Γεωργίου Κονίδη
Κάθε άνθρωπος βαδίζει με μια νοοτροπία.
Κάθε άνθρωπος έχει το αποτύπωμά του, που τον ορίζει.
Μια σφραγίδα που τον ακολουθεί σαν μια αχιβάδα στην ράχη ενός μεγάλου καρχαρία.
Το θέμα είναι εάν τα ιδανικά, η πίστη, τα ταμπού του καθενός τον καθορίζουν και σε ποιο βαθμό.
Εάν μπορείς να ελέγχεις με κάποιο τρόπο όλα αυτά, τότε είσαι ελεύθερος να ζήσεις πιο ήρεμα από άλλους.
Θα πρέπει όμως να προχωρήσεις πιο πολύ.
Να θελήσεις να ψάξεις, να αγγίξεις το καθετί που σε γεμίζει.
Όμως, πόσοι το κάνουν;
Λίγοι.
Και από αυτούς πόσοι το κάνουν σωστά;
Μόνο το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει την προσπάθεια.
Ό,τι άλλο δεν έχει κανένα νόημα.
Μακάρι να μπορούσα να ζωγραφίσω.
Έτσι μόνο θα αποτύπωνα στον καμβά την αγάπη όπως την φαντάζομαι.
Και ο καθένας την σκέφτεται τόσο διαφορετικά.
Η δικιά μου δεν θα ήταν γελαστή αλλά σκεφτική.
Τα μαλλιά της μαύρα και κοντά.
Με μεγάλα καστανά μάτια και μακριές βλεφαρίδες και ένα ξεχωριστό μυστηριώδες χαμόγελο.
Λεπτές κλωστές που κρατούν γερά τις στιγμές και τις πράξεις.
Λεπτές κλωστές από την πιο σκληρή τρίχα που μόνο αυτή μπορεί να κρατήσει το μέλλον μιας πράξης, μιας αγάπης, μιας πίστης.
Η ζωή είναι το ατίθασο άσπρο άλογο που τρέχει προσπαθώντας να πετάξει τον αναβάτη του.
Ο άνθρωπος αναζητεί την αλήθεια του και ο Θεός ανησυχεί για την ύπαρξή του που τόσο κάποιοι την αμφισβητούν.
Πιο κοφτερό είναι το χάδι από το φτερό του κύκνου, από το χωμένο στην σάρκα μαχαίρι.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Barbara Kroll
