Με ειλικρίνεια, ευαισθησία και ροκ ψυχή, ο Νεκτάριος Θεοδώρου, τραγουδοποιός, στιχουργός και δημιουργός του συγκροτήματος Μόνο γυμνό, μιλάει με τον Γιώργο Μπιλικά για τη μουσική ως ανάγκη έκφρασης, για τη δύναμη του λόγου και για την τέχνη, που παραμένει αληθινή, μακριά από μόδες και επιφανειακές εντυπώσεις.
Ο Νεκτάριος Θεοδώρου είναι ένας από εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν χρειάζονται φώτα για να ξεχωρίσουν. Δημιουργός με βαθιά σκέψη και ουσιαστική παρουσία, αποτελεί την ψυχή του συγκροτήματος Μόνο γυμνό, που εδώ και χρόνια αφήνει το αποτύπωμά του στην ελληνόφωνη ροκ σκηνή. Μέσα από τραγούδια που αγγίζουν την κοινωνία αλλά και την ψυχή, ο Νεκτάριος επιμένει να υπενθυμίζει πως η μουσική μπορεί να είναι μια πράξη ανθρωπιάς.
Τα albums του, όπως το Δεν είμαστε νούμερα ρε, είμαστε άνθρωποι και Η Χιονάτη και οι 9 νάνοι, κουβαλούν το στίγμα μιας εσωτερικής αλήθειας, μιας φωνής που ψάχνει το φως μέσα στο σκοτάδι. Παράλληλα, με την καινοτόμα ιδέα του photoclip, ο Νεκτάριος συνδυάζει ήχο, εικόνα, θεατρικότητα και ποίηση, δημιουργώντας ένα νέο τρόπο αφήγησης που παντρεύει τις τέχνες. Με αφορμή τη μουσική του πορεία και τα επόμενα σχέδιά του, μιλήσαμε για όσα τον κινούν, τον εμπνέουν και τον κρατούν δημιουργικό – ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν να σιωπούν.
Νεκτάριε, πώς ξεκίνησε το μουσικό σου ταξίδι και πώς γεννήθηκε το Μόνο γυμνό;
Νεκτάριος Θεοδώρου: Η μουσική ήταν και είναι για μένα ένα συνεχόμενο πνευματικό ταξίδι. Ένα φευγιό. Και τα ταξίδια μ' αρέσουν. Από την ηλικία περίπου των 10 ετών άρχισε να με τραβά κοντά της η ροκ μουσική κι από τότε έλεγα μέσα μου ότι θα ήθελα κι εγώ κάποια στιγμή να ανέβω σε μια σκηνή. Να παίξω και να τραγουδήσω. Να μιλήσω στον κόσμο. Το Μόνο γυμνό ξεκίνησε ως ιδέα, για αυτό και πάντα μιλούσα για αυτό όχι ως ένα μουσικό συγκρότημα, αλλά ως ένα ιδεογράφημα. Μία ιδεογραφία! Ένα κομμάτι έκφρασης στο σύνολο των τεχνών. Τίποτε άλλο. Το Μόνο γυμνό είναι ιδέα, είναι ένας τρόπος να πεις πράγματα στον κόσμο μέσα από τον στίχο και τη μουσική.
Τι σε οδήγησε να εκφραστείς μέσα από το ελληνόφωνο ροκ και όχι κάποιο άλλο είδος;
Ν.Θ.: Αγαπώ τη ροκ μουσική και είναι το μόνο είδος που αγάπησα τόσο πολύ από μικρή ηλικία, άσχετα εάν άκουγα και ακούω και άλλα είδη. Η ροκ σου δίνει τη δυνατότητα να μιλάς με τον ακροατή σου, με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, να τον αφουγκράζεσαι, να κουβεντιάζεις μαζί του, να καταθέτεις απόψεις, στάση και τρόπο ζωής. Τι πιο σπουδαίο από αυτό; Τώρα γιατί ελληνόφωνο και όχι αγγλόφωνο ή κάποια άλλη γλώσσα; Γιατί απλά αυτή είναι η γλώσσα μου και την υποστηρίζω. Είναι κληρονομιά και το μεγαλείο της είναι ανεκτίμητο. Μου προσφέρει τα πάντα. Τη μεταφορά, την αλληγορία, τη λεξιπλασία, την ερμηνεία, την πνευματική κατεύθυνση, γιατί δεν με εκφράζει τίποτα καλύτερα όσο αυτή.
Αν έπρεπε να περιγράψεις με δύο λέξεις το μουσικό σου ύφος, ποιες θα διάλεγες;
Ν.Θ.: Με δύο λέξεις, κοινωνικοπολιτικό με βάση τη στιχομυθία και πειραματικό ροκ όσον αφορά τη μουσική. Πειραματικό γιατί πάντα προσπαθούσα να παντρέψω κλασικά και παραδοσιακά όργανα στις συνθέσεις μου.
Έχει αλλάξει ο ήχος του Μόνο γυμνό μέσα στα χρόνια;
Ν.Θ.: Θεωρώ πως όχι. Να έχει εξελιχθεί, σίγουρα. Άλλα μηχανήματα είχαμε πριν 25 χρόνια άλλα τώρα. Άλλες δυνατότητες τότε, άλλες τώρα.
Ποια ήταν η πιο καθοριστική στιγμή της πορείας σου ως μουσικού μέχρι σήμερα;
Ν.Θ.: Όταν, από το 2010, είδα να γονατίζει όλη κοινωνία. Όταν άρχισα να βλέπω ανθρώπους στον δρόμο να περπατούν με κενά μάτια. Με άδεια βλέμματα. Εκεί πραγματικά τρόμαξα. Νεκροζώντανοι. Όταν είδα οικογενειάρχες να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε. Κι εκείνη την περίοδο μέχρι το 2015 δεν κουνιόταν φύλλο στη μουσική σκηνή. Τίποτα. Το θυμάσαι; Νεκρή εποχή. Τότε πήρα τηλέφωνο τον Ντίνο (ντράμερ του Μόνο γυμνό) και του είπα, «φίλε μπαίνουμε στούντιο. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι αυτό. Δεν θα μας γονατίσει τίποτα. Θα δώσουμε, μέσα από το διαδίκτυο, δωρεάν τραγούδια στον κόσμο». Και το 2011 βγάλαμε ένα full album (το δεύτερο στη συλλογή μας) το «Δική μου η αγάπη, δική μου και η φωτιά» και ένα cd singe που το αφιερώσαμε στο ίδρυμα Αμυμώνη, το «Τυφλό κορίτσι», το 2012 πάλι full album, το «Ανοίξτε τις πόρτες», το 2014 ξανά full album, το «Δεν είμαστε νούμερα ρε, είμαστε άνθρωποι» και κλείσαμε εκείνη την περίοδο με άλλο ένα full album το 2015, το «Μια πληρωμένη απάντηση». Εκεί ένιωσα πολύ έντονα ότι είχα χρέος να μιλήσω μέσα από τα τραγούδια μου κι όχι να κλείσω τα μάτια και τα αφτιά μου σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Ακολούθησαν κι άλλοι μετά το 2013 και χαίρομαι πολύ για αυτό. Υπήρξε συνέχεια και έντονη ευαισθησία κι από άλλους καλλιτέχνες και αυτό ήταν που με έκανε να δεθώ ακόμα περισσότερο με αυτή τη σκηνή. Μετά είχαμε μια πιο ήρεμη πορεία.
Οι στίχοι σου έχουν έντονο κοινωνικό και υπαρξιακό χαρακτήρα. Από πού αντλείς την έμπνευσή σου;
Ν.Θ.: Δεν ζω κάπου αλλού. Εδώ ζω. Πώς είναι δυνατόν αυτά που γίνονται να με αφήσουν ανεπηρέαστο; Πρέπει να είσαι απόλυτα κυνικός, γελοίος και δουλικός για να λες ότι όλα είναι μια χαρά. Τίποτα δεν είναι μια χαρά. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Από την άλλη, επειδή μεταφράζεται λάθος πολλές φορές η ορολογία κοινωνικοπολιτική, δυο λόγια μόνο. Η κοινωνία εξελίσσεται σύμφωνα με την πολιτική που ασκείται στον εκάστοτε χώρο, χώρα, τόπο, όπως θες πες το αυτό. Όταν στην πολιτεία δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, πώς έχεις απαίτηση να υπάρχει ισορροπημένη κοινωνία; Για ποιο δίκαιο μιλάμε όταν τα πάντα γυρνάνε γύρω από τους πολιτικούς και τα παρεάκια τους; Το γλείψιμο και το σάλιο. Πώς θες έναν έντιμο πολίτη όταν, ο πολίτης δεν έχει να πάρει γάλα και ψωμί στα παιδιά του; Όταν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις καθημερινές του υποχρεώσεις, που τον έχεις τσακίσει με τους λογαριασμούς και τα ενοίκια, που από νοικοκύρη τον έκανες επαίτη, που τον γονάτισες και βλέπει τον άλλον να μπαίνει στην πολιτική με ένα απλό εισόδημα και μέσα σε 3-5 χρόνια να έχει ένα σκασμό σπίτια και κάποιες χιλιάδες έως εκατομμύρια ευρώ στην κατοχή του; Πώς να μη μιλήσεις για αυτό; Είναι χρέος του οποιουδήποτε καλλιτέχνη να μιλάει για ό,τι λάθος βλέπει να γίνεται και όχι μόνο. Να μιλάει και για όμορφα πράγματα. Πρέπει! Υπάρχουν κι αυτά, έστω σε μικρές στιγμές. Κι όταν βλέπει ότι υπάρχουν κενά, ακόμα και στον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων πρέπει να προσπαθεί να τα καλύψει. Να δημιουργεί εκ νέου και συνεχόμενα εικόνες και συναισθήματα. Να μην αφήνει να χαθούν επειδή κάποιοι θέλουν να τα ισοπεδώσουν όλα. Να μας κάνουν απλά άψυχα κρέατα. Κατευθυνόμενα ανθρωποειδή.
Πόσο βιωματικοί είναι οι στίχοι σου; Μιλάς για τον εαυτό σου ή για τον κόσμο γύρω σου;
Ν.Θ.: Σχεδόν όλοι είναι βιωματικοί αλλά υπάρχουν και στίχοι που έχουν γραφτεί για κάποιον άλλο λόγο. Όπως για παράδειγμα, να είμαι ένας απλός παρατηρητής σε μια κατάσταση, που μου δημιούργησε κάποιο έντονο ενδιαφέρον, ένα έντονο συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό, ή είδα κάτι σημαντικό που πίστευα ότι έπρεπε να ειπωθεί και ήθελα να το περάσω και σε άλλους ανθρώπους είτε ως παράδειγμα προς αποφυγή είτε ως κάτι καλό και όμορφο.
Τι ρόλο παίζει η ποίηση στη γραφή σου;
Ν.Θ.: Τον σπουδαιότερο. Η ποίηση για μένα είναι το σώμα. Και μετά το σώμα το ντύνω με μουσική. Πότε με βαριά ρούχα και πότε με πιο ανάλαφρα.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που θεωρείς προσωπική σου «εξομολόγηση»;
Ν.Θ.: Σχεδόν όλα! (γελάει)
Όταν γράφεις, ξεκινάς από τον στίχο ή από τη μουσική;
Ν.Θ.: Πότε το ένα, πότε το άλλο και κάποιες φορές και τα δυο μαζί. Αν και, πολλές φορές, με καθοδηγεί ο στίχος, γιατί η γλώσσα μας έχει από τη φύση της μουσικότητα. Αν αφουγκραστείς τις λέξεις, η μουσική βγαίνει αβίαστα, αρκεί να γίνεις ένα μ' αυτές. Το φωνάζω χρόνια αυτό. Οι λέξεις έχουν τεράστια δύναμη. Το πώς θα τις γράψεις και το πώς θα ειπωθούν έχει σημασία. Ποιος τις λέει, και σε ποιον απευθύνονται. Οι λέξεις κουβαλάνε επάνω τους αξίες, ιστορία και μυρωδιές. Μάθε να τις μυρίζεις και το αποτέλεσμα που θα δεις μετά στο καθετί που δημιουργείς θα σε εκπλήξει.
Είσαι από τους πρώτους που εισήγαγες την ιδέα του photoclip – μουσική ιστορία ειπωμένη μέσα από φωτογραφίες. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Ν.Θ.: Υπάρχει και άλλο ένα σκέλος εδώ. Ο θεατρικός αυτοσχεδιασμός. Είναι δηλαδή ένα μουσικό έργο, κατά προτίμηση μια μουσική ιστορία όπως πολύ σωστά το είπες, στην οποία υπάρχει μια αρχική σκηνοθεσία και ερμηνεύεται με θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Δεν την κινηματογραφούμε για να χρησιμοποιηθούν απλά καρέ, αλλά την φωτογραφίζουμε και πρέπει μετά να αποδοθεί όλο το έργο και ιδιαίτερα η στιχομυθία μέσα από αυθεντικές φωτογραφίες χωρίς την παραμικρή επανάληψη. Το τραγούδι «Η συμμορία των αστείων», γιατί σε αυτό αναφέρομαι, είναι όλη η κοινωνικοπολιτική ζωή των τελευταίων 50 ετών στην Ελλάδα και δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στους πολιτικούς ούτε στα κομματόσκυλα. Ήθελα να το κάνω ταινία αλλά ποιος να τη χρηματοδοτήσει; Κανένας. Οπότε σκαρφίστηκα την ιδέα του photoclip αλλά με τα προαναφερθέντα δεδομένα. Κι ακόμα δεν το 'χουν καταλάβει πολλοί και μου δίνεις την ευκαιρία να το εξηγήσω αυτό. Τα τέσσερα άτομα που φαίνονται ως κριτική επιτροπή στο έργο υποδύονται τα τέσσερα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας μας. Θα μπορούσαν να ήταν παραπάνω αλλά δεν είχαμε χώρο. (γελάει) Ο κλόουν, που παρακαλάει, κλαίει και μετά μεταλλάσσεται σε τζόκερ και τα κάνει όλα άνω κάτω, είναι ο λαός. Ο τύπος, που τον κρατάει αλυσοδεμένο, είναι τα ΜΜΕ, και όλοι αυτοί οι θεατές που τους παρακολουθούν φορώντας μάσκες είναι όλοι αυτοί, ξέρεις, οι διαδικτυακοί δικαστές, κριτές, τα trolls, οι καναπεδάτοι με άποψη και όλο αυτό το κακό που υπάρχει πίσω από τις οθόνες. 2700 κλικ μέσα σε δύο ώρες κι ένα τέταρτο, οπότε καταλαβαίνεις πόση δουλειά έγινε μετά για να έχω αυτό το αποτέλεσμα.
Πιστεύεις ότι το photoclip είναι μια μορφή «αντίστασης» στην υπερπαραγωγή του βίντεο;
Ν.Θ.: Ναι, το πιστεύω αυτό. Είναι κάτι άλλο, διαφορετικό. Είναι συνεργασία μεταξύ των καλλιτεχνών από διαφορετικούς χώρους, δουλεύοντας επάνω σε κάτι, θα έλεγα, πολύ ιδιαίτερο. Ειδικά για την ελληνόφωνη ροκ σκηνή. Ένα έργο φτιαγμένο με απλά πράγματα, καθημερινά αλλά τόσο ουσιαστικά.
Πόσο σημαντική είναι για σένα η οπτική διάσταση της μουσικής;
Ν.Θ.: Στην εποχή μας πλέον, ναι, είναι σημαντικό, όχι μόνο σε ό,τι αφορά το marketing και τη διαφήμιση αλλά σου δίνει και τη δυνατότητα των συνεργασιών. Η εξέλιξη μίας ατομικής ιδέας σε συλλογικότητα είναι από τα πιο όμορφα πράγματα. Σου χαρίζει τα πιο όμορφα συναισθήματα και ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Συνδυάζεις φωτογραφία, σκηνοθεσία, συγγραφή. Θεωρείς πως όλες αυτές οι μορφές τέχνης είναι συγκοινωνούντα δοχεία;
Ν.Θ.: Απόλυτα!
Αν δεν ήσουν μουσικός, με ποια άλλη μορφή τέχνης θα ήθελες να ασχολείσαι αποκλειστικά;
Ν.Θ.: Δεν υπάρχει αποκλειστικότητα για μένα. Η δημιουργία δεν έχει αποκλειστικότητες. Η δημιουργία είναι η αρχή και το τέλος. Και εξηγώ. Το να δημιουργήσω ένα τραγούδι ή μία ταινία είναι το ίδιο όμορφο όπως το να πάρω ένα καμένο κούτσουρο και να το μετατρέψω σε ένα κόσμημα που στολίζει τον χώρο μου. Δεν μπορώ να δω διαφορές σε αυτό. Για αυτό και επιμένω στη λέξη δημιουργία και όχι στην τέχνη. Άρα καταλήγω στο ότι κάνω αυτό που με ευχαριστεί και νιώθω καλά εκείνη τη στιγμή. Κάτι που ομορφαίνει την ψυχή μου.
Στο album Δεν είμαστε νούμερα ρε, είμαστε άνθρωποι στέλνεις ένα ξεκάθαρο κοινωνικό μήνυμα. Πώς βλέπεις τη σχέση της μουσικής με την κοινωνική συνείδηση σήμερα;
Ν.Θ.: Σε όλα τα albums γίνεται αυτό. Σε αυτό που ανέφερες απλά είναι λίγο πιο έντονο. Τώρα… η μουσική με την κοινωνική συνείδηση, πιστεύω ότι, είναι απόλυτα συνδεδεμένη.
Πιστεύεις ότι ο καλλιτέχνης έχει ευθύνη να τοποθετείται πολιτικά ή κοινωνικά μέσα από τη δουλειά του;
Ν.Θ.: Εννοείται πως πρέπει. Μιλάμε για το αυτονόητο. Αλλά υπάρχει ελεγχόμενη φίμωση, και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά αυτό, μέσα στα social media.
Πώς βιώνεις τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα ως δημιουργός;
Ν.Θ.: Πιο χάλια δεν γίνεται. Ελπίζω όμως στο καλύτερο. Όχι από την πολιτική που ασκείται, αυτό το ξεχνάμε, αλλά γιατί έχουμε περάσει από το δίδαγμα στη διδαχή εδώ και χρόνια και υπολογίζω πάρα πολύ στη νέα γενιά. Όσο για την πολιτική, έχεις ακούσει κανέναν εκεί μέσα, στο δικό τους τσαντίρι, να δανειστώ και τη φράση κάποιου πολιτικού, να μιλάει και να καταθέτει σχέδιο για τον πολιτισμό; Για τη μουσική και τον κινηματογράφο; Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ακούσει, εκτός κι αν έχουν και μας το κρύβουν για έκπληξη. Το μόνο που λένε, «Α! Εμείς υποστηρίζουμε τους καλλιτέχνες». Πώς; Ωραία, να σας στείλουμε τότε τους λογαριασμούς από το νερό, το ρεύμα, τα ενοίκια και μία λίστα για φαγητό, να δούμε αν μας υποστηρίζετε ή όχι. Έλα τώρα… τέτοια αλητεία προσβάλλει και τη λέξη αλήτης. Τουλάχιστον ο αλήτης έχει καρδιά. Πολύ μεγάλη όμως, αυτή η κουβέντα για εδώ.
Υπάρχει χώρος για την ανεξάρτητη μουσική σκηνή στην Ελλάδα του 2020+;
Ν.Θ.: Πάντα υπάρχει χώρος για αυτή τη σκηνή, γιατί τον χώρο τον φτιάχνει μόνη της. Δεν περιμένει τίποτα κι από κανέναν. Μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια. Υπάρχει και δεν θα σταματήσει να υπάρχει όσο βλέπει να υποδέχεται η μία αδικία την άλλη.
Πώς αντιμετωπίζεις τη βιομηχανία της μουσικής όταν όλα μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από τα views και τα streams;
Ν.Θ.: Δεν με ενδιαφέρει. Ποτέ δεν μ' ενδιέφερε. Ποτέ δεν ήμουν σε κατευθυνόμενους κύκλους και κλειστά παρεάκια. Ούτε εγώ, ούτε οι συνεργάτες μου. Ποτέ δε γλύψαμε ως συγκρότημα και ποτέ δεν υπολογίσαμε κάτι τόσο επιφανειακό. Αδιάφορη η μουσική βιομηχανία και φταίνε αυτοί που μας άφησαν αδιάφορους και το ξεκαθαρίζω αυτό. Αλλά, ό,τι σπέρνεις θερίζεις.
Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Ν.Θ.: Μία ταινία μεγάλου μήκους. Ιδιαίτερη ταινία, μαύρη κωμωδία που οι 8 στους 10 που παίζουν είναι μουσικοί.
Αν μπορούσες να συνεργαστείς με έναν οποιονδήποτε καλλιτέχνη, Έλληνα ή ξένο, ποιον θα διάλεγες και γιατί;
Ν.Θ.: Μιλάμε για τη μουσική υποθέτω. Πολύ δύσκολη επιλογή. Είναι πάρα πολλοί αυτοί και κάποιοι έχουν φύγει κι απ' τη ζωή. Από ξένους τι να πω; Να ξεκινήσω από τον Tom Waits και να καταλήξω δεν ξέρω κι εγώ πού. Το ίδιο ισχύει και με τους Έλληνες. Έχουμε εξαιρετικούς μουσικοσυνθέτες και μουσικούς, το ίδιο ισχύει και στον χώρο του κινηματογράφου με τους ηθοποιούς.
Ποιο τραγούδι σου θα ήθελες να ακούσει κάποιος που δεν σε γνωρίζει καθόλου;
Ν.Θ.: Θα έλεγα ότι η δισκογραφία μετά το 2014 είναι πιο συγκεκριμένη. Πιο άμεση. Πιστεύω ότι η «Συμμορία των αστείων», που αναφέρθηκα σε αυτό πιο πριν, είναι ένα πιο συγκεντρωτικό έργο που πρέπει κάποιος να ακούσει και να δει παράλληλα. Αν και έχουν γραφτεί και πριν από το 2014 πολύ όμορφα τραγούδια.
Αν έπρεπε να δώσεις έναν τίτλο στο κεφάλαιο της ζωής σου σήμερα, ποιος θα ήταν;
Ν.Θ.: Δημιουργός και εργάτης της τέχνης.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου ως δημιουργός. Και ποιο ως άνθρωπος;
Ν.Θ.: Ως δημιουργός να έχω υγεία και δύναμη για να κάνω πράξη τις ιδέες μου και πράγματα που με ευχαριστούν. Να μπορέσουν τα έργα μου να είναι το κίνητρο για να αρχίσουν να δημιουργούν κι άλλοι άνθρωποι. Τίποτα παραπάνω. Δεν μου λένε κάτι οι δόξες και οι τιμές. Ως άνθρωπος να μην υπάρχει αυτή η αδικία στην κοινωνία μας. Να μπορούν όλοι να ζουν άνετα και προ πάντων με αξιοπρέπεια και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Τότε θα δεις ότι όλα θα αλλάξουν ως δια μαγείας. Και το θέμα της αξιοπρέπειας είναι κάτι πολύ σπουδαίο και δεν κρύβεται κάτω από γραβάτες, κοστούμια, ακριβά φορέματα κι αρώματα. Κρύβεται στις ψυχές των απλών ανθρώπων.
Η κουβέντα με τον Νεκτάριο μοιάζει με τα τραγούδια του: απλή στην επιφάνεια, μα γεμάτη βάθος και ουσία. Μιλάει χωρίς στόμφο, με καθαρό βλέμμα και μια αφοπλιστική ηρεμία που μόνο οι άνθρωποι της τέχνης διαθέτουν όταν ξέρουν ποιοι είναι και γιατί δημιουργούν. Στον κόσμο τού Μόνο γυμνό δεν υπάρχουν φίλτρα, αλλά μόνο λέξεις, νότες και συναισθήματα. Και ίσως αυτό να είναι τελικά το πιο όμορφο μήνυμα που αφήνει πίσω του: πως η αλήθεια, η ευαισθησία και η αυθεντικότητα εξακολουθούν να έχουν θέση, όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στη ζωή.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Ο Νεκτάριος Θεοδώρου γεννήθηκε το 1972 στον Βόλο και κατάγεται από τους Ωρεούς της Βόρειας Εύβοιας. Είναι μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και ιδρυτής του ελληνόφωνου ροκ συγκροτήματος Μόνο γυμνό. Έχει κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους με κοινωνικό και υπαρξιακό περιεχόμενο. Πέρα από τη μουσική, ασχολείται με τη φωτογραφία, τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή, ενώ είναι ο δημιουργός της πρωτότυπης ιδέας του photoclip, όπου η μουσική ενώνεται με την εικόνα, τον θεατρικό αυτοσχεδιασμό και την αφήγηση. Με σταθερή παρουσία στην ανεξάρτητη σκηνή, συνεχίζει να δημιουργεί έργα που μιλούν για τον άνθρωπο, τη ζωή και την ανάγκη για ειλικρίνεια στην τέχνη. Δισκογραφία: Λόγια του γέρου μην ακούς, μα μην τα ξεχάσεις» (2006), Τυφλό κορίτσι (CD single, 2011), Δική μου η αγάπη, δική μου και η φωτιά (2011), Άνοιξε τις πόρτες» (2012), Δεν είμαστε νούμερα ρε, είμαστε άνθρωποι (2024), Μια πληρωμένη απάντηση (2015), Η αγάπη είναι τραγούδι (2017), Η Χιονάτη και οι 9 νάνοι (2018), Το φευγιό (instrumental, 2020), Είναι παράξενο τραγούδι η σιωπή (2020), Μια σφαίρα από χαρτί (CD single, 2023). Εργογραφία: (2007) Συλλογή ποιημάτων με τίτλο Έλα να σε κεράσω (αυτοέκδοση), θεατρικό έργο με τίτλο Μια βόλτα στον καθρέφτη (24 γράμματα, 2017). Το νύχι της γριάς: Όταν γερνούν οι αγκαλιές (συλλογή διηγημάτων, 24 γράμματα, 2017), Σύγχρονη ανθολογία νεοελληνικής ποίησης (συλλογικό, Νέα Διάσταση, 2018), ένα αμφιλεγόμενο παραμύθι με τίτλο Το λιμάνι των χαμένων ποιητών (24 γράμματα, 2018), Λαθρόψυχοι (μικρές ιστορίες, συλλογικό, 24 γράμματα, 2018), Φτερωτά Λόγια: Ποιητικές συμπλεύσεις 4 (συλλογικό, Εντύποις, 2019), Μονοπάτια της γραφής: Ποιητικές συμπλεύσεις 5 (συλλογικό, Εντύποις, 2020), Οι ιστορίες του Φερνάντο (Νέα Διάσταση, 2022), Ο βαλιτσάνθρωπος (ποιήματα, Νέα Διάσταση, 2024). Φιλμογραφία: Ο δρόμος (μικρού μήκους, 2019), Θύμισες (μικρού μήκους, 2020), Ο καθρέφτης (μικρού μήκους), Εδώ είμαι, κοιμήσου (μικρού μήκους, 2023), Η ελπίδα σας προωθείται (μικρού μήκους, 2024), Το πιο μεγάλο χειροκρότημα (μικρού μήκους, που διαγωνίζεται τώρα σε διεθνές φεστιβάλ του 2025 ανά τον κόσμο), Το τραγούδι (μικρού μήκους, που διαγωνίζεται τώρα σε διεθνές φεστιβάλ του 2025 ανά τον κόσμο), Greek rock - The other side (μεγάλου μήκους, αναμένεται to 2026).
