Ρόζας Βλαχογιάννη
Απουσιάζεις…
Μπήγω τα νύχια στον καημό,
βυθίζομαι όλη σ’ ένα δωμάτιο ικεσία.
Κλείνω τα μάτια και μ’ αγκαλιάζω στενάχωρα,
στην ερημιά μου σφαδάζουν επιθυμίες,
σέρνονται στην κρυψώνα μου βουβά οι στεναγμοί
και σε μιαν άκρη το ραδιόφωνο μουρμουρίζει ξεχασμένο.
Αργοπορείς…
Γελά η ζωή ειρωνικά,
κερνώντας με ψίχουλα από στιγμές του φευγαλέου.
Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην πλάνη μου.
Βαρκούλες γίνονται οι στιγμές σε καλοκαίρια μεσοπέλαγα,
πνίγουν τον πόνο σ’ ολόδροσα φιλιά και με τυλίγουν.
Κύματα γέλια τις παρασέρνουν,
σ’ αυτήν την παράξενη γιορτή που οι δυο μας λείπουμε.
Κι είναι στιγμές… ατέλειωτες όπως τώρα…
που ξεγελώ το χρόνο σκαρώνοντας ποιήματα
σε τσαλακωμένο χαρτί,
γιατί φοβάμαι,
πως θ’ αργήσεις κι άλλο…
🌻
Copyright ©️ Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, 2020
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Πάμπλο Πικάσο (1923, Εραστές)
