Ρόζας Βλαχογιάννη
Ένα παραμύθι θέλω να σας διηγηθώ
μα τα παραμύθια έχουν πάντα αίσιο τέλος.
Οι ουρανοί τους είναι γαλανοί
δεν βρέχει εκεί μολύβι,
τα παιδιά γελούν και παίζουν λεύτερα,
δεν τρέχουν να κρυφτούν σε καταφύγια.
Μιλάνε με φίλους, ζωγραφίζουν και ονειρεύονται,
δεν ψάχνουν γονείς και αδέρφια στα συντρίμμια,
δεν κλαίνε γιατί τους σκότωσαν τ' όνειρο,
δεν ουρλιάζουν από φόβο στις σειρήνες,
Με λένε Ιβάν, μα τ' όνομα δεν έχει σημασία,
έπαψα εδώ και μέρες να μιλάω.
Στα μάτια μου χαλάσματα και μαύρο,
στην ψυχή θραύσματα, αλλά όχι απ' τις σφαίρες,
στη ζωή μου το Άγνωστο, όχι αλάνες.
Με λένε Ιβάν και αναζητώ ακόμη τους δικούς μου.
Αν τύχει να συναντηθούμε σε κάποιο παραμύθι,
να ξέρετε δεν θα 'ναι από κείνα με αίσιο τέλος.
Ο μικρός Ιβάν μ' εγκατέλειψε και έμεινα μόνος.
Με λυπημένα χέρια μ' άφησε, στη λυκαυγή του αιώνα…
🌺
Copyright ©️ Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Μανταλένας Γκινοσάτη (War, children... it's just a shot away, ακρυλικό σε καμβά, 2022)
