koukidaki: Ο Κωνσταντίνος Τζέμος και ο Φονιάς

Ένα από τα σημαντικότερα έργα της μεταπολιτευτικής περιόδου και γενικότερα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, «Ο Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη -δημιουργός που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, το 2003- ανεβαίνει στο ανακαινισμένο θέατρο Έαρ Βικτώρια, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου από τις 27 Ιανουαρίου 2020.

Στην υπόθεση διαβάζουμε:

Δεκαετία του ΄70. Μια βροχερή μέρα, μέσα σ’ ένα μικροαστικό σπίτι τέσσερα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα με το ένοχο παρελθόν τους, το τόσο καλά κρυμμένο πίσω από τις μάσκες που φορούν. Ο Σάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης, θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών αγωνίζονται να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία. Η «αλήθεια» του κάθε χαρακτήρα ορθώνεται σαν φάντασμα, έτοιμο να τον κατασπαράξει. Θα έρθει η κάθαρση τελικά;

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου το 1981 και αργότερα προβλήθηκε από την ΕΡΤ μέσα από την σειρά «Θέατρο της Δευτέρας» (1991).

Ο Κωνσταντίνος Τζέμος μάς μιλάει για την παράσταση και τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει...

Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση; Πόσο ταυτίζεστε ή συμφωνείτε και πόσο διαφοροποιήστε ή διαφωνείτε με αυτόν;

Κωνσταντίνος Τζέμος: Ο ρόλος που ενσαρκώνω, είναι ο μέσος Έλληνας του ’60-’70, της εποχής δηλαδή της αστικοποίησης της Ελληνικής Κοινωνίας. Εσωτερικός μετανάστης φτάνει στην Αθήνα, με όνειρο την επιστημονική κατάρτιση και την οικονομική αποκατάσταση, ελλείψει όμως χρημάτων, «προσαρμόζεται»… Από ονειροπόλος επαρχιώτης μετατρέπεται σε τυπικό μικροαστό κι απολαμβάνει μια «ήσυχη και άνετη ζωή».

Φοβάμαι πως όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο θα ταυτίζομαι με τις ιδέες και τις αξίες του! Είναι βέβαια «άχαρο», αλλά ταυτόχρονα και αναγκαίο για την ευτυχία μας, να διακρίνουμε το μικρό και κατ’ άλλους ασήμαντο, κοινωνικό μας ρόλο και να του αποδίδουμε την αξία και τη σημασία που του αναλογεί. Παρεμπιπτόντως το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με αντίστοιχους θεατρικούς ρόλους…

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε το έργο με μια φράση, ποια είναι αυτή;

Κ.Τ.: Ένα σκληρό, άμεσο και βαθιά αληθινό έργο, για το «θαυμαστό» κι οδυνηρό κόσμο των παρανόμων, που εξακολουθεί να επιβιώνει ευρηματικά, κάτω από το αδιάφορο βλέμμα της αστικής κοινωνίας.

Ποιο είναι το μήνυμα του έργου σε σχέση με την κοινωνία μέσα στην οποία λειτουργούν οι ήρωες;

Κ.Τ.: Η κοινωνία των ηρώων, ελάχιστα διαφέρει από τη σημερινή. Αν εξαιρέσεις βέβαια πως ο κόσμος του εγκλήματος, βρίσκεται πια στα χέρια εισαγόμενων στελεχών, από Καυκασιακές και Βαλκανικές κυρίως χώρες, και πως ο μικροαστός του ’70 με το FIATάκι και το αποταμιευτικό βιβλιάριο του ταμιευτηρίου, έχει μετατραπεί σε υπερκαταναλωτή και υπερχρεωμένο «νοικοκύρη»…

Όσο για το μήνυμα του έργου, σας παραπέμπω στα λόγια του ίδιου του συγγραφέα όταν ρωτήθηκε σχετικά από τον Αντώνη Αντωνίου (πρωταγωνιστή στο 1ο ανέβασμα του έργου το 1981):
«-Τι θέλουμε να πούμε με το έργο ρε Μήτσο;»
«-Πολλές φορές Αντώνη, σημασία δεν έχει το τί λες, αλλά ο τρόπος που το λες».

Τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής στο τέλος;

Κ.Τ.: Όσο πλησιάζουμε προς την τελική αυλαία, αποκαλύπτονται πράγματα σκληρά. Η νεορεαλιστική πένα του συγγραφέα, γίνεται σχεδόν αδυσώπητη! Κι όμως οι ήρωες εγκαταλείπουν τη σκηνή, καθαρμένοι. Σχεδόν «ψυχοθεραπευμένοι»!...

Μ’ αυτή τη γεύση θαρρώ πως θα φύγουν κι οι θεατές απ’ το θέατρο. Κατά τ’ άλλα, ο καθένας τους θα κρατήσει τη δική του αλήθεια όπως γίνεται πάντα.