Γνωστός στην Ελλάδα από την μεγάλη του θεατρική επιτυχία Λορεντζάτσιο, ο Αλφρέ ντε Μισέ γεννήθηκε το 1810 στο Παρίσι. Το πλήρες όνομά του ήταν Αλφρέ Λουί Σαρλ ντε Μισέ-Πατέ.
Στην αρχή, ξεκίνησε σπουδές στα νομικά και στην ιατρική, γρήγορα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στο θέατρο. Δυστυχώς όμως, το πρώτο του έργο, με τίτλο Βενετσιάνικη νύχτα γνώρισε αποτυχία. Αυτό, όπως ήταν φυσικό, λύπησε τον συγγραφέα και αποφάσισε να μην ξανασχοληθεί με τη δραματουργία. Μετά από λίγα χρόνια όμως, άρχισε και πάλι να γράφει για το θέατρο, κερδίζοντας κάποια θετικά σχόλια. Αυτό τον έκανε να προσηλωθεί ακόμα περισσότερο στο θέατρο.
Από την άλλη, στην προσωπική του ζωή άρχισε να συνάπτει σχέσεις με αρκετές γυναίκες που ανήκαν στην ελίτ της χώρας του. Η σχέση όμως που πέρασε τις περισσότερες δοκιμάσεις και εντάσεις ήταν αυτή με την Ζορζ Σαντ [Γεωργία Σάνδη].
Στην εργογραφία του έρχονται να προστεθούν ακόμα κάποια έργα, όπως: Το καπρίτσια της Μαριάννας, Δεν παίζουν με τον έρωτα, Το φανάρι, Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή... Όλα τα έργα του κινούνται στο πνεύμα του ρομαντισμού και στην αρχή, που παρουσιάστηκαν, επικρίθηκαν από πολλούς. Αργότερα όμως κατέκτησε μια περίφημη θέση στους θεατρικούς συγγραφείς της πατρίδας του αλλά και όλου σχεδόν του κόσμου.
Για το Λορεντζάτσιο λένε ότι στάθηκε αφορμή η σχέση του με την Ζορζ Σαντ για να το γράψει. Εκείνη έγραψε το έργο Μια συνωμοσία στα 1537 και έδωσε το κείμενο στον Μισέ, ο οποίος αργότερα εμπνεύστηκε και έγραψε το Λορεντζάτσιο.
Το έργο ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο με πρωταγωνιστή τον κορυφαίο ηθοποιό Δημήτρη Χορν ενώ στη διανομή βρίσκουμε κάποιος από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που μεσουρανούσαν τότε στην ελληνική σκηνή: Νίκος Τζόγιας, Γκίκας Μπινιάρης, Παντελής Ζερβός, Άρης Μαλλιαγρός, Θεόδωρος Μορίδης.
Από την εφημερίδα Ταχυδρόμος και τον Henri Lefebvre: «Από τη φύση του, ο Λορεντζίνο ήταν καλός, τρυφερός, αγαπάει με πάθος τις τέχνες και τη γνώση, ήταν ο νέος με την αγνότητα και την τελειότητα του εκκολαπτόμενου ανδρισμού του. [...] Η νιότη μου ήταν καθαρή σαν το χρυσάφι.». Ο Λορεντζίνο είναι, λοιπόν, έκφυλος, διεφθαρμένος κι ωστόσο δεν είναι. Το κακό του μολύνει κι η αγνότητά του στερεώνεται. Στο Λορεντζάτσιο, ο συγγραφέας, μας δείχνει πρώτα το πρότυπο κρυμμένο, μασκοφορεμένο σε σημείο που δεν ξέρουμε από την αρχή πως έχουμε μπροστά μας ένα άτομο ηρωικό, μοναχικό, που κουβαλάει συγχρόνως μέσα του την οικουμενική ιδέα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του νόμου του ορθού λόγου. Έχουμε την εντύπωση του αντίθετου.
Μετά αφορμή το εν λόγω ανέβασμα ο Χορν έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Εικόνες και στον Αχιλλέα Μαμάκη: «Για έναν ηθοποιό, εκείνο που τον ενδιαφέρει βασικά σε μια παράσταση είναι ο ρόλος. Κατά συνέπεια και πάλι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να αφήσουμε να γίνει η παράσταση και μετά να τα ξαναπούμε. Έχει συμβεί πολλές φορές να λέμε πολλά λόγια για την εργασία μας, να γίνεται η παράσταση και το αποτέλεσμα να αποδεικνύεται πολύ φτωχό.».
Πολλά χρόνια πριν, το 1948, πάλι στο Εθνικό Θέατρο, ο Δημήτρης Χορν έπαιξε και σε ένα άλλο έργο του Μισέ Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή σε σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη.
Ο Αλφρέ ντε Μισέ έφυγε από τη ζωή το 1857.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το περιοδικό Εικόνες καθώς και από το θεατρικό πρόγραμμα της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου.
