(Ή αλλιώς, πώς ένα B-side για τον George Harrison έγινε το ξεκίνημα του πιο ανέλπιστου supergroup στην ιστορία του rock)
Η δημιουργία των Traveling Wilburys δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να έχει προβλέψει κανείς. Η ιδέα να ενωθούν μερικοί από τους μεγαλύτερους θρύλους της κλασικής rock σε μία μπάντα ακούγεται σαν όνειρο. Και όμως, ήταν μια από εκείνες τις ευτυχείς συμπτώσεις που συμβαίνουν μια φορά στη ζωή. Όλα ξεκίνησαν όταν ο George Harrison φαντάστηκε μια υποθετική superband – και η έμπνευση αυτή βρήκε απήχηση στους φίλους του.
Όταν έγραψε το Handle With Care, ήταν φανερό πως είχε κάτι που δεν μπορούσε να χαθεί, έτσι, σαν ένα απλό B-side. Η αρχική ιδέα ήταν να φτιαχτεί ένα τραγούδι για να συμπληρώσει το άλμπουμ Cloud Nine. Όμως όταν κατέληξε να το ηχογραφήσει στο στούντιο του Bob Dylan, μαζί με τον Roy Orbison και τον Tom Petty, κανείς δεν μπορούσε πια να το αγνοήσει. Η δισκογραφική εταιρεία το κατάλαβε πρώτη: το τραγούδι ήταν πολύ καλό για να καταλήξει στα ψιλά γράμματα.
Η γέννηση του κομματιού είχε μια σχεδόν... χαοτική αθωότητα. Ο τίτλος Handle With Care προέκυψε απλώς επειδή ο Harrison είδε μια κούτα στο στούντιο με αυτή τη φράση. Όσο για τους στίχους, γράφτηκαν με έναν συλλογικό, σχεδόν παιγνιώδη τρόπο. Όπως περιέγραψε ο Petty: «Κάναμε διάλειμμα για φαγητό και είπε ο Harrison: "Λοιπόν, χρειαζόμαστε στίχους, παιδιά. Έχω τόσους τραγουδοποιούς εδώ. Πάμε να γράψουμε.". Ο καθένας πέταγε μια φράση και άκουγες "ΟΧΙ", μέχρι που κάποιος έλεγε κάτι και ακουγόταν: "αυτό είναι καλό, το κρατάμε". Έτσι το κάναμε.». Και παρότι ο Bob Dylan ήταν παρών –και ποιος δεν θα ήθελε τον Dylan να γράφει τους στίχους του;– υπήρχε κάτι πιο αυθεντικό στον τρόπο που η ομάδα λειτουργούσε. Ήταν μια σύμπραξη φίλων και όχι σύμπραξη rock stars.
Ο σιωπηλός πρωταγωνιστής
Μπορεί τα φωνητικά του Orbison να ήταν μαγικά, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής του τραγουδιού είναι το slide κιθαριστικό σόλο του George Harrison. Το τραγούδι ήταν δικό του από την αρχή και η κιθάρα του ξεχωρίζει σχεδόν αβίαστα. Δεν πρόκειται για κάποια επίδειξη δεξιοτεχνίας. Eίναι η φωνή της ψυχής του, ο δικός του ήχος, βαθιά προσωπικός και αναγνωρίσιμος. Η επιλογή του να μην παίξει κάποιο παραδοσιακό rockabilly σόλο, αλλά να αφήσει το slide του να μιλήσει, δείχνει πόσο πολύ είχε εξελιχθεί από τα πρώτα του χρόνια με τους Beatles. Η επιρροή της ινδικής μουσικής τον είχε αλλάξει, και πλέον έβλεπε το παίξιμό του ως επέκταση του εαυτού του.
Ένα κλείσιμο ματιού σε φίλους και Beatles
Ο Harrison δεν σταμάτησε εκεί. Εμφανίστηκε και στο βίντεο κλιπ για το I Won’t Back Down του Petty, και λίγο αργότερα ξαναμπήκε στο στούντιο με τους υπόλοιπους Beatles για το Anthology. Εκεί, στο Free As A Bird, το slide του έκανε πάλι την εμφάνισή του – όχι πια ως του νεαρού που είχε απογοητευτεί από τις Get Back συνεδρίες, αλλά ως του ώριμου, συμφιλιωμένου George. Η κιθάρα του δεν «έκλαιγε» όπως στο While My Guitar Gently Weeps. Σο Handle With Care υπήρχε μόνο χαρά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του σόλο μέχρι το fade out ήταν φανερό: ο Harrison είχε αφήσει πίσω του την πικρία και απολάμβανε ξανά τη μουσική – χωρίς προσδοκίες, για την αγνή χαρά του να δημιουργεί με φίλους.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Photo credits: Paul King artwork
