yourself) και ο καρπός αυτής της δουλειάς είναι η πιο μεγάλη του επιτυχία. Ίσως να ακούγεται άδειο και μινιμαλιστικό στην επιφάνεια, κυριαρχούμενο από μια 12χορδη κιθάρα, αλλά όλες οι μικρές λεπτομέρειες, που κρύβονται από κάτω, δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο. Μαγεύουν και αιχμαλωτίζουν όπως το κάλεσμα ενός δρόμου γεμάτου σκόνη κάτω από τον ήλιο της μεσοδυτικής Αμερικής. Θα μπορούσες να ρίξεις μια ατσάλινη πλάκα σε αυτά τα λυπημένα, μελαγχολικά τραγούδια και να μη ζήσεις για να ακούσεις πότε θα φτάσει στον πάτο, όπως το τελευταίο album του Καναδού Patrick Flegel Diamond Jubilee, που παίζει με την τρέχουσα παράλυση του χρόνου, καθώς καθόμαστε στην επιστροφή όλων όσα έχουν περάσει και δημιουργεί μικρές σκηνές από άλλους κόσμους κι άλλες εποχές. Αυτό, το καθιστά δύσκολο για να μπορέσω να το κατατάξω σε είδος, αν και δεν γουστάρω τις ταμπέλες.
Πολλές φορές με έχουν –ας πούμε– ρωτήσει τι είδους μουσική κάνω και τους έχω πει πως δεν ξέρω. Καλύτερα –τους λέω– να ρωτήσετε αυτούς που βάζουν ταμπέλες.
Φυσικά, στο album του Ινδιάνου Hataałii, υπάρχει μια αίσθηση lo-fi slacker indie, αλλά υπάρχουν επίσης επιρροές από στοιχειωμένα show tunes του παρελθόντος, περίεργες κουρδισμένες νότες που μεταδίδουν μια αίσθηση οξυδερκούς folk και ψήγματα country στην πιο κοφτερή και λιγότερο φτηνιάρικη μορφή του. Αλλά πάνω απ' όλα, φαίνεται να είναι ένα υφαντό που υφάνθηκε στον αργαλειό της τέχνης με πολύ μεγάλη προσοχή και φροντίδα. Ο πιο απλός ήχος ενός συνθετικού κιθαριστικού ήχου θα σε κάνει, για κάποιο λόγο, να σκεφτείς τον ήχο της δεκαετίας του 1980 και οι στίχοι θα σε ενημερώσουν ότι έχουν και καρδιοχτυπήματα και ρομαντισμό και όλα αυτά από μερικές νότες και μια προσεκτικά διαμορφωμένη γραμμή που θυμίζει τον Cormac McCarthy.
Ο Hataałii είναι ένας τραγουδοποιός σε έναν κόσμο δικό του και το I'll Be Around βρίσκει τον native American καλλιτέχνη στο πιο προσωπικό του album, που είναι τόσο συντριπτικό όσο και γοητευτικό. Κάλεσμα θλίψης που είναι συντριπτικό και γοητευτικό; Μα ναι, και μου φαίνεται πως έχεις να ασχοληθείς με πολλά πράγματα εδώ! Πίστεψέ με!
Track by track:
1. Surround Me: Με όμορφη 12χορδη κιθάρα και μια φωνή που ακούγεται σαν να έρχεται από 30 χρόνια πριν, αυτή η εισαγωγή είναι ελαφριά αλλά σε χτυπάει όπως χτύπησε η πέτρα τον Γολιάθ από την σφεντόνα του Δαυίδ (Ε, καλά, αυτό μόνο να το φανταστούμε μπορούμε).
2. She Ain’t Coming Back: Ο τίτλος είναι εξαιρετικός δείκτης για το βαρύ και σκοτεινό τραγούδι και θυμίζει μια αδελφή εκδοχή των Mazzy Star.
3. Let It Roll: Τα έγχορδα προσθέτουν επιπλέον δραματικότητα στη σοβαρότητα του album. (Δεν μπορώ μανούλα μ' δεν μπορώ / άι σύρε να φέρεις το γιατρό). Όπα, όπα… ηρέμησε… δεν χρειάζεται γιατρός, διότι μια υπόνοια από μπάσο, που ακούγεται στο βάθος, προχωράει μπροστά και οδηγεί προς τη θεραπεία.
4. Somebody Else Has My Baby: Ε, δεν γίνεται πιο φωτεινό από όσο είναι. Πάτα το skip αν είσαι φίλος της ευτυχίας ή άστο να παίξει αν σου αρέσει η ιδέα ενός country τραγουδιού.
5. Just Need You to Know: Ένα αποκομμένο και απόμακρο ουρλιαχτό – εδώ ακούγεται πιο καθαρά το συναίσθημα του Patrick Flegel, καθώς ο ψηφιακός ήχος συγκρούεται με τον αναλογικό με έναν παράξενο τρόπο. Ε, αυτά είναι έξυπνα και μοναδικά πράγματα.
6. Seem Alive: Η μέση του album σηματοδοτεί μια αλλαγή ρυθμού, θυμίζοντας πάλι τη δεκαετία του '80. Σαν τους πρώιμους INXS (αν μεγάλωναν –λέμε– στο Twin Peaks).
7. Set Me Free: «Γεια σας, είναι ο Cormac McCarthy που μιλάει, είμαι λίγο σκουριασμένος αυτή τη στιγμή».
8. When She Looks at Me: Ένας πιο ήρεμος ήχος. Ένα αιθέριο και όμορφο τραγούδι.
9. I Tried: Μια μελαγχολική παρένθεση. Δεν είναι το καλύτερο ή το πιο συναρπαστικό σημείο του album, και βέβαια κρατάει την ίδια διάθεση.
10. We Made Our Way: Μελωδία ρομαντική, (θα μπορούσε να είναι από το Naturally του JJ Cale), γλυκαίνει την ατμόσφαιρα καθώς ο Hataałii αναπολεί με λίγο περισσότερη τρυφερότητα.
11. Wait For You: Κάπως, ολόκληρο το album, μπορεί να σου θυμίσει το Wicked Game, με τον καλύτερο τρόπο, και αυτό το λαχταριστό τραγούδι μπορεί να είναι η στιγμή που το καταλαβαίνεις.
12. Little Brother: Τα πράγματα γίνονται ξαφνικά λίγο Stagger Lee σε αυτή την μικρή πόλη. Ο Hataałii ερμηνεύει το κομμάτι με αυτοπεποίθηση, δραματικότητα και μια εκπληκτικά εκφραστική φωνή.
13. I’m Your Man: Ένα άλλο τραγούδι που ίσως είναι περισσότερο για τη συναισθηματική διατήρηση της διάθεσης παρά για οτιδήποτε άλλο.
14. I’m Down a Dirt Road: Εδώ έχουμε μια δυναμική συλλογή από μπλουζιστικά όργανα. Ο Hataałii είναι καλλιτέχνης και τεχνίτης με την πιο αληθινή έννοια και αυτό το τραγούδι κλείνει το album με ζωντάνια.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
