Δεν είχα διαβάσει πεζογράφημα μεγάλης έκτασης της Μαριάννας Αβούρη αν και τη θυμόμουν, ως δημιουργό, από τα παιδικά της βιβλία, που επίσης κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Βακχικόν, όπως και το παρόν, η νουβέλα της Το σπίτι μέσα μας. Ένα βιβλίο γεμάτο ομορφιά –για την οποία ομορφιά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την «υφή» της στη συνέχεια–, γεμάτο από υπέροχους χαρακτήρες και πλημμυρισμένο από χρυσόσκονη, όπως αυτή της μαγείας.
Η υπόθεση αφορά την ιστορία μιας παρέας τεσσάρων παιδιών και προσφέρεται σε πρώτο πρόσωπο από μία εκ των οποίων, την έφηβη Μαρίλια. Η Μαρίλια «καταγράφοντας» ημερολογιακά την καθημερινότητά της, μας μεταφέρει μια ιστορία με ατμόσφαιρα εποχής και συναισθηματική φόρτιση [αν και ο χρόνος, που διαδραματίζονται τα γεγονότα των αφηγήσεων δεν προσδιορίζεται, είναι βέβαιο ότι τα γεγονότα της ιστόρησης τοποθετούνται γύρω στη δεκαετία του '80 αφού από την καθημερινότητα των ηρώων λείπουν όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές που μπήκαν στη ζωή μας από το 1990 και μετά]. Η σχέση των τεσσάρων θα μεγαλώνει, θα γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, ώσπου τελικά θα κρατήσει για πάντα αφού, στο μεταξύ, θα έχει δομήσει ένα «σπίτι», όχι τούβλινο αλλά από αγάπη.
Ένα βιβλίο για το πώς η φυσική εγγύτητα ανάμεσα στους ανθρώπους δημιουργεί τις προϋποθέσεις για σχέσεις ζωής, και για την ενσυναίσθηση ως αντίβαρο σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Στην πρώτη της νουβέλα, η Μαριάννα Αβούρη αποτυπώνει, με γλώσσα τρυφερή και ανεπιτήδευτη, μια ιστορία ενηλικίωσης, με τον ενθουσιασμό αλλά και την αλήθεια της νιότης σε πρώτο πλάνο.(από το οπισθόφυλλο)
Υπέροχη νουβέλα με πανέμορφη αφηγηματικότητα και γλύκα, όσο γλυκό μπορεί να είναι ένα παιδί έχοντας αθώα ψυχή και ευαίσθητες «κεραίες». Είναι ένα βιβλίο γεμάτο από πολιτισμό, που διαπαιδαγωγεί και προσφέρει μοναδικά διδάγματα σοφίας – ειδικά αν είσαι παιδί ή έφηβος και το πιάσεις στο χέρι σου· κάτι που η γράφουσα προτείνει. Αν τώρα είσαι ενήλικας, θα λέγαμε πως, είναι ένα βιβλίο για το πώς πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά.
Το ξέρετε ότι οι φωνές σκοτώνουν τα όνειρα;
Η διήγηση είναι γεμάτη από αναμνήσεις με υφή νοσταλγίας, προσφέροντας μια ιδανική συνθήκη με γλαφυρό συναίσθημα και ποιότητα χαρακτήρων. Και μπορεί «εξωτερικά» να φαίνεται παραμυθένια αφού δεν υπάρχουν κακοί, καταστροφές, μίση, φθόνοι, παγίδες κ.ο.κ. (και στην τελική, μπορεί και να είναι παραμυθένια αλλά και τι μ' αυτό; Ίσα ίσα, αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη και από παραμύθια, ειδικά αν είναι τόσο αξιόλογα) όμως φτάνει σε βάθος αξιών.
Τα ρούχα μας δεν μας κάνουν αυτό που είμαστε, μα οφείλουμε να τα κρατάμε καθαρά και τακτικά ώστε να μη δίνουν την εντύπωση ότι είμαστε κάτι άλλο.
Γενικά, η μυθοπλασία αυτή προσφέρει μια μαγεία, που δεν θέλεις να τελειώσει, και σου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο καθώς διαβάζεις και όσο διαβάζεις στο ανταποδίδει προσφέροντας ποιότητα και ουσία μέσα από πραγματικές σχέσεις – κόντρα στις διαδικτυακές και πλασματικές σχέσεις και ζωές που παρατηρούμε τριγύρω αλλά και στο δικό μας σπίτι. Μιλάει για την οικογένεια –τη γονιδιακή, που βρίσκεις, αλλά και εκείνη που φτιάχνεις/επιλέγεις– και για την αγάπη, το υπέρτατο συναίσθημα δόμησης μιας ειλικρινούς σχέσης, πραγματικής, γόνιμης κι αδιαπραγμάτευτης.
Η ζωή στα καλύτερά της. Αλμυρή και ζεστή σαν κρέπα.
Το λάτρεψα και περιμένω πώς και πώς για το επόμενο βιβλίο της.
Η Μαριάννα Αβούρη γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Εργάζεται ως κειμενογράφος και μεταφράστρια, ενώ στο ενεργητικό της έχει και αξιόλογες συνεργασίες με μουσικούς και συνθέτες, ως στιχουργός. Έχει γράψει δύο ποιητικές συλλογές για παιδιά: Τα «π», τα «φ», τα πώς και τα γιατί (εκδόσεις Βακχικόν 2018) και Όλα αυτά που αγαπώ (πάνε απ' το άλφα ως το ώ) (εκδόσεις Βακχικόν 2022). Το σπίτι μέσα μας είναι η πρώτη της νουβέλα.
