Άννας Ζανιδάκη
Τρίξτε συθέμελα βουνά
Κι εσείς εκεί ραχούλες
Θεριό κινείται και ζητά
Ψάχνει, βογκά και ξεφυσά
Θέλει απλά να δείξει
Τα δόντια να 'ναι άλικα
Την πίστη του να πείσει.
Παντού να γίνουμε εμείς
Σάρκες μόνο και αίμα
Να τρώει και να μας ρουφά
Μέχρι να μπει στο χώμα.
Η άκακη ψυχούλα τους
Και άλλων που 'ν' μεγάλοι
Να λυτρωθεί αφήνοντας
Του τρόμου αυτού τα κάλλη.
Μα 'ναι όλα σκοτεινά
Μαύρα και μας θυμίζουν
Θανατικό που σπέρνεται
Τα πάντα τα λυγίζουν.
Ματάκια που 'ναι ανοιχτά
Που και αυτά γεμίζουν
Με δάκρυα που 'ναι ξενιτιάς
Ξεριζωμό αγγίζουν.
Στα φλογερά κομμάτια της
Ήπειρος πια βρυχάται
Δε στέκει πια κανείς καλά
Κι έτσι αυτό θυμάται.
Τέρας που 'χει τη μορφή
Ανθρώπου και διχάζει
Μικρούς μεγάλους μοναχά
Το δίκιο του ταράζει.
Σαν 'ναι ένας από μας
Κι ο άλλος δε λυγάει
Παρά η πλάση μοναχά
Στέκεται και ριγάει.
Σε κάθε βλέμμα χάνεται
Ελπίδα για να ζήσει
Αφότου αποφάσισαν
Το πόδι του να δείξει.
Όπου πατεί κι όπου βρεθεί
Κι ο ένας μα κι ο άλλος
Φονικά τα όπλα τους
Το ξέρω δίχως άλλο.
Ας πείσω πρώτα την καρδιά
Ψυχή μου να το ζέψει
Τον φόβο τρόμο που σκορπούν
Ώστε να γίνει η στέψη.
Να 'ναι πατροπαράδοτη
Να 'χει ευχές και λόγια
Παρά κομπάζουσες ιαχές
Σε θανάτου τα περβόλια.
Στήνονται συστήνονται
Χιλιάδες επιθέσεις
Είναι αθώοι άμαχοι
Μα πώς να τους πιστέψεις.
Είπαν δε θα χτυπήσουνε
Σε σπίτια και οικείες
Μα έτσι αυτά τα κάψανε
Παρανάλωμα κακουχίες.
Ειν' του πολέμου εγώ θαρρώ
Η μοίρα πεπρωμένο
Να χάνονται ψυχές εκεί
Που έχουν δεδομένο.
Αν λίγο κοιταχτούν
Μα πιότερο εκείνα
Τα μάτια να ατενίζουνε
Δικών τους ως βιτρίνα.
Θα 'θελαν να έσπαζαν
Να έκαναν κομμάτια
Να μπήγαν άλλοι τα γυαλιά
Μες στων παιδιών τους μάτια;
Έτσι όμως κάνουνε
Στον παραλογισμό τους
Χάνεται σκοτώνεται
Δικός τους και δικός τους.
🌺
Copyright © Άννα Ζανιδάκη All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από έργο Βιβής Μαρκάτου
