Να πας να δεις το 550, μου λέει μια φίλη. Αυτό είναι γραμμή λεωφορείου της απαντώ γελώντας. Ε για αυτό μιλά η παράσταση, για το δρομολόγιο του 550, μου απαντά εκείνη και χαμογελά κλείνοντας
μου το μάτι. Δεν έχασα χρόνο όπως καταλαβαίνετε και έσπευσα να το δω. Περίεργο μου φάνηκε. Μια παράσταση που μιλά για το δρομολόγιο ενός λεωφορείου που ομολογώ έχω πάρει πάρα πολλές φορές στην ζωή μου.
Περιμένοντας στο περίτεχνο φουαγιέ του θεάτρου Faust άκουσα μια φωνή που έλεγε περάστε… Στην σκάλα μια γλυκιά μελαχρινή με εμβληματικό ντεκολτέ καλωσόριζε τους άντρες που είχαν προσέλθει να παρακολουθήσουν την παράσταση. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν μέρος της παράστασης αλλά το βρήκα εξαιρετικά έξυπνο. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, μια μικροκαμωμένη καλλονή, από εκείνες τις κοπέλες που τις βλέπεις και λες αυτή μοιάζει με κουκλίτσα, έλεγε χαρακτηριστικά: "Διονύση, τόσα τηλέφωνα σε έχω πάρει και δεν το σηκώνεις…" Αυτό όχι, δεν κατάλαβα αν ήταν μέρος της παράστασης. Ένιωσα έντονα την επιθυμία να της συμπαρασταθώ λέγοντας της πάμε για άλλα κοπελιά!
Και όμως φίλοι μου, η παράσταση είχε κιόλας αρχίσει από τις σκάλες. Δίχως ίχνος υπερβολής. Καθίσαμε στις θέσεις μας και μια χαρούμενη παρέα από νέους ηθοποιούς μας καλωσόρισαν στο ταξίδι τους. Ένα ταξίδι πρωτότυπο. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει τέτοια ενέργεια μαζεμένη.
Επιβάτες της γραμμής 550 άγνωστοι μεταξύ τους, μα στην στάση την ίδια πάντα ώρα. Μπαίνουν και βγαίνουν από το μέσο μαζικής μεταφοράς, συναντιούνται καθημερινά αλλά ο κάθε ένας στον κόσμο του, χωμένος μέσα στις δικές του σκέψεις και προβλήματα. Η σκηνή γεμίζει με τον ήχο του λεωφορείου που κινείται και οι ηθοποιοί ας πιασμένοι από τις χειρολαβές πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Τα σκηνικά λιγοστά μα δεν είχε κανένα νόημα να υπάρχουν, τα λόγια και οι κινήσεις των ερμηνευτών δημιουργούν μια πραγματική εικόνα που εξάπτει την φαντασία του κοινού και αυτό είναι τελικά το ζητούμενο.
Ο Σταμάτης Πακάκης μας παρουσιάζει με πολύ έξυπνο τρόπο αυτό που όλοι ζούμε καθημερινά. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πάρει ξανά και ξανά την γραμμή που μας πάει ενδεχομένως στην δουλειά μας; Βλέπουμε συχνά τα ίδια άτομα· εγώ προσωπικά όταν βλέπω μια συγκεκριμένη κυρία ξέρω ότι θα καθυστερήσω. Οι καβγάδες, και τα βλέμματα απαξίωσης που πολλές φορές πιάνουμε να συμβαίνουν μέσα στα μέσα μεταφοράς ψυχών όπως το λέω εγώ. Βλέπουμε την ιστορία οκτώ επιβατών. Τους συναντάμε μέσα στο 550, φορτωμένους με όνειρα και προσδοκίες. Προσδοκίες που στις ημέρες μας δεν βρίσκουν αντίκρισμα.
Ο συγγραφέας μας μιλά ωμά μέσα από το χιουμοριστικό του κείμενο για την σημερινή πραγματικότητα. Μια κοινωνία δίχως όρια, δίχως αγάπη και σεβασμό για τον διπλανό του. Μεταμορφώνει την γραμμή του 550 σε μια μικρή κοινωνία που καθρεφτίζει την αποξένωση και την θλίψη που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος, μια κατάσταση που τον οδηγεί μοιραία σε με βίαιη συμπεριφορά που ορίζει την καθημερινότητα του.
Είναι ξεκάθαρα μια πρωτοποριακή παράσταση. Ο θεατής δεν βαριέται γιατί ο λόγος γίνεται τραγούδι με την φωνή αρχικά του Σταμάτη Πακάκη και έπειτα όλων των ηθοποιών μαζί. Νέοι ηθοποιοί πολλά υποσχόμενοι που μας αποδεικνύουν περίτρανα πως η τέχνη του θεάτρου έχει να δώσει πολλά στην χώρα μας και όχι μόνο.
Δεν θέλω να σας αποκαλύψω πολλά γιατί θα χαθεί η μαγεία που έζησα. Πρόκειται όμως για μια παράσταση συγκλονιστική. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Σταμάτης Πακάκης είναι ένας ταλαντούχος νέος που θα αφήσει το στίγμα του γερά με αυτό που τόλμησε να δημιουργήσει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία μας έχει αλλοτριωθεί και όλοι το γνωρίζουμε. Έχουμε όμως τα κότσια να το παραδεχτούμε και να κάνουμε κάτι για αυτό;
Σας προτείνω να πάτε ένα ταξίδι με το 550 και αφεθείτε σε όλη αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα. Τρέξτε όμως γιατί τα δρομολόγια είναι ελάχιστα…
