Μόνο σπίτι, κρεβάτι και εκκλησία, στον Μικρό Κεραμεικό, του Ντάριο Φο και της Φράνκα Ράμε. Ένας μονόλογος γραμμένος το 1977 αλλά τόσο επίκαιρος, τόσο σημερινός, τόσο ανθρώπινος... Η Νικολέτα Βλαβιανού σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. Στη σκηνοθεσία και η Μόνικα Κολοκοτρώνη.
Μια γυναίκα τσαχπίνα, χυμώδης, με ταμπεραμέντο, ένα πονηρό θηλυκό με κέφι, ζωντάνια, μπρίο. Σε κάθε ρόλο της έχει και το ανάλογο ύφος. Είναι σύζυγος, μάνα, ερωμένη, νοικοκυρά.
Τραγουδάει δυνατά Scoppia scoppia, που σημαίνει «θύμωσε» (είναι στην προστακτική), παροτρύνοντας τον εαυτό της να εκραγεί, να βγάλει από μέσα της όλα όσα την κρατούν εγκλωβισμένη. Πετάει τα ρούχα της μπουγάδας, τα φαινομενικά καθαρά και πλυμένα ρούχα, από εδώ κι από εκεί, σαν να θέλει να τινάξει από πάνω της όλα τα κακώς κείμενα του γάμου της, ο οποίος είναι μιαρός, μολυσμένος, ακάθαρτος. Σαν το καναρίνι μέσα σε χρυσό κλουβί, ζει σε ένα σπίτι που φαινομενικά τα έχει όλα: καινούργιο ψυγείο, κουζίνα, κατσαρολικά, αλλά λείπουν τα κυριότερα: η γαλήνη, η ασφάλεια, η ευτυχία, η συντροφικότητα, η αληθινή αγάπη.
Αφού ξεδιπλώσει την ιστορία του γάμου της, ενός γάμου που την κρατάει δέσμια σε μια αρρωστημένη σχέση που καθημερινά της τρώει την ψυχή, έρχεται ο τραγικός επίλογος με το τραγούδι Je suis malade με τη Λάρα Φαμπιάν, το οποίο το λατρεύω, όποτε το ακούω συγκλονίζομαι.
Η κυρία Βλαβιανού υπέροχη, μας πέρασε όλα τα μηνύματα που έπρεπε. Η σκηνοθεσία επί της ουσίας και η μουσική επιμέλεια του Βασίλη Κωνσταντουλάκη τόσο ταιριαστή, πραγματική απόλαυση στα αφτιά μας.
Μια ωρίτσα μόνο κρατάει αλλά είναι αρκετή.
Δείτε την και δεν θα χάσετε!
Ευχαριστούμε πολύ την υπεύθυνη επικοινωνίας Νταίζη Λεμπέση για τις προσκλήσεις και το κάλεσμα στην επίσημη δημοσιογραφική πρεμιέρα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
