Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, μετακινούμενος από το ένα μέρος στο άλλο.
Ήταν Ιούλιος του '61. Είχα μόλις εκδώσει το αυτοβιογραφικό μου έργο Μια κινητή εορτή (A Moveable Feast). Περιέγραφε το Παρίσι όπως το θυμόμουν, όχι όπως ήταν. Τότε ήμουν ένας νεαρός, άγνωστος συγγραφέας. Το βιβλίο περιλαμβάνει αναμνήσεις από τη ζωή μου στην πόλη, καθώς και γνωριμίες με άλλους διάσημους συγγραφείς και καλλιτέχνες της εποχής.
Εκείνη την ημέρα, ήξερα ότι πλησίαζε το τέλος. Ήταν ήσυχο το σπίτι στο Κέτσαμ του Αϊντάχο. Πολύ ήσυχο. Μια καραμπίνα, μια στιγμή κι όλα έσβησαν. Η Μάριελ, η εγγονή μου, έλεγε αργότερα πως το δωμάτιο εκείνο κουβαλούσε πάντα κάτι σκοτεινό. Το ίδιο δωμάτιο πήρε και τη Μάργκο, την αδερφή της, που αυτοκτόνησε. Η τρέλα περνάει στο αίμα. Και παραμονεύει σιωπηλά.
Γεννήθηκα στις 21 Ιουλίου 1899, στο Όουκ Παρκ του Ιλινόι. Συντηρητικό σπίτι, ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός, η μητέρα με ήθελε μουσικό. Τους διέψευσα. Έγινα συγγραφέας και πολεμιστής. Ήθελα αλήθεια και ένταση. Από μικρός, ήξερα πως για να γράψεις κάτι αληθινό, πρέπει πρώτα να το ζήσεις. Κι αν δεν μπορείς να το ζήσεις, πρέπει τουλάχιστον να αιμορραγήσεις προσπαθώντας.
Όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, με απέρριψαν απ' τον στρατό λόγω αδύναμης όρασης. Έγινα οδηγός ασθενοφόρου στην Ιταλία για τον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί είδα τι σημαίνει σώμα ξεσκισμένο κι έρωτας που σε εγκαταλείπει. Παρασημοφορήθηκα. Η σχέση μου με τη νοσοκόμα Άγκνες φον Κουρόφσκι με σημάδεψε. Έγραψα τον Αποχαιρετισμό στα όπλα για να την ξεχάσω. Δεν την ξέχασα.
Παντρεύτηκα τέσσερις φορές. Η πρώτη ήταν η Χάντλεϊ. Ζήσαμε φτωχικά στο Παρίσι, με κρασί, καφέ και γράψιμο. Μπήκα στην παρέα της Χαμένης Γενιάς. Πίναμε, διαφωνούσαμε, γράφαμε σαν να καίγεται ο κόσμος. Μετά ήρθε η Πολίν, έπειτα η Μάρθα, στο τέλος η Μέρι.
Αλλά η Χάντλεϊ ήταν πάντα η φωνή στο κεφάλι μου. Όταν τη βρήκα ξανά στο Παρίσι, της είπα: Θα σε αγαπώ για πάντα... Θέλω να ξέρεις Χάντλεϊ ότι θα είσαι το αληθινό κομμάτι κάθε γυναίκας για την οποία θα γράφω. Θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ψάχνοντας εσένα.
Έζησα ταυρομαχίες στην Ισπανία, κατέγραψα τον Εμφύλιο, υποστήριξα τους Δημοκρατικούς. Ο Θάνατος στο απομεσήμερο και το Για ποιον χτυπά η καμπάνα γεννήθηκαν εκεί, μέσα στη σκόνη και το αίμα. Πήγα στην Αφρική, έκανα σαφάρι. Έγραψα τους Πράσινους λόφους. Είδα την ομορφιά και την αγριότητα να συνυπάρχουν στο ίδιο τοπίο.
Το 1952 ήρθε ο Γέρος και η θάλασσα. Εγώ ήμουν εκείνος ο γέρος. Μόνος, με μια βάρκα, να παλεύω κάτι μεγαλύτερο από μένα. Με τίμησαν με Πούλιτζερ και Νόμπελ. Με ρώτησαν αν ένιωθα ευγνωμοσύνη. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν γράφεις για τα βραβεία. Γράφεις για να κρατηθείς ζωντανός.
Δυο αεροπορικά ατυχήματα στην Αφρική με τσάκισαν. Κάταγμα στο κρανίο, εγκαύματα, πόνοι. Άρχισε η παρακμή. Έπινα. Θύμωνα. Έχασα τις λέξεις. Πήγα στη Mayo Clinic. Μου έκαναν ηλεκτροσόκ. Δεν με θεράπευσαν. Μου πήραν τη μνήμη. Πώς να γράψεις χωρίς μνήμη;
Ξυπνούσα κάθε μέρα στις 5:30. Τα μάτια μου δεν άντεχαν το φως. Έγραφα όρθιος. Ξόδευα έως επτά μολύβια τη μέρα. Σημείωνα τις λέξεις σε χαρτόνι στον τοίχο, κάτω από μια γαζέλα.
Έτσι ήξερα πως υπάρχω. Η ζωή κάθε ανθρώπου, ειπωμένη αληθινά, είναι ένα μυθιστόρημα, είπα κάποτε. Το πίστευα.
Είχα θρησκευτική ανατροφή, αλλά με τον καιρό έπαψα να πιστεύω. Όχι γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά γιατί ήξερα ότι, κι αν υπάρχει, δεν απαντά.
Έγραψα το τέλος του Αποχαιρετισμού στα όπλα τριάντα εννιά φορές. Έψαχνα τις σωστές λέξεις.
Κατά τον Β' Παγκόσμιο, έστησα επιχείρηση εντοπισμού γερμανικών υποβρυχίων στην Κούβα. Το σκάφος μου λεγόταν Pilar. Η επιχείρηση απέτυχε. Όπως κι εγώ.
Ήμουν φίλος με τον Φιτζέραλντ. Τον ζήλευα, τον αγαπούσα, τον φοβόμουν. Μου εξομολογήθηκε την ερωτική του σύγχυση, του είπα τη δική μου.
Λίγο πριν φύγω, με ρώτησε ο βιογράφος μου: Πώς ξέρει κανείς ότι ερωτεύτηκε για πρώτη φορά; Του είπα: Πάω να κοιμηθώ. Με λίγη τύχη, ίσως ονειρευτώ το Παρίσι...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε κολάζ φωτογραφιών του Ε. Χεμινγουέι εμπνευσμένο από τις γάτες του που υπεραγαπούσε –λένε πως κάποια στιγμή είχε εκατόν πενήντα γάτες στο σπίτι του στην Κούβα– όμως υπάρχει κι ένα Μουσείο για τις εξαδάχτυλές του.
