Ο Ιωάννης Παπουτσάκης γράφει από καρδιάς, όσα κρατήσαμε στη μνήμη σαν φυλαχτό, χωρίς φίλτρα, χωρίς να έχει την πρόθεση να κρύψει ή να κρυφτεί, με αμεσότητα. Ο στίχος του είναι (πάντα) ελεύθερος, απαλλαγμένος κανόνων, και η παιδική ηλικία αποτελεί συχνά σημείο αναφοράς· ή επιστροφής. Μια διάχυτη μελαγχολία υπάρχει, όπως κι ένα κάπως σκοτεινό στοιχείο (σε μια ποιητική φόρμα είναι αναπόφευκτο νομίζω) που φέρνει ηχώ κατάθλιψης. Είναι νοσταλγικός, φυσικά, περιγραφικός και σχολιαστής των ανθρώπινων και των κοινωνιών. Στα στοιχεία όμως που πραγματικά κάνει τη διαφορά είναι η στάση του απέναντι στον ταπεινό, τον λαϊκό, τον εργάτη... απέναντι στον πιο μικρό από τους μικρούς.
...οι ταπεινοί, παλεύουνε
για να μη χαθεί η ράτσα
για να μη νικηθεί η Άνοιξη
για να μη νικήσει ο φόβος την Ελευθερία
για να μην πονέσει κι άλλο ο Θεός
Κι αλλού:
Κι αλλού:
Άνθρωποι απλοί όπως καθετί ωραίο
Υπερασπιστής του ανθρώπου, του θνητού, μα και υπερασπιστής της πατρίδας του, με στόχο να βρει συνοδοιπόρους, Να βρω συνοδοιπόρους οραματιστές, που το απευθύνει ως κάλεσμα κι επιθυμία μαζί. Ίσως και ευχή του.
Σ' έναν κόσμο που κουβαλάει ακόμα
το προπατορικό αμάρτημα
και δυο χιλιάδες χρόνια τώρα
σταυρώνει κάθε μέρα το Χριστό
Γράφει σε πρώτο πρόσωπο και γεμίζει τους στίχους του με αναπόληση κι αναμνήσεις. Είναι στοχαστής ενός καλύτερου αύριο, είναι ονειροπόλος, άρα και αισιόδοξος, γιατί μόνο οι φύσει αισιόδοξοι επιτρέπουν τόσες λευκές αχτίδες μέσα στην –έτσι κι αλλιώς εξ ορισμού– θλιβερή τούτη λογοτεχνική φόρμα. Την ποίηση.
Αν ήταν χρώμα θα ήταν οπωσδήποτε ο μοβ ταραγμένος ουρανός του εξώφυλλου· ένα χρώμα που αγαπά και προσφωνίζει, που του ταιριάζει(;) και το ανακατεύει με το γκρι (και πάλι στον ίδιο συννεφιασμένο ουρανό).
Περισσότερο όμως από κάθε άλλο, ο Παπουτσάκης εδώ είναι πρεσβευτής του καλού. Του ηθικού, του αγνού, της αγάπης... του όποιου καλού, σε όποια μορφή ή ονοματοδοσία. Και, σε ό,τι αφορά στον τίτλο, συμβολίζει τον άνθρωπο, το υπέρτατο δημιούργημα του Θεού, που έρχεται και φεύγει μόνος, μα στο ενδιάμεσο γνωρίζει τόπους, αισθήσεις, άλλους ανθρώπους και ζει. Ή, έστω, θα μπορούσε να συμβολίζει (και) αυτό.
Αν ήταν χρώμα θα ήταν οπωσδήποτε ο μοβ ταραγμένος ουρανός του εξώφυλλου· ένα χρώμα που αγαπά και προσφωνίζει, που του ταιριάζει(;) και το ανακατεύει με το γκρι (και πάλι στον ίδιο συννεφιασμένο ουρανό).
Περισσότερο όμως από κάθε άλλο, ο Παπουτσάκης εδώ είναι πρεσβευτής του καλού. Του ηθικού, του αγνού, της αγάπης... του όποιου καλού, σε όποια μορφή ή ονοματοδοσία. Και, σε ό,τι αφορά στον τίτλο, συμβολίζει τον άνθρωπο, το υπέρτατο δημιούργημα του Θεού, που έρχεται και φεύγει μόνος, μα στο ενδιάμεσο γνωρίζει τόπους, αισθήσεις, άλλους ανθρώπους και ζει. Ή, έστω, θα μπορούσε να συμβολίζει (και) αυτό.
Να το διαβάσετε! Έχει μεστό λόγο, όμορφη γραφή, χωρίς να παιδεύει τον φιλαναγνώστη, χωρίς να τον ζορίσει. Σου επιτρέπει να μπεις για λίγο στις αναμνήσεις του και να γευτείς κάτι από το παρελθόν του –σπουδαίο πράγμα!
Η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη, Η μοναξιά του Θεού, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για την αποστολή του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Περισσότερα από/για τον Ιωάννη Παπουτσάκη:
Στις ράγες της μνήμης
Ο Ιωάννης Παπουτσάκης Στις ράγες της μνήμης
