Γεωργίου Κονίδη
Προσπαθώντας να ατενίσεις το τώρα, που σαν σκιά ξεφεύγει και χάνεται, μιλώντας χωρίς λέξεις, με κωδικούς ομιλίας που κανένας δεν προσπάθησε μέχρι τώρα να μεταφράσει.
Ζώντας σκοτεινά, με μόνη σύντροφο τη μουσική που σε ταξιδεύει.
Με χέρια επιδεικτικά χωμένα μέσα στις τσέπες, όχι από κρύο αλλά από φόβο. Ανεκδήλωτος.
Με τον ήλιο να δύει πάνω από το πρόσωπό σου, χωρίς να ξεχωρίζεις τη μία μέρα από την άλλη, με ξένα χέρια να αγγίζουν το κορμί σου, χωρίς να μπορούν να κάνουν την ψυχή σου να νιώσει.
Με πόθους που πεθαίνουν με την εμφάνιση της πρώτης ηλιαχτίδας.
Με ίδιες στιγμές.
Και ίδιες καταλήξεις, μία αρχή και ένα τέλος πάντα το ίδιο, ξυπνώντας με σώμα ιδρωμένο και σκέψεις μπερδεμένες σαν κουβάρι, μακριά από το μόνο χέρι που σε άγγιξε και ένιωσες μία αλήθεια από το σφίξιμο πάνω στον ώμο σου...
Ανέντακτος.
Βρίσκοντας τον εαυτό σου να χτυπάει μηχανικά παλαμάκια μαζί με όλους τους άλλους μετά το τέλος της τρίτης πράξης, ψάχνοντας να βρεις τον σωστό τρόπο αναπνοής μέσα στο μάτι του κυκλώνα. Προσπαθώντας να σταματήσεις να σκέφτεσαι.
Να μιλάς, έτσι όπως μιλάς.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Θανάση Μυλωνά
