Η ζωή μπαίνεισε παύσηόταν η ψυχήδιατάζει την κάθαρση
Ακροβατώντας από το φως στο σκοτάδι, άλλοτε με βήμα γοργό και άλλοτε σε μια χαλαρή βόλτα στη ζωή γεννήθηκαν οι Άναστρες Νύχτες.
Αναμετρήθηκα με το Εγώ μου, που έπρεπε να σωπάσει και κάπως έτσι ξεκίνησα το ταξίδι. Στο διάβα μου συναντήθηκαν και συνουσιάστηκαν το ατομικό με το συλλογικό τραύμα και μια κραυγαλέα εσωτερική φωνή που επίμονα διέταζε την κάθαρση.
Πρώτος σταθμός ο θάνατος του ρομαντισμού της πρώτης μου νιότης..
Μύρισε τοβρεγμένο από τις στάλεςτης βροχήςχώμα,καθώς οιτελευταίοι εραστέςτουφεκίστηκανστην πλατεία.
Έπειτα ήρθε η σιωπή, ο εγκλεισμός και η αναγέννηση της φύσης. Αυτή η χάση του φεγγαριού, με βρήκε σ' ένα ατέρμονο αγώνα επαναπροσδιορισμού του αρχέγονου προτύπου που κουβαλάω στους αιώνες της ύπαρξής μου. Ξένοι μανδύες και δανεικοί φόβοι έπρεπε να διαλυθούν. Kάθε λέξη σε κάθε στροφή έφερνε τη νίκη όλο και πιο κοντά. Κάθε ποίημα και ένας μικρός θάνατος για να γεννηθεί ξανά η ζωή στην αληθινή της έκφανση.
Η αποτύπωσή μου στον κόσμο ένα συνονθύλευμα από ξένους μανδύες. Έψαχνα την αλήθεια μου σε κάθε γωνιά της ζωής, όμως ο φόβος είχε σκιάσει κάθε σχισμή απ' όπου θα μπορούσε να εισχωρήσει το φως.
Τότε ήρθε μια αυγουστιάτικη βραδιά με ολόγιομο φεγγάρι, όπου η Παναγιά είχε βάλει τα καλά της και άνοιξε τον οίκο της για να δεχτεί τις θυσίες των πιστών. Με βρήκε ν' αναμετριέμαι επίμονα με μια θάλασσα σιωπές, κάπου εκεί γεννήθηκαν οι Άναστρες Νύχτες.
Πώς θα μπορούσε να μην απασχολήσει τη σκέψη μου η γυναίκα στο πέρασμα των αιώνων που για να επιβιώσει έπρεπε να κρύψει τη θεϊκή της υπόσταση; Έπειτα η φύση που ουρλιάζει καθώς καίγεται και εμείς εμμονικά βγάζουμε φωτογραφίες με τα κινητά μας εγκλωβίζοντας τη στιγμή καθώς ξεφεύγει η πραγματική ευτυχία στο ράγισμα μιας οθόνης.
Μέσα στηντόση βαρβαρότηταένα δέντροστέκει αγέρωχοανάμεσα στις φλόγες.
Τα φτεράαπό τονεκρό πουλίπηγαινοέρχονται, όπωςτα βιαστικά βήματατων εμπρηστών.
Με ρωτάνε συχνά, γιατί επέλεξα τον τίτλο Άναστρες Νύχτες; Γιατί όπως και η ζωή, έτσι και αυτή η ποιητική μου συλλογή έχει μια διττή σημασία. Αφενός είναι αυτές οι νύχτες που όλο κοιτάμε τον ουρανό μήπως και κλέψουμε τη λάμψη από κάποιο μακρινό αστέρι καθώς αφήνει την τελευταία του πνοή στον γαλαξία αλλά δεν το βρίσκουμε πουθενά. Εκεί λοιπόν που η ζυγαριά γέρνει προς τον αρνητικό πόλο κάνει την εμφάνισή του το φεγγάρι, άλλοτε ολόγιομο και άλλοτε μισό. Εκεί νίκησα το τραύμα και άφησα το φεγγάρι να καθοδηγήσει τα βήματά μου.
Ο θυμός της δικής μου γενιάς έγινε στίχος.
Οι νομοθέτεςεπιτάσσουν τα μελλούμενακαι οι λίγοι επαναστατούν·δαφνοστολίζονται μόνοοι γραβατωμένοι.
Η ανατολή του ήλιου όμως γέννησε την ελπίδα σ' ένα πείσμα ενάντια στους καιρούς που τάχθηκα να ζήσω...
Ο έρωτας, το πένθος, η αναμέτρηση με τα θεία και έπειτα η πραγματική επανάσταση έφερε την πιο ώριμή μου φάση στην ποιητική μου πορεία μέχρι σήμερα. Πίσω από όλα, όμως, κρύβεται μια απέραντη ευγνωμοσύνη γιατί κάθε ανάσα που παίρνουμε σε κάθε μας στιγμή είναι και μια υπενθύμιση της θεϊκής μας υπόστασης που ζει αιώνια.
Άντρια Νικολάου
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η ποιητική συλλογή Άναστρες Νύχτες της Άντριας Νικολάου κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Η Άντρια Νικολάου είναι απόφοιτος της σχολής Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έχει σπουδάσει κινηματογράφο στην Αμερική και την Αγγλία. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Κύπρο, όπου δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης. Παράλληλα, έχει δημιουργήσει τη δική της διαφημιστική εταιρεία και στούντιο, τη White Socks Creative. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Απέθαντος Έρωτας (εκδόσεις Πνοή, 2018) και έχει συμμετάσχει στη συλλογική έκδοση Τα χαϊκού της άνοιξης (εκδόσεις Ανεμολόγιο, 2021) και στη δικοινοτική ποιητική συλλογή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ποιητών Μαζί/Birlikte (2022). Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες σε Ελλάδα και Κύπρο. Οι Άναστρες Νύχτες είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.
