Αργυρώς Κ. Φώτη
«Κτήμα αδέσποτο η αρετή. Θεός αναίτιος.» είπε ο προφήτης
Και ξεκινήσαμε
Η πορεία είχε χαραχτεί
Διασχίσαμε το αφιλόξενο πεδίο
Ο καύσωνας βασανιστικός
Κάποιοι έσβησαν με απληστία την άμυαλη δίψα τους στον ποταμό της λήθης
Παραδοθήκαμε σε έναν ανεξήγητο ύπνο
Μεσάνυχτα
Μια εκκωφαντική βροντή και ένας σεισμός τάραξαν την ησυχία
Εκσφενδονίστηκα στον ουρανό σαν διάττων αστέρας
και σύντομα βρέθηκα στη Γη
Τα μήκη και τα πλάτη της, έγιναν το σπίτι μου
Μέχρι να βρω το μέρος που έγινε πατρίδα
Το μέρος που είχε οριστεί να αρχίσει η νέα μου ζωή
Εκεί που κι εσύ ζούσες
Και γίναμε πάλι ένα.
Το ένα που πάντα προκαλούσε τον φθόνο Θεών και ανθρώπων
Μέχρι να σε βρω η ελπίδα ήταν σύντροφός μου
Τώρα η αγάπη ορίζει τα σημεία στίξης μου
Βάζει το θαυμαστικό, το κόμμα, την τελεία
Αποφάσισα να ζήσω τη ζωή μου σαν παιδί με φαντασία, χωρίς φόβο
Και να βλέπω τα πραγματικά χρώματα των ανθρώπων,
Αυτά που δίνουν παλμό στην καρδιά
Λένε ότι τα λόγια δεν πρέπει να ξοδεύονται
Σε ανθρώπους που δεν αξίζει να τα ακούσουν
Το νερό δεν πρέπει να ποτίζει ξερό χώμα.
Η αγάπη να μη σπαταλιέται
σε όσους δεν μπορούν να αγαπήσουν.
Μα ποιός πραγματικά γνωρίζει τι αξίζει ο καθένας;
Τους ανθρώπους που έχουν περάσει δυσκολίες
τους καταλαβαίνεις, τους μυρίζεις.
Είτε βρίσκονται ακόμα σ’ εγρήγορση για το επόμενο «χτύπημα».
Είτε τους έχει στραπατσάρει το τσουνάμι
και έχουν βγει παραδομένοι και ασυντόνιστοι
Οι εφιαλτικές κραυγές του Αριδαίου έχουν πλέον σιωπήσει
Μα είναι πάντα εκεί σαν πίνακας του Μουνκ
Που εμφανίζεται τις ώρες της ηρεμίας
να μου θυμίζει αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσω
Με ρωτάς πώς το ήξερα ότι θα βρεθούμε.
Δεν το ήξερα
Το ένιωθα
Όπως θα βρεθούμε και την επόμενη φορά... και πάλι... και ξανά...
🌹
Αργυρώ Κ. Φώτη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
