Ευαγγελίας Αλιβιζάτου
Καρδιές κτυπούν που κανείς δεν ακούει!
Υπάρξεις φυλακισμένες στο σκοτάδι του μυαλού!
Στα μάτια χάος!
Δεν σε ξέρει κανείς!
Δεν γυρίζουν το βλέμμα!
Περπατούν σκυφτοί,
μετρώντας τα πλακάκια.
Αδιαφορία, σαν τέρας μπαίνεις μέσα στο πετσί των ανθρώπων!
Ρουφώντας σταγόνες παγωμένου ιδρώτα.
Βγάζω κραυγές να ακουστώ ως τον ουρανό, φωνάζω, θέλω τα κεκτημένα μου πίσω!
Το πέπλο που μου φόρεσες είναι βαρύ!
Με τραβάει πίσω!
Θέλω να τα σπάσω όλα να γκρεμιστεί το σύμπαν.
Από το πιάτο στο τραπέζι μέχρι το κατεστημένο που ζω.
Θα αποφύγω ό,τι με σκοτώνει.
Θα το σπρώξω με δύναμη ψυχής!
Αν γίνω αυτή που ήμουν
κι εσείς αυτό που θέλετε· θα αλλάξει όλος ο κόσμος!
Μας κτυπά ανελέητα το σκοτάδι, με το δικό του όπλο.
Ένα όπλο μεγάλο και τεράστιο
Γιατί το ακολουθούν πολλοί.
Δεν θα σβήσω τα πάθη μου, ούτε τα λάθη μου!
Ακόμα και αν χρειαστώ μια αιωνιότητα!
🍂
Copyright © Ευαγγελία Αλιβιζάτου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα L.S. Lowry (1887-1976)
 




