Γεωργίου Κονίδη
Ο ήλιος δεν γεννήθηκε μόνο για μας, το ξέρω.
Σηκώνουμε το κεφάλι μας στον ουρανό και βλέπουμε σύννεφα.
Χνότα θεού μαζεμένα
Τόσος έρωτας, τόσα όνειρα...
Δυστυχία στο κορμί του ελαφιού σαν μέσα σε αυτό κρύβεται η άπονη σφαίρα του φονιά κυνηγού.
Πράσινα πεύκα, γαλάζια θάλασσα, μην μας καταδικάζεις
Τα παιδιά σου μαρτυρούν και από μας πεθαίνουν
Τα παιδιά μας που γίνονται αδελφοκτόνοι σαν εμάς
Για αυτοκτονία του αδερφού μας, δικιά μας αυτοκτονία
Τα κύματα έστειλαν στην αμμουδιά το κορμί του πραγματικού Θεού που χρόνια πίστευαν οι άνθρωποι και αυτός γεμάτος κοχύλια, αλμύρα και φύκια, ξεχασμένος, μισοπεθαμένος
και εδώ μία τρικυμία.
Η ζωή και ο θάνατος μια τρικυμία.
Άστρο λαμπερό, μην μας καταδικάζεις
Δεν φταίμε τόσο πολύ που τον δολοφονήσαμε αυτόν που εσύ όταν γεννήθηκε τον άφησες στα χέρια μας Τον οδηγήσαμε δίνοντάς του τα μόνα δώρα που πήρε από μας
Κορμιά δολοφονικά, ο σταυρός το δώρο τους
Δεν φταίμε όλοι
Μόνο κάποιοι
Μην μας καταδικάζεις όλους
Σε παρακαλώ. Σε παρακαλούμε.
🍈
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Edvard Munch [The wave]