Κοιμούνται τα ψάρια;

Κοιμούνται τα ψάρια; στο θέατρο Σταθμός, του Jens Raschke σε σκηνοθεσία από τη σκηνοθέτη της εκπληκτικής παράστασης Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος Ζωή Ξανθοπούλου, σε μετάφραση Κατερίνας Θεοδωράτου, με την Ευγενία Δημητροπούλου σε έναν βαθιά συγκινητικό μονόλογο.

Η Γέτε είναι ένα κορίτσι που χάνει τον αδελφό της Αιμίλιο. Είναι ένα μικρό, αθώο παιδί που από τη μια στιγμή στην άλλη έρχεται αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο της, τον θάνατο. Μέσα στην ψυχή της, ο πόνος αβάσταχτος και η οδύνη τεράστια. Μέσα στο μυαλό της εκατοντάδες αναπάντητα ερωτήματα και χιλιάδες απορίες. Η ζωή της ανατρέπεται, η κοσμοθεωρία της κλονίζεται, η οικογένειά της βυθίζεται στο πένθος.

Κλαίει, φωνάζει, ουρλιάζει, θυμάται όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που έζησε με τον αγαπημένο της αδερφό. Θυμώνει που εκείνος δεν θα είναι πια κοντά της. Αναρωτιέται πού μπορεί να πήγε τώρα που έχει πεθάνει, αν την βλέπει, αν την ακούει, αν νιώθει πόνο. Ρωτάει με απόγνωση τον Θεό γιατί του στέρησε τη ζωή. Του ρίχνει ευθύνες και τον κατηγορεί ότι δεν είναι θεός αγάπης και φιλεύσπλαχνος αφού έκανε την οικογένειά της να πονέσει τόσο πολύ.

Όλοι μας έχουμε βιώσει την απώλεια αγαπημένου μας προσώπου και όλοι μας έχουμε αισθανθεί τα ίδια συναισθήματα με τη δεκάχρονη Γέτε.

Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι άψογη στον ρόλο της. Γλυκιά, ήρεμη ύπαρξη που αιωρείται ανάμεσα στη γη και τα σύννεφα, άλλοτε γελώντας κι άλλοτε κλαίγοντας, προσπαθεί να μπει στην εύθραυστη ψυχούλα αυτού του κοριτσιού και το καταφέρνει με μεγάλη μαεστρία.

Ναι, κοιμούνται τα ψάρια αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από τους ανθρώπους. Συνήθως δεν κλείνουν τα μάτια τους αφού δεν έχουν βλεφαρίδες αλλά μπαίνουν σε κατάσταση χαλάρωσης και μειωμένης δραστηριότητας κατά την οποία μπορούν να ακινητοποιούνται, να ακουμπούν σε αντικείμενα, να αιωρούνται.

Κάπως έτσι έχουμε σκεφτεί τον θάνατο, σαν έναν ύπνο βαρύ που μας βουλιάζει στην ανυπαρξία. Θα επιθυμούσαμε διακαώς να μην υπήρχε αλλά υπάρχει κι είναι πολύ πολύ πολύ δύσκολο να τον αποδεχτούμε, χρειάζεται μεγάλη δύναμη και ψυχικό σθένος. Αυτή τη δύναμη προσπάθησε να αντλήσει η πρωταγωνίστρια της παράστασης μέσω των αναμνήσεων και όλων των στιγμών που έζησε σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα με τον αδερφό της και το πέτυχε.

Δείτε αυτό το έργο και δεν θα χάσετε· ίσα ίσα που θα αναθεωρήσετε τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας για τη μετά θάνατον ζωή.

Νατάσα Ανωγειανάκη

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου