Μια μορφή

Γεωργίου Κονίδη

Ακόμα μια μορφή ατενίζει τα ατελείωτα μονοπάτια του μυαλού μου.

Υποσχέθηκα ότι δεν θα ξαναγράψω νομίζοντας ότι δεν θα σε ξαναδώ.

Έσφαλα.

Πιστεύοντας ότι αυτοκυριαρχούμαι νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο.

Όμως μια φωτεινή, απροσδιόριστη μορφή στέκεται πίσω από την πλάτη μου και μου ψιθυρίζει τις λέξεις που γράφω.

Και ο εσωτερικός μου πόλεμος κυμαίνεται σκληρός και άγριος, τόσο άγριος που οι ζωντανοί δεν πατούν σε χώμα μα πάνω σε πτώματα και τα όρνια πετάνε στον κατακόκκινο ουρανό και τρώνε τις σάρκες από τους μυριάδες νεκρούς που κανείς δεν θα θάψει.

Η βροχή πέφτει δυνατά και κανένα υπόστεγο δεν μπορεί να μας προστατεύσει.

Σκέφτομαι εάν η αμηχανία σου ήταν άραγε μεγαλύτερη ή μικρότερη από την δική μου.

Όχι ότι έχει, εντέλει, σημασία.

Περιμένω κάποιον με μια ελάχιστη ελπίδα νιώθοντας ότι είμαι μπλεγμένος σε ένα κουβάρι που γίνεται ένα με εμένα και όσο παλεύω να το διώξω από πάνω μου τόσο αυτό με σφίγγει.

Η άλλοτε ανίκητη αμυντική μου γραμμή ατενίζει σαστισμένο και ανήμπορο ένα ετερόκλητο πλήθος αλλόκοτων πλασμάτων που με μια απίστευτη ορμή διαλύει την επίθεσή μου και σε λίγο, φωνάζοντας ασυνάρτητα, θα ενωθούν σε έναν αντίπαλο που δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ.

Εγώ, ατενίζω από το διπλανό ύψωμα καθισμένος αναπαυτικά τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό ενώ οι αξιωματικοί μου με ικετεύουν να διατάξω υποχώρηση.

Χαμογελώ μα δεν βλέπω σε κανέναν καθρέφτη το χαμόγελό μου.

Κλαίω μα δεν νιώθω την αίσθηση των δακρύων που κυλούν στα μάγουλά μου.

Μα γιατί να αφήσω αυτή τη μάχη να διεξαχθεί;

Η πρώτη που φαίνεται να έχει αμφίβολο αποτέλεσμα αφού κανένας στρατός μέχρι στιγμής δεν είχε φτάσει μέχρι τις ασπίδες αυτών που στέκονται τώρα με τα σπαθιά στα χέρια τρέμοντας για πρώτη φορά.

Τρέμουν γιατί βαθιά μέσα τους δεν θέλουν να πολεμήσουν αυτό τον αντίπαλο μα να πετάξουν τα όπλα τους και να ενωθούν μαζί του.

Αναρωτιέμαι εάν καταλαβαίνεις από αυτά που γράφω.

Αναρωτιέμαι εάν στα μοναχικά ταξίδια που εσύ επέλεξες χωρίς συνοδηγό, εάν θα μπορούσες να πάρεις έστω μια φράση μου μαζί σου.

Άλλωστε δεν μπορώ να γράψω ψέμα που θα διαβάσουν τα μάτια σου.

Δεν έχω στα χείλη μου ψέμα για τα δικά σου αφτιά.

Τι λάθος έχω κάνει; Γιατί εσύ δεν μπορεί να είσαι λάθος.

Ο φίλος μου μιλάει για τις νοσηρές του περιπέτειες προσπαθώντας να με συμβουλεύσει μην γνωρίζοντας ότι είναι τόσο μικρός που θα μπορούσα να τον λιώσω με μια μόνο πρόταση που θα του έλεγε ότι έχει ανεπιστρεπτί στραγγαλίσει τη ζωή του. Μα, αντί αυτού, τον άφησα να μιλά για όλα αυτά που ποτέ δεν με ενδιέφεραν, σίγουρος ότι οι υποκλίσεις του μαγαζάτορα, το πολυτελές του αυτοκίνητο και τα μηνύματα που τους έστελναν κάποιες ήταν αρκετά για να καταλάβω το ποιος είναι.

Αυτός δεν καταλαβαίνει το καρμπόν που είναι η ζωή του.

Δεν θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει κάποια σαν εσένα.

Καμία δεν είναι εσύ.

Καμία δεν έχει το βλέμμα σου, δεν χαϊδεύει αμήχανα τα μαλλιά της όπως εσύ, δεν αγκαλιάζει έτσι το σώμα της με τα χέρια της όπως εσύ, καμιά δεν μπορεί να με έχει ποτέ όπως εσύ.

Είμαι ένας κυνηγός που ψάχνει να φυλακίσει έναν μύθο, που η σκιά των δέντρων δεν τον άφησε να δει καλά, μα γνωρίζει ότι δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας του.

Η αλήθεια συντριβεί το οποίο ψέμα που έχει ποτέ ειπωθεί.

Πόσο θα κρατήσουν όλα αυτά; θα με ρώταγες εάν ήσουν εδώ.

Εσύ θα μου πεις, θα σου απαντούσα.

Θέλεις να μάθεις η φοβασαι;

Πώς μπορεί να μην θέλεις να το ζήσεις;

Τι μορφή θα έπαιρνε εάν αποφάσιζες εντέλει να το ζήσεις;

Να χαθείς σε μια αγκαλιά, που πάντοτε σε αποζητούσε, μόνο που τώρα απέκτησες όνομα.

Να μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο ο ένας από τα μάτια του άλλου.

Να μου πεις και να σου πω τα πάντα.

Να μην υπάρχει αρχηγός σε αυτό, κάνεις να μην ορίζει και ο άλλος να το δέχεται.

Να μην χρειάζεται να απολογείσαι όταν έχεις την ανάγκη να αναπνεύσεις κάπου αλλού, αφού εγώ από μόνος μου θέλω να σου δείξω και άλλους τρόπους αναπνοής.

Θέλεις ακόμα να φύγεις μακριά από αυτό;

Ίσως το έχεις κάνει ήδη και εγώ γράφω σε κάποια που δεν θα το διαβάσει ποτέ.

Δεν μετανιώνω όμως που νιώθω.

Μετανιώνω μόνο για τα τόσα χρόνια που χάθηκαν χωρίς να νιώθω.

Μια μορφή...

Εσύ.

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Μαρίας Παπαδημητρίου [Untitled, collage, 2025]