Νεφέλης Πηγή
Τα μάτια σου μία θάλασσα πλατιά
τα χείλια σου μια λάβα
πήρα στα χέρια μου νερό μα εκείνο πάγωσε
κοιτάω πίσω από ένα γκρίζο τζάμι
τα πάντα έχουν ένα όριο μία αρχή και ένα τέλος ακόμα και η ζωή
όχι όμως ο θάνατος
ένα λουλούδι ανανεώνεται, ανασταίνεται με λίγο νερό
εκείνο θα πεθάνει μόνο αν το κάψεις
άραγε τα μάτια σου θα μείνουν άφθαρτα;
χείλη σου θα μείνουν κόκκινα;
η ζωή σε περιμένει, ο θάνατος μπορεί άραγε να περιμένει;
κλείνω τα μάτια και ζωγραφίζω τη μορφή σου
απλώνω τα χέρια και περιμένω να πιαστούν από τα δικά σου
κι όμως ποτέ δεν υπήρξα ζωγράφος
κλείνω τα μάτια εμποδίζοντας το δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπο
βάζω τα χέρια μπροστά για να μη με δεις
προσπαθώ να χαμογελάσω να σου φωνάξω δυνατά
θα γελώ, μόνο θα γελώ δεν θα δακρύσω
μονομιάς το γέλιο γίνεται κλάμα που δεν μπορώ να το συγκρατήσω
Λυπάμαι που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να σου χαμογελάσω για τελευταία φορά
λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σου δείξω ότι χαμογελάω
λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σου μιλήσω για μένα.
🌺
Copyright © Νεφέλη Πηγή All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το έργο αποτελεί μέρος της συλλογής Τα εφηβικά
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Κορίννας (Ονειρικοί δεσμοί, 2024)
