Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Γιάννης Τσιτσίμης: Ο δοσιλογισμός και οι συνεργάτες του φασισμού στη χώρα μας που δεν δικάστηκαν ποτέ, αντιθέτως διέπρεψαν και ο απόγονοί τους δημιούργησαν τις βάσεις για το οργανωμένο έγκλημα στη χώρα μας.
Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;
Γ.Τ.: Όλα μου τα βιβλία (και τα 8) είναι παιδιά μου, επομένως μπορεί ένας πατέρας να αρνηθεί ή να μη συμφωνεί στο τέλος με τα παιδιά του (ακόμη κι αν παραστράτησαν κάπου...);
Έχετε διαφωνήσει ποτέ με τον δημιουργικό εαυτό σας;
Γ.Τ.: Με τον εαυτό μου διαφωνώ καθημερινά σε πολλά πράγματα και επιλογές, αυτό είναι το μυστικό για να έχεις εσωτερική αρμονία και ισορροπημένο δρόμο...
Υπάρχει κάποιο έργο που να το ξεχωρίζετε και γιατί;
Γ.Τ.: «Τα σφραγισμένα χείλη» (2018) και «Ο άνεμος χορεύει ανάμεσα στις καλαμιές» (2025). Και τα δύο βγάζουν μια μεγάλη κραυγή για τη γενιά της απόγνωσης και της απελπισίας. Για το ολοκληρωτικό βύθισμα της χώρας μας σε κοινωνικά αδιέξοδα και ανήθικες εποχές. Ταυτόχρονα, είναι βαθιά αντιφασιστικά και χαράζουν τον δρόμο του αγώνα: τίποτε δεν τελείωσε και κανένας δεν ηττήθηκε (ακόμη).
Υπάρχουν στιγμές που σας πυροδοτούν βάζοντάς σας σε δημιουργική κίνηση;
Γ.Τ.: Όσο περισσότερο γνωρίζω την αφέλεια και την ανοησία με την οποία ο μέσος Έλληνας προσεγγίζει την πραγματικότητα μέσα από τη γυάλα του μικροαστισμού του. Αμβλύνους και ημιμαθής.
Κι αντίστοιχα, υπάρχουν στιγμές για τις οποίες δεν θα γράφατε ποτέ τίποτα;
Γ.Τ.: Με τίποτα δεν θα έγραφα γι' αυτούς τους ανίκανους που κυβέρνησαν την χώρα μας τον 20ό και 21ο αιώνα μέσα στη διαφθορά και την κατέστρεψαν συστηματικά όλοι τους.
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε το εν λόγω πόνημα με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Τ.: ΘΑΝΑΤΟΣ.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Γ.Τ.: Το πιθανότερο στις φυλακές, στις εξορίες και στα ξερονήσια για πάντα εξοστρακισμένοι. Ίσως να τελείωνε απότομα στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας σε σχέση με την λογοτεχνία; Έχετε αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς;
Γ.Τ.: Οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς είναι νάρκισσοι, μαθήτευσαν σε άσχετους, δήθεν ειδήμονες με μαθήματα δημιουργικής γραφής (εδώ γελάνε) είναι τελείως ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΙ και τα βιβλία τους είναι μόνο για ζάχαρη και βούτυρο. Λες και ξέκοψαν από την πραγματικότητα της χώρας, γράφουν μονάχα για τον εαυτό τους φλυαρίες και μωρολογίες, αποφεύγοντας επιμελώς να πάρουν θέση στον κοινωνικό και ηθικό ξεπεσμό που ζούμε. Πολλοί από αυτούς φλερτάρουν με την εξουσία σε μια αισχρή κατάσταση παζαρέματος… Καλή τους ώρα και μακριά από εμένα.
Αγαπημένος μου, φυσικά, ο Καζαντζάκης. Ο Καββαδίας και ο Σκαρίμπας. Μυριβήλης, Ταχτσής, Γώγου, Λαπαθιώτης. Παύλος Μάτεσις. Σολωμός. Νίκος Νικολαΐδης και Χρόνης Μίσσιος. Καραγάτσης (όχι όλα τα βιβλία του). Ζατέλη (μόνο για το «Με το φως του λύκου επανέρχονται»). Μένιος Κουμανταρέας. Καρυωτάκης. Ευρυπίδης και Σοφοκλής. Όμηρος υπεράνω όλων...
Ο Γιάννης Τσιτσίμης, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών, μίλησε για –και με αφορμή– το μυθιστόρημά του Ο άνεμος χορεύει ανάμεσα στις καλαμιές που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
«…Δεν ήθελε να την ακούει άλλο. Γι' αυτό άρχισε να την κτυπάει κι ας την αγάπαγε. Με τον δικό του σκληρό τρόπο. Είχε το ένστικτο του ζώου, δεν ήξερε από τρόπους και αισθήματα, είχε πληγές που κάθε μέρα κακοφόρμιζαν και μύριζε η σαπίλα και η γάγγραινα που ξέσκιζε τα σωθικά του κι ολοένα τον κατακτούσε, τον γάντζωνε στο παρελθόν, τον έπνιγε σε θάλασσα μαύρη κι απέραντη. Τον έτρωγαν μέσα του όρνια αόρατα. Κι η Ρενάτα τον ερωτευόταν ακόμη περισσότερο σε μια αρρωστημένη σχέση εξάρτησης και έτρεμε μην τον χάσει. Κι όταν εκείνος ξεθύμαινε την οργή του πάνω στο κορμί της, εκείνη έκλαιγε, μάζευε τα κομμάτια της και περίμενε την επόμενη ημέρα, ένας επιβάτης σε σταθμό που τα τρένα δεν περνάνε πια, οι γραμμές σκούριασαν, η στάση καταργήθηκε. Όμως αυτή περίμενε σ' εκείνον τον σταθμό, περίμενε με αγωνία να δει τον καπνό από την ατμομηχανή να πλησιάζει κι ας βράδιαζε, ας σκοτείνιαζε ολοένα και πιο γρήγορα, περίμενε σαν αρλεκίνος στη βιτρίνα, μόνη στ' αζήτητα παιχνίδια του μαγαζιού…»Ο Ανέστης Μαυρουδής είναι ένας άνθρωπος θύμα των περιστάσεων που βιώνει. Μεγαλώνει ανάμεσα σε Συμπληγάδες Πέτρες. Ο πατέρας του στα Τάγματα Ασφαλείας στην Κατοχή, η μητέρα του μια εκδιδόμενη γυναίκα. Καθώς τον συνθλίβουν ολότελα οι μυλόπετρες της ζωής και της ιστορίας, προσπαθεί να βρει τον δρόμο του ορφανός σε μια χώρα που βιώνει τον μεταπολεμικό τρόμο σαν τον μόνο τρόπο ζωής για τους φτωχούς και τους απόκληρους εκείνης της εποχής.Γύρω του μπερδεύεται ένας ιστός από άλλους ανθρώπους που καραδοκούν να τον χρησιμοποιήσουν για το δικό τους όφελος. Κατοχή, Ναζί, μαυραγορίτες, δολοφόνοι, έρωτες, μάσκες κάτω από μάσκες, εκκολαπτόμενοι εγκληματίες μαφιόζοι, πόρνες, άνθρωποι ναυάγια, η ζωή στην Ελλάδα μέσα στις δεκαετίες από το '40 ως το '80 μια ανάσα δρόμος.Ένα κρεσέντο από διαρκή flashback και τη δράση να ορίζεται στα όρια μονάχα τριών ημερών (που αποτελούν και τα τρία μέρη του βιβλίου).Ποιος μπορεί να εναντιωθεί στα παιχνίδια των δυνατών που ορίζουν τις μοίρες των υπόλοιπων; Μήπως το νόημα της ζωής βρίσκεται πέρα από τον έρωτα, τη βία, τον πόνο, τον πλούτο; Και κρύβεται στο πονηρό χαμόγελο ενός κλόουν που κρατά αντί για μπαλόνι ένα περίστροφο στο χέρι;
Ο Γιάννης Τσιτσίμης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1966 και ζει στη Θεσσαλονίκη (Ωραιόκαστρο). Εκτός από την ταινία Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφως σε παραγωγή της ΕΡΤ-3, έχει γυρίσει 8 μικρού μήκους φιλμ και ένα ντοκιμαντέρ (σε δικά του σενάρια) και έχει εκδώσει 8 βιβλία, 6 μυθιστορήματα και 2 συλλογές διηγημάτων. Είναι εκπαιδευτικός. Βιβλιογραφία: Ο ιερός πάτος του αγίου αλκοόλ (1996, εκδ. Παρατηρητής – εξαντλημένο), Οι σφαίρες θα έχουν το όνομά σου αγαπημένη (2000, εκδ. Τραμ – εξαντλημένο), Η επιστροφή του Ραμόν (2004, εκδ. Εγνατία οδός – εξαντλημένο), Της μνήμης ξωτικό που χάθηκε (2009, εκδ. In Extremis – εξαντλημένο), Ενοικιάζομαι και άλλα διηγήματα (2013, εκδ. Ένεκεν), Κιλκίς, ιστορίες του τόπου μας (2016, συλλογική έκδοση, συμμετοχή με το διήγημα Ο γορίλας, εκδ. i-Write), Με σφραγισμένα χείλη (2019, εκδ. Λιβάνη), Οι 2 αδελφές και άλλες ιστορίες (εκδ. Ελκυστής, 2021), Ο άνεμος χορεύει ανάμεσα στις καλαμιές (εκδ. Ελκυστής, 2025).
Διεκδικήστε το!
Οι εκδόσεις Ελκυστής προσφέρουν το βιβλίο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Συμμετοχή στην κλήρωση, που θα γίνει μετά την 1η Φεβρουαρίου 2026, σημαίνει αποδοχή των όρων, οπότε διαβάστε τους όρους. Για να λάβετε μέρος κλικάρετε εδώ και συμπληρώστε τη φόρμα επιλέγοντας τον τίτλο. Το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τον εκδότη. Αυτή η δωροθεσία είναι πανελλήνια.
