Χρήστου Ντικμπασάνη
Από αστέρι σε πλανήτη πλοηγώ τα όνειρά μου
Στο πρόσωπό μου καθρεφτίζεται μια θεϊκή λάμψη
Ο χωροχρόνος σταμάτησε πια
Τι είναι αυτές οι φωνές ευτυχίας
που προσκρούουν επάνω
στο απαστράπτον κέλυφος του αστρόπλοιού μου;
Τραγουδούν μελωδίες τ' αστέρια,
σαρώνοντας το εφήμερο
και το αναπότρεπτο μιας μικρής ζωής
που έζησα στην υδρόγειο
Σκέπτομαι χαρούμενος τους αγνώστους κόσμους
που πρόκειται να κατακτήσω
Πάει πολύς καιρός που εξημέρωσα
τους δισταγμούς και τους φόβους μου
Παράτολμα και αν προχώρησα
ανάμεσα από αμέτρητους κινδύνους
Αλόγιστα και αν ξόδεψα
τους ανθούς της άνοιξής μου,
η σκοτεινιά του απείρου
δεν με τρόμαξε ούτε μια στιγμή
Η ένδον μου φωτιά φώτιζε
το πάθος μου για την ανακάλυψη
του αρχέγονου εαυτού μου
που η μνήμη του πάντα
πλημμύριζε την άδολη ψυχή μου
🐬
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Πόπης Μπίσσα [έργο της σειράς Αποτυπώσεις]