Το Παλμαρέ είναι το πρώτο δημοσιευμένο βιβλίο μου, μια επιλογή από διηγήματα που έχω κατά καιρούς γράψει. Αποτελείται από είκοσι έξι νουάρ ιστορίες, σαν ταινίες μικρού μήκους. Νομίζω πως έχουν γραφτεί με αμεσότητα στον λόγο, είναι ιστορίες που πάλλονται από ζωντάνια, που σε πιάνουν από τον λαιμό. Είναι άλλοτε δραματικές κι άλλοτε κωμικές, όπως ακριβώς είναι και η ζωή. Οι χαρακτήρες μου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, καθώς προτιμώ να γράφω για την ανθρώπινη κατάσταση και δεν υπάρχει τίποτα «ακαδημαϊκό» στο ύφος μου, είναι ιστορίες με αίμα και σάρκα. Έχουν υποστεί καταστροφές, ή έχουν λοξοδρομήσει, είτε βρίσκονται σε υπαρξιακό κενό, ή απλώς αντέχουν να ζουν έναν βίο αβίωτο. Υπάρχει και οικογενειακή σάγκα και σεξ και πανδημία και συμπερίληψη, καθώς και meta-νύξεις, για τη νέα ζωή που αναδύεται. Και χιούμορ που σκοτώνει – κυριολεκτικά– σε ένα δυο διηγήματα. Συζυγοκτονίες από άντρες και από γυναίκες, δίκαια πράγματα. Κι ακρωτηριασμοί, κυριολεκτικοί και μεταφορικοί. Είναι άνθρωποι που έχω παρατηρήσει στην πορεία της ζωής, γιατί η παρατήρηση είναι ευγενές σπορ, στο οποίο εντρυφώ με παραδειγματική προσήλωση. Είναι άγνωστοι και γνώριμοί μου, μεταμφιεσμένοι.
Ιστορίες μυθοπλασίας οι περισσότερες, αλλά υπάρχουν και σπέρματα βιώματος. Γραμμένες μ' έναν τρόπο κινηματογραφικό, καθώς σινεφίλ φανατική από κούνια, σίγουρα δέχτηκα επιδράσεις από το σινεμά. Όταν διαβάζω κάτι, ιδανικά, θέλω να το βλέπω να εκτυλίσσεται μπροστά μου. Αυτή την κινηματογραφική δομή ακολουθώ και στη γραφή. Πέρα από την προσωπική ευχαρίστηση της γραφής, εφόσον το βιβλίο εκδίδεται και παραδίνεται στην κριτική του αναγνώστη, με ενδιαφέρει την ευχαρίστηση που δίνει η αμεσότητα της οπτικής απεικόνισης να την νιώσει και ο αναγνώστης.
Το βιβλίο αποφάσισα να το εκδώσω τώρα και το Βακχικόν μού έδωσε την ευκαιρία, γιατί είχα επιτέλους τον χρόνο. Έστελνα διηγήματα σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και διακρίνονταν. Οι διακρίσεις αυτές μου έδωσαν την ώθηση να τολμήσω και να περάσω στο επόμενο στάδιο, στο εκδοτικό εγχείρημα. Πάντα έγραφα και –πέρα από το στερεοτυπικό «ήμουν το παιδί που έγραφε τις καλές εκθέσεις στην τάξη»– έγραφα για μένα συστηματικά. Συνήθως τη νύχτα, όταν ησύχαζε το σπίτι και κοιμόταν τα παιδιά, απαλλαγμένη από τις καθημερινές εργασίες, στρωνόμουν από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις πέντε το πρωί. Κοιμόμουν λίγο και πήγαινα στο γραφείο μέχρι το βράδυ σε μια πολύ απαιτητική δουλειά. Μετά από χρόνια σε διοικητική θέση εποπτικής Αρχής αποφάσισα να παραιτηθώ, για να έχω χρόνο να κάνω αυτά που επιθυμώ, τον χρόνο που δεν είχα ποτέ πριν. Μετά την πανδημία νομίζω άλλαξαν οι προτεραιότητες και πολλοί καταλάβαμε ποιο είναι πιο σημαντικό τελικά. Από εκεί γεννήθηκε το κύμα της «μεγάλης παραίτησης». Μαζικές παραιτήσεις παντού, σε όλον τον κόσμο.
Προσπαθώ να γίνω αυτό που είμαι. Είναι άλλωστε το μότο μου αυτό: «Γίνε αυτό που είσαι», το έγραψε ο Πίνδαρος και το ανέλυσε ο Νίτσε. Να βρεις αυτό που είσαι και να προσπαθείς να γίνεις. Να φτάσεις όλο και πιο κοντά στον πυρήνα σου. Σχεδόν σε όλη μας τη ζωή, είμαστε σαν τα κρεμμύδια, με αλλεπάλληλους φλοιούς πάνω στον πυρήνα μας και πρέπει να αφαιρούμε συνεχώς όλους τους εαυτούς που προσθέσαμε κατά καιρούς, στους ρόλους που καλούμαστε να αναλάβουμε στην πορεία του βίου για να φτάσουμε εκεί. Αξίζει όμως, έστω κάποια στιγμή, να φτάσουμε, δεν είναι ποτέ αργά για να συναντηθούμε με τις επιθυμίες μας.
Το Παλμαρέ αποτελεί ένα από τα βήματα στη διαδικασία της αλλαγής. Γι' αυτό είναι εξαιρετικά σημαντική για μένα η ολοκλήρωση και η κυκλοφορία του. Επιθυμία μου είναι όση απόλαυση ένιωσα εγώ στη διαδικασία της γραφής, τόση απόλαυση να δώσω στον αναγνώστη μου. Αυτή θα είναι μια ιδανική στιγμή και για τους δυο μας. Η συνάντησή μας.
Καλές Γιορτές, με ένα διήγημα από τη συλλογή: Merry Christmas.
Στεφανία Τσουκαλίδου
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
