Άννας Ζανιδάκη
Μακάρι να μαθαίναμε όλοι μας να λειτουργούσαμε με εφόδια της ψυχής μας τα καλούδια. Μακάρι να μην εξαναγκαζόμασταν να υποδυθούμε ρόλους και να μην είμαστε εμείς οι κομπάρσοι της ζωής μας, παρά όπως θα 'πρεπε, σαν τους ατόφιους πρωταγωνιστές της ζωής – πρέπει να 'χουμε τη δική μας πεποίθηση για τα καλύτερα.
Αυτά που κάποια στιγμή θα έρθουν και που δεν λησμονούμε, να ακυρώσουμε παλιά συμβόλαια και να τα επαναπροσδιοριστούμε μ' εκείνες τις συντεταγμένες. Αυτές που θα κάνουν τον κόσμο μας να ανθίζει όπως παλιά, παρά να μαραζώνει και να διευθύνει τις κοινωνικές του προβολές μέσα από της αχαριστίας τα μετερίζια και να επιβάλλει εκείνες τις διαταγές, που θα κάνουν χαρούμενους μόνο τους εγωιστές και τους προβεβλημένους «υφάλους» της ίδιας μας της νοοτροπίας.
Μακάρι να επιτευχθεί και να ευεργετηθεί η ψυχή μας από τα καλά στοιχεία του εαυτού μας και να συνδιαλλαχθεί με τις συναλλαγές εκείνες που θα 'ναι σε θέση να διαπραγματευθεί η κοινωνικότητα την ευαισθησία, παρά να συνοψίζονται μηνύματα με κραυγαλέες αντιθέσεις και διαθέσεις, προθέσεις αντιδιαστολής, κατευνασμένων ηχοχρωμάτων ζωής.
Μακάρι να βρούμε την έντονη επιβολή των δικών μας σχεδίων που θα τα προγραμματίσουμε μεν αλλά και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε τις έντονες συμβουλές για νίκες και δημιουργίες, για αντιστάσεις και ανάλογες προτάσεις και παραστάσεις του ίδιου μας του πεπρωμένου.
Γαληνεμένες στιγμές όλοι παρακαλούμε και ονειρευόμαστε, μα στην τελική της πορεία, η ίδια η ζωή φλυαρεί με τα αντικειμενικά της κριτήρια και παρατηρητήρια μιας άλλης ευθύνης, που νοιάζεται και υπερασπίζεται τα καλώς κείμενα, μα ξέρει και αρχειοθετεί τα αναλόγως κακά, χείριστα κείμενά της.
Copyright © Άννα Ζανιδάκη All rights reserved, 2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής της Barbara Kroll
