Ζούσαν

Γεωργίου Κονίδη

Ρούχα απλωμένα.

Ρούχα βρόμικα.

Λινά από σκληρό ύφασμα, σκισμένα σαν τα καραβόπανα που στολίζουν τα φτωχικά σπίτια.

Ακόμα και ο ήλιος ντρέπεται να φωτίσει την αθλιότητά τους, λες κι ευθύνεται ο ίδιος για αυτά τα άθλια σπίτια, τα απλωμένα ρούχα, τη λάσπη που περιβάλλει τις συνοικίες, τους νέους και τους μεγάλους με την καμπούρα στην πλάτη τους.

Κι όμως ζουν.

Γιατί;

Σήμερα η Μαρίνα αγγίζει για μια στιγμή το λουλουδάκι που είχε φυτέψει πριν λίγο καιρό σε ένα μικρό κουτί.

Και αισθάνθηκε ξένη κι εχθρική μπροστά στην τόση ομορφιά, σε αυτό το κόκκινο χρώμα.

Το δικό της προσωπάκι φάνταζε άσπρο και ωχρό, καλυμμένο από τη βρομιά της λάσπης, δεν είχε τίποτα όμορφο να παρουσιάσει εκτός εάν στεκόσουν και παρατηρούσες τα μεγάλα μαύρα μάτια της που σε κοίταζαν με μια έκφραση όλο παράπονο αλλά και από τα πολλά «γιατί» που βγαίνουν από τη δίψα της ψυχής της.

Η ζωή που κυλά μονότονη και άδικη μέσα από τη λάσπη που τους πνίγει.

Άνθρωποι που μαλώνουν για το τίποτα συγκρίνοντας δυστυχίες που τους κάνουν να χαμογελούν όταν του διπλανού τους είναι μεγαλύτερη από την δικιά τους.

Όσοι από αυτούς έχουν παπούτσια είναι τυχεροί γιατί δεν λερώνονται από τη λάσπη και κρυώνουν λιγότερο τον σκληρό χειμώνα, ούτε σκίζουν την σάρκα τους στις κοφτερές πέτρες του ορυχείου.

Μα είναι μετρημένοι οι τυχεροί σε αυτό το μικρό χωριό.

Μαλώματα και φωνές εκτόνωσης και μαλλιοτραβήγματα από τις γυναίκες που όλες θέλουν να είναι μπροστά στη λίμνη για να πλύνουν πρώτες, κοντά στα παιδιά τους, που παίζουν λασποπόλεμο ξέροντας πια ότι κάνεις δεν θα καθαρίσει τη βρομιά από τα κορμιά τους.

Ποιο το νόημα άλλωστε;

Η βροχή ξεκίνησε δυνατή κάνοντας τα σπίτια να στάζουν και οι σανίδες σαπίζουν ακόμα περισσότερο.

Την μικρή Μαρίνα, που τρέμει σε μια γωνιά από τον φόβο, τη μοναξιά και το νερό που την έχει μουσκέψει, κάνεις δεν θα την παρηγορήσει αφού οι πιο μεγάλοι φοβούνται περισσότερο να νιώσουν.

Να αγγίξουν.

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2025

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Κατερίνας Μερτζάνη [ΖΩ-ΦΩΣ, collage on canvas, paper, tissue, 2024]