Μέσα στην νύχτα των ανθρώπων, σαν να περνάνε μπροστά μου, όλες οι γλώσσες του κόσμου, σαν ν’ αφήνουνε το αποτύπωμά τους, στον φόβο της ύπαρξης, τελειώνοντας ειρηνικά με το παρελθόν. Περνούν από το δάσος της λησμονιάς για να ξαναφανούν στην πορεία προς το δειλινό. Ζητάνε ν’ ακουστούνε οι παλιές γλώσσες και οι νέες γυρεύουν δικαίωση, κάτι σαν κοίταγμα προς τα υψηλά, σαν τον άνεμο μέσα στις φυλλωσιές που ζωοποιεί το κουρασμένο τοπίο.
Με περίμεναν τούτες οι γλώσσες, καλά κρυμμένες. Μα τώρα η αναμονή έλαβε τέλος και να τες εδώ μπροστά μου, κυκλώνουν τα βήματά μου. Και αυτά γίνονται βαριά, τα πόδια ασήκωτα σαν να έχουν σιδερένια τακούνια. Μα αρπάζω τις μεγάλες λέξεις και ορθοτομώ τον λόγο. Διαλέγω τις λέξεις και ακούω την ηχώ τους. Είναι η τεχνική για να εξηγώ τα πράγματα, να κυριαρχώ της βαρύτητας και να ελαύνω επί της οδού. Είμαι ο περιπατητής, ο ανώνυμος καταγραφέας που ανταλλάσσει την λησμονιά, με τον χωρόχρονο. Δίνω χρονικά μέτρα και κερδίζω γραφή. Παραχωρώ, προχωρώ, πορεύομαι.
Κι οι λέξεις ανατροφοδοτούν την ανταλλαγή. Οι γλωσσικοί κώδικες αποδελτιώνονται και επαναχρησιμοποιούνται για δημιουργία. Γλώσσες βαρβάρων, βγαλμένες από τα δάση της Μεσημβρίας, αιμάτινες γλώσσες από τα ποτάμια του βορρά, κουβαλητές μύριων θυσιών, γλώσσες στερεμένες από ομορφιά, γλώσσες πλήθος αμαρτιών, αλλά και ολόγιομες φωτός, γλώσσες ελεήμονες, νικητήριες γλώσσες, έμπλεες ψαλμών και μελωδιών, συμπορεύονται μαζί μου. Ξεχωρίζουν τον πηλό από το πνεύμα και γραπώνονται πάνω μου, ν’ αλλάξουν την ευθύγραμμη ενατένιση. Άγιες γλώσσες.
Κι η συνέχεια, μέσα στην ατραπό του χωροχρόνου, μεταβάλλεται σε λεκτική πανδαισία. Κλήρωση και επιλογή: φως και τόλμη. Οι γλωσσες του κόσμου αθανατοποιούν τα βήματά μου, αδελφώνουν την αρχή με το τέλος, συντηρούν την πίστη στα νοερά πλέγματα των δακρύων.
Το ερχόμενο σκοτάδι κυριαρχείται από τις φωτεινές λέξεις. Είναι το μέτρο της αναγωγής. Οι συλλογισμοί νικούν την εξαχρείωση, κινούν τη σκέψη. Οι βοές της ιστορίας εκπίπτουν, μεταμορφώνονται σε αμφιλεγόμενα σημεία, η επιλογή είναι προσωπική υπόθεση. Αλλά και η υποχώρηση μπροστά στο μοιραίο είναι αναπόφευκτη, η πορεία όμως είναι ανεκτίμητη. Οι αντιλογίες σώζουν τους περιπατητές. Τα σύμβολα, είναι οι λεκτικές αναφορές ενάντια στο γενικό ψέμα, ενάντια στις δημιουργημένες ψευδολογίες, ενάντια στο φυσικό μίσος. Ο φόβος υπερνικάται. Τολμητίας της πορείας με την συντροφιά των γλωσσών, μέτοχος της μνήμης, της ιερής μνήμης με συνοδοιπόρους τις άγιες γλώσσες.
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Juan Grisa (Open window with hills, 1923)
Περισσότερα από τον ίδιο:
