Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ανδρέας Δαβουρλής: Όπως με το κάθε ποίημα που γράφω, όπως και με την πρώτη μου ποιητική συλλογή έτσι και με την «Τριθέκτη Ώρα», ήθελα –και θέλω– να εκφράσω τον εσώτερο εαυτό μου, κάτι άλλωστε που νιώθουν στην πλειονότητά τους οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι δημιουργοί.
Προσωπικά πιστεύω, είναι ένας σοβαρός λόγος να συνεχίζω να ελπίζω, να ζω· πά' να πει είναι ανάγκη επιβίωσης, η γραφή.
Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;
Α.Δ.: Με διακατέχει ένας –θα έλεγα– παιδικός ενθουσιασμός κάθε που έρχονται οι καλοκυράδες οι λέξεις και στρογγυλοκάθονται στο μυαλό μου. Από εκείνη την στιγμή μέχρι να καταγραφεί της έμπνευσης το βιος να διαβαστεί ξανά και ξανά από μένα και τελικά να τυπωθεί. Όταν το μοιράζομαι με τα πρόσωπα τα αγαπημένα –που μοιράζομαι τους λογισμούς μου– ναι, νιώθω το ίδιο ακριβώς. Δεν γνωρίζω βέβαια –όπως πολλά άλλα μελλούμενα– πώς θα νιώθω μετά από δέκα χρόνια, επί παραδείγματι. Πάντως για αυτή την χρονική στιγμή που με ρωτάτε, έτσι νιώθω.
Έχετε διαφωνήσει ποτέ με τον δημιουργικό εαυτό σας;
Α.Δ.: Μα φυσικά, ποιος δημιουργός δεν το έχει κάνει; Είναι μια υγιής, αναπόφευκτα γόνιμη και δημιουργική διαδικασία, θα έλεγα.
Υπάρχει κάποιο έργο που να το ξεχωρίζετε και γιατί;
Α.Δ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Γιατί στην ποίησή μου αντιφεγγίζονται –καθρεφτίζονται– οι στιγμές μου, που είναι ξεχωριστές για μένα, τα ιδιαίτερα στιγμιότυπα της ζωής μου. Πώς να τα ξεχωρίσω, να τα αρνηθώ, ακόμα και να τα ιεραρχήσω!
Υπάρχουν στιγμές που σας πυροδοτούν βάζοντάς σας σε δημιουργική κίνηση; Κι αντίστοιχα, υπάρχουν στιγμές για τις οποίες δεν θα γράφατε ποτέ τίποτα;
Α.Δ.: Δεν υπάρχει κανόνας. Πολλές στιγμές της ημέρας αλλά ιδιαίτερα της νύχτας που ησυχάζει ο κόσμος κι ο κόσμος ο δικός μου. Τότε είναι που καταλαγιάζουν τα ερεθίσματα και ανασύρονται οι βιωματικές στιγμές απ' το χαράκωμα της μνήμης, ωριμάζουν όλα τα προσλαμβάνοντα, δημιουργούνται οι εικόνες που καταγράφω. Μεγάλο κομμάτι της γραφής μου είναι βιωματικό, γιατί τρύπησα κάποια στιγμή το μπαλόνι που μέσα του κρυβόταν η καταιγίδα.
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε το εν λόγω πόνημα με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Δ.:
Το άλας
–των δακρύων το άλας,
και της θαλάσσης–
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Δ.: Θα 'θελα να ταξίδευα, αδιαφορώντας για τη διάρκεια. Να αξιωνόμουν να κοινωνήσω κι εγώ το νερό όλων των θαλασσών, ιδιαίτερα στα σημεία που σμίγουν και κοινωνούν εκείνες, η μία την άλλη.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας σε σχέση με την λογοτεχνία; Έχετε αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς;
Α.Δ.: Η αλήθεια είναι πως βγαίνουν πολλά βιβλία, βγαίνουν ανάμεσά τους και καλά βιβλία αλλά όπως λεν σκωπτικά κάποιοι φίλοι μου γραφιάδες, οι μισοί Έλληνες γράφουν και οι άλλοι μισοί δεν διαβάζουν. Η πατρίδα μας είναι πλούσια, έχουμε ένα πλεονέκτημα που ταυτόχρονα θα μπορούσε να λογιστεί και ως μειονέκτημα, ομιλούμε ελληνικά, γράφουμε ελληνικά και όπως λέει ο μέγας Μόντης: «Ελάχιστοι μας διαβάζουν / ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας / μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι / σ' αυτή τη μακρινή γωνιά / όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά».
Βέβαια έχω αγαπημένους λογοτέχνες (ποιητές κυρίως)· ενδεικτικά αναφέρω τον Ο. Ελύτη, τον Γ. Ρίτσο, τον Ν. Καζαντζάκη, τον εκλεκτό συνάδελφο (εκλεκτικές συγγένιες βλέπεις) Ν. Καββαδία, τον Ν. Καρούζο... Κι από τους νεότερους τον Σταύρο Λαγκαδιανό, τον Τόλη Νικηφόρου και τελευταίο, μα όχι έσχατο, τον πατριώτη (εκ Φωκίδος) και αδελφικό μου φίλο Κωνσταντίνο Λουκόπουλο.
Ο Ανδρέας Δαβουρλής μίλησε για την ποιητική του συλλογή Τριθέκτη Ώρα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής, και όχι μόνο, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών. Αντί περίληψης διαβάζουμε:
Ένα ατέλειωτο τραβέρσο
είν' η ζωή μου
Το μωρουδιακό μου κλάμα
γίνηκε κραυγή
κεραυνός
Τρύπησε από τότες
το μεγάλο μπαλόνι
που 'χε φυλακισμένη
τη τραμουντάνα
Ο Ανδρέας Δαβουρλής γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ασυρματιστής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού και είναι απόστρατος Αξιωματικός Λιμενικού Σώματος. Το 2017 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Ελεύθεροι Λογισμοί. Ποιήματά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ενδεικτικά τα Για την Κύπρο και Η πατρίδα μου απέσπασαν 3ο και 2ο βραβείο αντίστοιχα τα έτη 2018 και 2019, 8ος και 9ος Παγκόσμιοι Λογοτεχνικοί Διαγωνισμοί του ΕΠΟΚ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος). Στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, έτους 2019, το ποίημά του Προγόνων σοφία έλαβε το Β' βραβείο. Ποιητικές του γραφές έχουν δημοσιευτεί επανειλημμένα σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά, σε συλλογικούς τόμους και ανθολογίες. Έχει τιμηθεί από την ΕΕΦ (Ένωση Ελλήνων Φυσικών) σε ιδιαίτερη εκδήλωση που έγινε στην Αθήνα. Διατηρεί το blog Θάρρος ή θράσος.
Διεκδικήστε το!
Οι εκδόσεις Ελκυστής προσφέρουν το βιβλίο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση, που θα γίνει μετά την 1η Οκτωβρίου 2025, κλικάρετε εδώ και συμπληρώστε τη φόρμα επιλέγοντας τον συγκεκριμένο τίτλο. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Συμμετοχή στην κλήρωση σημαίνει αποδοχή των όρων, οπότε διαβάστε τους γενικούς όρους. Ειδικότερα και μόνο για αυτή την κλήρωση: Το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τον εκδότη. Αυτή η δωροθεσία είναι πανελλήνια!
