Γνώρισα τον Σταμάτη Πακάκη στο έργο του 550 κατάλαβα από την αρχή ότι επρόκειτο για ένα εξαιρετικό ταλέντο με χιούμορ και φαντασία. Τον χαρακτήρισα χωρίς καμιά υπερβολή φαινόμενο για την εποχή μας. Παρά το νεαρό της ηλικίας του δεν παρασύρεται από τα δεδομένα της εποχής και γράφει, σκηνοθετεί και ανεβάζει παραστάσεις που έχουν ουσία και προβληματίζουν δίχως να χρησιμοποιεί χυδαιολογίες και άλλους χαρακτηρισμούς που συναντάμε συχνά στα θεατρικά των ημερών μας.
Βρέθηκα στην πρεμιέρα της παράστασης «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» σε σκηνοθεσία του ίδιου στο θέατρο Faust. Ένα εγχείρημα κατά την γνώμη μου εξαιρετικά δύσκολο γιατί δύσκολο είναι το ίδιο το κείμενο. Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει αυτό το ποίημα το 1956 μιλά για μια γυναίκα που σε μεγάλη ηλικία πια καθηλωμένη μέσα σε ένα παλιό σπίτι εξιστορεί την ζωή της σε έναν νέο. Ο χρόνος κυλά και η γυναίκα είναι σφηνωμένη στις αναμνήσεις της. Το μόνο που ζητά από τον νέο είναι να την πάρει μαζί του.
Η Μαρία Τζανουκάκη τέλεια επιλογή για τον ρόλο της γυναίκας με τα μαύρα απογειώνει τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου και τους δίνει πνοή. Το σκηνικό μινιμαλιστικό δυο καρέκλες μια πολυθρόνα και δυο τραπεζάκια. Παλιές φωτογραφίες που τονίζουν τον αδυσώπητο χρόνο που φεύγει και αφήνει σημάδια πίσω του. Ο νέος Τάσος Χρυσόπουλος που τα λόγια του είναι λίγα αλλά καθοριστικά, θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με τον ίδιο τον χρόνο που ταλαιπωρεί την γυναίκα με τα μαύρα, την αφήνει να ζει και να βλέπει την αλλαγή του προσώπου της, την αλλαγή στο σώμα της το δίχως έρωτα σώμα της.
Η σκηνή που αντικρίζει έναν καθρέφτη και κρύβει με τα χέρια της το πρόσωπο της είναι συγκλονιστική! Τολμά και αφήνεται στα λόγια του έργου με το σώμα της να ακολουθεί, άλλοτε να πέφτει σαν έρμαιο ενός εχθρού που της κόβει την ανάσα και άλλοτε να χορεύει παρέα πάντα με τον νεαρό. Ο εχθρός εδώ, δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον χρόνο.
Η μουσική του Μπετόβεν έρχεται και αγγίζει τα λόγια των ηθοποιών, τους δίνει μια υπόσταση ανατριχιαστική. Μιλούν στην καρδιά του θεατή και μένουν ανεξίτηλα.
Από σκηνοθετικής άποψης άρτιο το έργο. Ο Σταμάτης Πακάκης στο τέλος του έργου δήλωσε πως ήταν όνειρο ζωής να ανεβάσει την Σονάτα του σεληνόφωτος δήλωσε επίσης ότι η καλύτερη στον ρόλο της γυναίκας με τα μαύρα όπως εκείνος την είχε φανταστεί ήταν η ηθοποιός Μαρία Τζανουκάκη. Και όχι άδικα.
Έφυγα γεμάτη από το θέατρο. Γεμάτη εικόνες που μου δημιούργησαν οι ηθοποιοί με το υποκριτικό τους ταλέντο. Πρόκειται για ένα έργο ατμοσφαιρικό, που δεν αφήνει με καμιά απορία τον θεατή. Το κείμενο δύσκολο και απαιτητικό μα όλη η προσπάθεια εστέφθη με επιτυχία.
Δεν θέλω να σας δώσω πολλές πληροφορίες. Βέβαια η Σονάτα του Σεληνόφωτος είναι ένα έργο που έχει ανέβει σε πολλά θέατρα αυτό όμως που θα παρακολουθήσετε στο θέατρο Faust το χαρακτηρίζει ο σεβασμός σε ένα μεγαλειώδες κείμενο και η ανάγκη των συντελεστών να μεταφέρουν ένα συγκλονιστικό έργο στα μέτρα και τα σταθμά της σημερινής κοινωνίας χωρίς να παραβιάσουν την αρχική του μορφή. Όπως είπα στην αρχή του κειμένου μου, θεωρώ τον Σταμάτη Πακάκη φαινόμενο σε αυτό που κάνει, του εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο του συνεχίζοντας να μας μαγεύει.
Καλή θέαση.
