koukidaki: Ε, όχι κι έτσι!

Γεωργίου Κονίδη

Πίνακας Alexei Yawlensky [Νεκρή φύση, 1910]

Δωμάτιο Λάρι και Μίλβα

ΛΑΡΙ: Τους έχω βαρεθεί τόσο πολύ. Μου έρχεται να κόψω τις φλέβες μου για να μην ξανακούσω τις χαζομάρες τους. Κι αυτή η γριά, εξωγήινη εντελώς!

ΜΙΛΒΑ: Υπομονή μωρό μου, λίγο ακόμα έμεινε και δεν θα τους ξαναδούμε. Μίλησες με τον Μπράουν;

ΛΑΡΙ: Ο Μπράουν είναι OK, δεν έχουμε θέμα, τον άλλο φοβάμαι που έχει και έξυπνη γυναίκα. ΜΙΛΒΑ: Καλά τώρα, νομίζω ότι θα ακούσει εμένα πιο πολύ από αυτήν, δεν μπορεί ούτε να την βλέπει. Άλλωστε, δεν του παίζω τσάμπα την ερωτευμένη!

ΛΑΡΙ: Βρε να τον κάνω να υπογράψει και μετά θα πάρουμε το κεφάλαιο, που θα είναι διαθέσιμο για την αγορά του εργοστασίου, και μην τον είδατε. Εσύ υπεύθυνη λογιστηρίου, εγώ ο αγαπημένος διευθυντής που τρέχει για την αγορά... μέχρι να πάρουν χαμπάρι τι πάθανε θα είμαστε πολύ μακριά.

ΜΙΛΒΑ: Μωρό μου δεν χορταίνεις, τόσα τους έχεις κλέψει...

ΛΑΡΙ: Μικροποσά, 5.000 λίρες από εδώ 10.000 λίρες από εκεί... αυτή η μπίζνα θα μας ελευθερώσει. 100.000.000 λίρες! Θα γίνω υπεύθυνος της εντολής να τα χειριστώ για την αγορά και τον εξοπλισμό, εσύ θα δίνεις το OK σε κάθε εικονική αγορά που θα σου στέλνω και σε έναν μήνα, που θα λείπω, θα τα σηκώσω όλα και θα φύγουμε.

ΜΙΛΒΑ: Ωραία η ιδέα μου έτσι;

ΛΑΡΙ: Η ιδέα μας θες να πεις. Τι λες; Να ξαπλώσουμε λίγο; Έχω αγώνα το απόγευμα. Εσύ κοίτα να απομακρύνεις την Έλεν και τα άλλα είναι δικιά μου δουλειά.

Κουζίνα και οι τρεις

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τζον, Τζον, πώς σου φάνηκε το φαγητό;

ΤΖΟΝ: Έχεις τρελαθεί τελείως; Με είδες να τρώω;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Άκουσες όμως τι είπανε;

ΤΖΟΝ; Μπα έχω πάψει να τους ακούω γενικώς... κι εσύ «φάτε ματιά ψάρια»;

ΕΛΜΕΡ: Δεν ήταν φιλέτο τα ψάρια; Είχαν και μάτια;

ΤΖΟΝ: Ναι, από τέσσερα σε κάθε πλευρά, ηλίθιε.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Γιατί θυμώνεις πάλι;

ΤΖΟΝ: Κάποια μέρα θα τον σκοτώσω αυτόν, δεν αντέχεται πια.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Έλα τώρα Τζον, αφού το ξέρω ότι τον αγαπάς κατά βάθος.

ΤΖΟΝ: Ναι, σε βάθος 50 μέτρων με δεμένη άγκυρα στα πόδια του.

ΕΛΜΕΡ: Έχω ακούσει ότι παλιά οι δύτες έπαιρναν βαρίδια για να πηγαίνουν πιο γρήγορα κάτω.

ΤΖΟΝ: Ναι, έκαναν αγώνες, οποίος είχε δέσει την μεγαλύτερη πέτρα κέρδιζε.

ΕΛΜΕΡ: Τι κέρδιζαν; Αυτό δεν μου το είπαν.

ΤΖΟΝ: Ενώ όλα τα άλλα στα είπαν ακριβώς, έτσι; Κέρδιζαν γκαζόζες.

ΕΛΜΕΡ: Μπα, τι να λένε οι γκαζόζες! Δεν με ενδιαφέρει.

ΤΖΟΝ: Μα όταν παίξουμε εμείς ο νικητής θα κερδίσει ποδήλατο αγωνιστικό.

ΕΛΜΕΡ: Αααα, έτσι μάλιστα. Θα με βοηθήσεις να πάρω μεγάλη πέτρα;

ΤΖΟΝ: Την καλύτερη. Και θα σου βάλω στα κρυφά και πέτρες στις τσέπες. θα τους κερδίσεις όλους, θα δεις.

ΕΛΜΕΡ: Πότε θα πάμε;

ΤΖΟΝ: Σύντομα, μάζεψε τώρα και μην σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τζον, σκέφτηκα να φτιάξω σαντουιτσάκια και λεμονάδα και να πάμε μαζί τους το απόγευμα, θα κάνουμε και την βόλτα μας.

ΤΖΟΝ: Όσο και αν λατρεύω να τα ταΐζω συνεχώς τα γλυκά μου αφεντικά, έχουμε να φτιάξουμε το βραδινό, να τακτοποιήσουμε γενικώς... Πόσο ηλίθια Θεέ μου!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Αχ Τζον, όλα τα σκέφτεσαι. Τι θα κάναμε χωρίς εσένα;

ΤΖΟΝ: Λοβοτομή.

Μπράουν και Τζούλια στο δωμάτιο

ΤΖΟΥΛΙΑ: Τι να ντυθώ το απόγευμα;

ΜΠΡΑΟΥΝ: Αστροναύτης ή κοκινοσκουφίτσα. Και τα δύο μια χαρά είναι. Τι με ρωτάς; Όπως όλοι οι άνθρωποι.

ΤΖΟΥΛΙΑ: Μερικές φορές είσαι τόσο κακός... Αφού θέλω να είμαι όμορφη για εσένα.

ΜΠΡΑΟΥΝ: Δίκιο έχεις, με συγχωρείς αγάπη μου. Άκου τι θα κάνεις. Πήγαινε στα άλλα δύο δωμάτια να ρωτήσεις τις δύο κοπέλες τι θα ντυθούν και έλα εδώ μετά να ντυθείς καλύτερα από αυτές.

ΤΖΟΥΛΙΑ: Μα δεν θα κοιμούνται;

ΜΠΡΑΟΥΝ: Στα λόγια μου έρχεσαι, μήπως να το κάνουμε επιτέλους κι εμείς μωρό μου;

Δύο ώρες μετά στο σαλόνι

ΜΠΡΑΟΥΝ: Έτοιμος για αναχώρηση;

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ: Καφεδάκι και φύγαμε.

ΜΠΡΑΟΥΝ: Μπερμπαντάκο! Η ερωμένη σου και η γυναίκα σου στην ίδια στέγη. Χαχαχαχαχα, δεν στο είχα, το ομολογώ.

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ (έντρομος και σιγά): Σώπα, θα μας ακούσει κανείς και μετά ποιος με ξεπλένει. ΜΠΡΑΟΥΝ: Λογίστρια, λογίστρια, αλλά όταν την βλέπω να σκύβει έτσι πάνω από τα βιβλία μού έρχεται να την αρπάξω... Τυχερέ! Ε, τυχερέ!

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ: Ναι, ναι. Άστο τώρα, θα με κάψεις.

ΜΠΡΑΟΥΝ: Φοβιτσιάρη! Χαχαχαχα

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ (ψιθυριστά με τρόμο): Η Έλεν.

ΕΛΕΝ: Τι κάνουν οι παλιοί φίλοι; Έτοιμοι για αναχώρηση;

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ: Το γοργόν και χάρη έχει! Ένα γρήγορο καφεδάκι και φύγαμε. Τζον! Τζον, καφέ για όλους και γρήγορα. Πρόσεχε την μητέρα μου.

ΤΖΟΝ (με γκριμάτσα απέχθειας που δεν φαίνεται): Φυσικά, στις προσταγές σας. Κύριε Έλμερ; Πού είσαι επιτέλους; Το κουδούνι δεν το ακούς;

ΕΛΜΕΡ (μπαίνει φουριόζος προσπαθώντας να κουμπώσει ένα κουμπί του πουκάμισου του γιατί τα έχει κουμπώσει στραβά και πατώντας τα κορδόνια του δεξιού του παπουτσιού πέφτει φαρδύς πλατύς με την μούρη στο τραπεζάκι με το τηλέφωνο και τα σηκώνει όλα στον αέρα): Αααααααα

ΤΖΟΝ (χτυπάει το μέτωπο του)

ΕΛΕΝ: Χτύπησες;

ΕΛΜΕΡ: Οουυυόχι.

ΤΖΟΝ: Μάζεψε εδώ, θα φέρω εγώ τους καφέδες (και ψιθυριστά): Άχρηστε.

Κουζίνα

ΤΖΟΝ: Κατερίνα! Έτοιμος ο δίσκος;

ΚΑΤΕΡΊΝΑ (πολύ χαρούμενη που τον ακούει, με λάγνο βλέμμα): Ναι, μα εσύ θα τους πάρεις;

ΤΖΟΝ (ψυχρά): Ναι, ο ηλίθιος έκανε τσουλήθρα και τον σταμάτησε το τραπεζάκι του σαλονιού. Μαζεύει το χάος του τώρα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Χτύπησε; Να πάρω γιατρό;

ΤΖΟΝ: Πού τέτοια τύχη, δεν παθαίνει τίποτα αυτός. Τις προάλλες έπεσε από την σκάλα του υπογείου με τέσσερις ακριβές σαμπάνιες και έσπασαν όλες, αυτός ούτε γρατζουνιά, φοβάμαι ότι ούτε σφαίρες δεν τον σταματούν μέχρι να ολοκληρώσει τον σκοπό του.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τι;

ΤΖΟΝ (φεύγοντας με τον δίσκο): Μα να κατεδαφίσει ολοκληρωτικά το εξοχικό των Τζόνσον.

Σαλόνι, όλοι μαζεμένοι

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ: Έτοιμοι;

Αυλαία για να φτιαχτεί η σκηνή του περιπάτου

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Alexei Yawlensky [Νεκρή φύση, 1910]

Το θεατρικό του Γεωργίου Κονίδη Ε, όχι κι έτσι! δημοσιεύθηκε στο koukidaki.gr σε 8 μέρη από τις 16 Ιουλίου 2025 και κάθε Τετάρτη. Η ανάγνωση ξεκινά από εδώ και συνεχίζεται στο επόμενο.