Ελένης Θ.Π. Λουκά
Ο φίλος μου το δέντρο είναι νεκρό
τό 'κοψε χθες χέρι τρελό
περήφανο την άνοιξη τα άνθη του πετούσε
Στον ίσκιο του προσέφερε δροσιά το μεσημέρι
και τα πουλιά 'χτίζαν φωλιά χειμώνα καλοκαίρι
στου φθινοπώρου την αυλή έστρωνε πάντα φύλλα
πολύχρωμα κι απείθαρχα, βρεγμένης γης τα χείλια
Πόσες γενιές καθίσανε δίπλα απ' τον κορμό του
άγγιξαν τα κλωνάρια του, ένιωσαν τον παλμό του
οργανισμός, χαράς κρουνός, αιώνες ζωοδότης
κείτεται εκεί ασάλευτο, μοίρας σκληρής δεσμώτης
Σε αιώνων χίλιες συμφορές, πολέμους, καταιγίδες
ανέμους, μπόρες, πυρκαγιές, τρομακτικές πλημμύρες
σε όλα αντιστάθηκε, επέζησε με σθένος
μόνον ανθρώπου επέμβαση επέφερε το τέλος
Στέκει εκεί χωρίς πνοή, άχαρη παρουσία
με τους συντρόφους του πιστούς, αγνή δενδρο-φιλία
να μένουν απροστάτευτοι στ' ανθρώπου τη μανία
που καταστρέφει αδιάκριτα της φύσης τη μαγεία.
🍃
Copyright © Ελένη Θ.Π. Λουκά All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Maja Lindberg (Autumn storm)
