Ευαγγελίας Αλιβιζάτου
Το στοίχημα είναι λειψό.
Να ακροβατήσω ώστε να κερδίσω.
Τα αστέρια στέκονται αρωγοί μου.
Έχουν σκοπό να στήσουν πανηγύρι για την νίκη μου. Πνίγομαι από τον φόβο.
Παντού κενό, και το ύψος με τρομάζει.
Ψέμα στοιχειώνει το ουράνιο τόξο.
Στέκομαι άβουλη να αγγίξω το σκοινί.
Το μυαλό μου παροπλισμένο, έρμαιο του φόβου.
Κολλημένος ο ιδρώτας στο μέτωπό μου, με τον αέρα να με χαστουκίζει, προσπαθώντας να με κρατήσει δυνατή.
Τούτη την στιγμή ποθώ το μαξιλάρι μου.
Να ακουμπήσω τις πληγές μου.
Σκελετωμένος ο φόβος, χαμογελά χαιρέκακα.
Προσκαλεί άλλους, μικρότερους...
Που απλόχερα κολλούν σαν βδέλες στην ψυχή μου.
Ξέρω πως πρέπει να νικήσω.
Τα χρώματα του ουράνιου τόξου μου γνέφουν αισιόδοξα.
Φειδωλή η απάντησή μου.
Ήρθε η ώρα να βηματίσω.
Ο ακατανόμαστος, ακάλεστος κραίνει με κακία.
Κάνω το πρώτο βήμα, το κίτρινο τόξο μου χαμογελά, το μοβ με συμβουλεύει, να είναι αργά τα βήματά μου, αργά και σταθερά.
Το «βάρος» μου με τρομάζει... λεπτοί άνθρωποι έχουν ευκαιρίες... μπορούν να ακροβατούν, εμείς οι άλλοι έχουμε ένα «γιατί» πικραμένο.
Σε αυτό ποντάρει ο εχθρός... Ακόμα ένα βήμα αντέχω...
Το ουράνιο τόξο ξεδιπλώνεται αισιόδοξα, πλησιάζοντάς με. Ακόμα λίγο, τρία βήματα έμειναν...
Η Αχίλλειος πτέρνα μου,..
μάτωσε.
Το πείσμα μου όμως ακόμα ζει.
Ηχούν βουητά στα αφτιά μου, είναι του φόβου.
«Τώρα πέφτεις στο κενό»... προσπαθεί να μου αποσπάσει την προσοχή.
Δεν είμαι φυγόπονη, λέω στις στάλες από το ρυπισμένο αίμα που στάζει στο σκοινί.
Το όνειρο θα το ακουμπήσω.
Ένα βήμα ακόμη αντέχω... λέω. Αντέχω, μη με προδώσεις....
Η απάντηση από αυτό, ευθύς αμέσως
«Το βάρος είναι ο φόβος σου...»
Έχει δίκιο, ένα ακόμη, και αγγίζω το ουράνιο τόξο.
Χορός μπλεγμένος αστεριών με τον αποχαιρετισμό του πολύχρωμου φίλου μου.
Ο φόβος κόπηκε στα δυο.
Θύμα είναι αυτός...
Είμαι αγγελοκαμωμένη...
Άγγελοι ψέλνουν δοξασίες, στο όνομά μου.
🍈
Copyright © Ευαγγελία Αλιβιζάτου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Juan Brufal
