Έγραψα τον Αριμάν με διαλείμματα. Άρχισα το μυθιστόρημα το 2021 και το τελείωσα το Σεπτέμβριο του 2024· στο μεσοδιάστημα, έγραψα επτά μικρές ιστορίες που εκδόθηκαν με τον τίτλο Βραχέα ρήματα, το 2022.
Αριμάν είναι το πνεύμα του Κακού στο ζωροαστρισμό –την αρχαία περσική θρησκεία– αντίπαλος του πνεύματος του Καλού, του Ωρομάσδη (Αχούρα Μάσδα).
Πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα και το τιτλοφόρησα με το όνομα του πνεύματος του Κακού, έχοντας την πεποίθηση πως το Κακό δεν αποτελεί κάποια παρέκκλιση, αλλά είναι μια καθημερινή κοινοτοπία δίπλα μας. Μέσα από την πλοκή του επιχειρώ να περιγράψω ακριβώς αυτό, και πώς κινεί τους ανθρώπους, τα κίνητρά τους, τα πάθη τους, την πόλη τους, που είναι η πόλη που όλοι μας ζούμε. Εκκινεί από την πόλη και επιστρέφει σε αυτήν.
Το μυθιστόρημα δεν έχει ηθικοπλαστικά ή άλλα μηνύματα· δεν έχει χάπι-εντ, ούτε έχει διλήμματα του τύπου ο δρόμος της Αρετής και της Κακίας. Μόνο το Κακό υπάρχει και έχει διαποτίσει όλη την κοινωνία και αντίστοιχα καθοδηγεί τις πράξεις μας.
Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι 700 άνθρωποι (πρόσφυγες) πνίγηκαν ανοιχτά της Πύλου και ελάχιστοι συγκινήθηκαν; Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί η γενοκτονία ενός λαού στη Γάζα; Πώς μπορούν να εξηγηθούν οι καθημερινές γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες εν γένει, οι βιασμοί ανηλίκων, η διάχυτη βία; Το Κακό –ο Αριμάν– είναι ο προβοκάτορας ηθικός αυτουργός, αλλά δεν είναι ουρανοκατέβατο, αναπτύσσεται εντός συγκεκριμένων ανταγωνιστικών σχέσεων – αποφεύγω να επεκταθώ για να μη θεωρηθεί ότι πολιτικολογώ.
Με αυτήν την πεποίθηση, που άλλωστε δεν είναι μόνο δική μου άποψη, έγραψα μια αστυνομική ιστορία που ξεκινά από τους ξαφνικούς θανάτους τεσσάρων ανθρώπων εντός μιας ευρύτερης παρέας παλαιών φίλων, ύστερα από την επανάληψη ενός ριγιούνιον σε μια ταβέρνα. Οι θάνατοι αυτοί επισήμως αρχειοθετούνται ως αυτοκτονίες. Εδώ μπαίνει ο «ήρωάς» μου, ο ντετέκτιβ, και αρχίζει την έρευνά του.
Να σημειώσω πως αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα με τον ίδιο ήρωα· έχουν προηγηθεί: Ο θάνατος του συλλέκτη, το 2018 και Ο θησαυρός, το 2021. Ελπίζω δε να συνεχίσω την πορεία του και με άλλα μυθιστορήματα στο μέλλον.
Στην εξέλιξη της έρευνας προκύπτουν ύποπτες οικονομικές συναλλαγές μεταξύ των μελών της παρέας των φίλων, αλλά και πιο προσωπικές σχέσεις: προδοσίες και απογοητεύσεις, συμμαχίες και αποκλεισμοί, αλλά και άλλοι μισοξεχασμένοι θάνατοι που έρχονται από το παρελθόν τους. Πρόσωπα και καταστάσεις που ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο.
Τελικά πρόκειται πράγματι για αυτοκτονίες ή κάποιος εκδικείται σκοτώνοντας; Και είναι το κίνητρο οι οικονομικές συναλλαγές ή κάτι άλλο πιο βαθύ και πιο σκοτεινό; Ο ντετέκτιβ αναγκαστικά θα βρει την άκρη και, θέλει δεν θέλει, θα φτάσει ως το τέλος, αλλά όμως το τέλος αυτό θέτει συντριπτικά διλήμματα και στον ίδιο. Το Κακό φαίνεται να θριαμβεύει και είναι ακριβώς εκείνο που προκαλεί την αντίδραση του ντετέκτιβ, ο οποίος νίπτοντας τας χείρας του εξωθεί τα πράγματα και σε μια άλλη κατάληξη, η οποία όμως μένει να αιωρείται αν θα πραγματωθεί. Και μοιραία το ερώτημα: ποιος είναι ο Αριμάν; Ένας ή όλοι;
Παράλληλα στην κύρια ιστορία αναπτύσσεται και μία δεύτερη, η οποία έχει αίσιο τέλος, σαν αντίβαρο ίσως της δυστοπικής πραγματικότητας που αποκαλύπτει η πρώτη.
Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το μυθιστόρημα του Παναγιώτης Κωνσταντόπουλου Αριμάν κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
