Το βιβλίο, με τον περίεργο τίτλο, δεν έχει περίληψη στο οπισθόφυλλο -ούτε βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα έχει. Πιστέψτε με καθόλου δε μου έλειψε, ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Απλές καθημερινές πράξεις, ασχολίες, σκέψεις... γίνονται υπέροχες μεταφορές και παρομοιώσεις, καλό χιούμορ, κοινωνικό παράδειγμα, πολιτική θέση και παρατήρηση, κουλτούρα και λογοτεχνικό στολίδι, πίνακας, τραγούδι, μουσική, βιβλίο, ταινία... και πολλά πολλά άλλα υπέροχα πράγματα στην πένα του συγγραφέα. Διαβάζεις σαράντα σελίδες και δεν έχει συμβεί τίποτα περισσότερο από μία βόλτα, του τύπου: σηκώθηκε, ντύθηκε, βγήκε έξω και πήρε το τραμ, -ούτε καν κάτι το σοβαρό ή ουσιαστικό- αλλά όλα έχουν συμβεί τόσο υπέροχα διασκεδαστικά που φτάνεις να ζηλεύεις τον πρωταγωνιστή. Το καλό χιούμορ υποβόσκει και στα πιο θλιβερά, η ιστορία προκύπτει ανέμελη, σαν κοριτσόπουλο που χαζογελάει, μάλλον εις βάρος της ανθρωπότητας, και όλα ντύνονται με γέλιο. Ακόμη και το γελοίο είναι τέτοιο που έχει άποψη.
Ο Μιχάλης Μανωλίδης έχει άποψη! Διατηρεί δικό του στυλ στο γράψιμο που περιλαμβάνει από λεξοπλαστική μέχρι ορθογραφική πρωτοβουλία και ξένες γλώσσες, και όλα σε πολυτονικό. Προφανώς δεν τον καλύπτει η σύγχρονη δημοτική και αποφάσισε να μην ασχοληθεί μαζί της. Υιοθέτησε τα γλωσσικά στοιχεία που "του έκαναν" και, μέσα από τη βαθιά γνώση του για τη γλώσσα, έφτιαξε το δικό του γλωσσικό σύμπαν.
Και όλο αυτό το τοποθέτησε στο βιβλίο του κάνοντάς το απίθανα διασκεδαστικό και ευφυές.
Απολαυστικές απορίες περιδιαβαίνουν τις σελίδες, όπως: Μήπως ευδαιμόνως μεθά η γιαουρτίνη και «κατεβάζει» πνεύμα; Όπου γιαουρτίνη η δραστική ουσία του γιαουρτιού (φαντάζομαι).
Ο λόγος του τρέχει ταχύτατα και αν θέλεις να εισπράξεις τα μέγιστα από το βιβλίο θα πρέπει να το διαβάζεις μονορούφι. Δηλαδή απαγορεύεται να σταματήσεις ένα κεφάλαιο στη μέση. Με την καμία. Μέχρι να ξαναπιάσεις το βιβλίο θα έχεις χάσει τη μισή μαγεία. Βασικά, ούτε για ανάσα δεν πρέπει να σταματάς.
Παραφράζει Καβάφη και άλλους (έργα και ονόματα) με τρόπο εξαίσιο και, ενίοτε, γίνεται προφητικός!
Κι αν σου φαίνεται ότι κοροϊδεύει, κοίτα καλύτερα. Εξάλλου, πρώτο και καλύτερο κοροϊδεύει τον εαυτό του αυτοσαρκαζόμενος τα μάλα.
Είναι η περίπτωση του ανθρώπου που έχει την απόλυτη γνώση για κάτι -εδώ για τα γράμματα και την τέχνη- και φτάνει στην υπέρβαση καταπατώντας όλους τους κανόνες που του έχουν διδάξει για να ξαναδημιουργήσει άλλους, δικούς του. Το λες και αναρχία. Το στυλ του στα χέρια ενός ημιμαθή σημαίνει καταστροφή και ρεζιλίκι, γι' αυτό και δε προτείνεται κάτι τέτοιο στους μέτριους (συγγραφείς ή γνώστες της γλώσσας).
Χρειάζεται απέραντη εξοικείωση με μια γλώσσα για να την λεξοπλαστικογαργαλίσεις έτσι και μεγάλη ευφυΐα για να δομήσεις μια ιστορία με το απόλυτο χάος. Όχι το γλωσσικό, το άλλο.
Προτείνεται ως ψυχοθεραπεία γιατί θα γελάσεις αυθόρμητα και ως ενημέρωση γιατί περιέχει μεγάλη γνώση. Προτείνεται και ως πρωτότυπο ανάγνωσμα ιδιαίτερου ύφους. Προτείνεται και ως προφητικό κείμενο για την Ευρώπη που χάνουμε -αν δεν χάσαμε κιόλας!-, την Ευρώπη της ψευτοκουλτούρας, την Ευρώπη της απαίδευτης μεσοκοπιάζουσας νεολαίας και της δηθενιάς.
Σημειώσεις:
Τα πλάγια γράμματα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Όστρια που μου προσέφεραν το βιβλίο.
Προτείνεται ως ψυχοθεραπεία γιατί θα γελάσεις αυθόρμητα και ως ενημέρωση γιατί περιέχει μεγάλη γνώση. Προτείνεται και ως πρωτότυπο ανάγνωσμα ιδιαίτερου ύφους. Προτείνεται και ως προφητικό κείμενο για την Ευρώπη που χάνουμε -αν δεν χάσαμε κιόλας!-, την Ευρώπη της ψευτοκουλτούρας, την Ευρώπη της απαίδευτης μεσοκοπιάζουσας νεολαίας και της δηθενιάς.
Σημειώσεις:
Τα πλάγια γράμματα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Όστρια που μου προσέφεραν το βιβλίο.
