Ο δημιουργός των βιβλίων Θεάσεις και Άνω, που διαβάστηκαν και σχολιάστηκαν από αυτό τον ιστότοπο, ο Μάνος Μαυρομουστακάκης, υπογράφοντας τη νέα του ποιητική συλλογή Άντ', που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν (όπως και τα προαναφερθέντα), δείχνει πλέον ξεκάθαρα την ποιητική του φλέβα, τον πλουραλισμό της πένας του, την ακατάπαυστη εργατικότητά του, την αστείρευτη ενασχόληση με την πένα και πολλά άλλα, συνδυαστικά, όμως, με το βάθος και την ουσία του έργου που μας κληρονομεί. Μετά από επτά –αν μετράω σωστά– ποιητικές συλλογές είναι πια βέβαιο ότι έχουμε μπροστά μας έναν ποιητή με ήθος, πάθος, όραμα... αλλά και έναν σκεπτόμενο άνθρωπο που «καταγράφει» εσωτερικά και εκφράζεται με στίχο.
Σε αυτό το βιβλίο, κυριαρχεί το «άντ'», εκείνο το «αντί» κάποιου ή κάτι, το αντικαταστάσιμο ή το αναπληρωματικό. Αντ'... ως κάποιος άλλος ή κάτι άλλο να παίρνει τη θέση μας, είναι η πρώτη φράση που γράφει στο εισαγωγικό του σημείωμα, όμως αυτό το «αντί» το διαχειρίζεται ως οντότητα παρά ως κατάσταση ή πράγμα – παρόλο που ενδέχεται να είναι ένα τέτοιο. Του δίνει δύναμη, αξία, μέγεθος... σημασία και όγκο. Κι όπως υπόσχεται, όλο το βιβλίο περιέχει όλα τα «αντί» του και, συνεπαγωγικά, για να το πάμε και λίγο πιο πέρα, περιέχει όλες τις αντικαταστάσεις του ή –νομίζω θα του άρεζε– τις αντι-καταστάσεις του.
Ως γραφιάς, εστιάζει στον λόγο (λέξεις, διηγήσεις, γράμματα, μολύβια, χαρτιά, ποιήματα, διάλογοι...) αλλά και στον χρόνο (ό,τι τρέχει, ό,τι περνά, στα ρολόγια...). Κάποτε, οι δύο αυτοί πυλώνες «συναντιούνται» δημιουργικά στο ίδιο ποίημα όπως στα Αφηγήματα (χρόνου) – αλλά και στον πρόλογο Προ-λόγου.
Του αρέσει το παιχνίδισμα με τις λέξεις (που στη δική του εντύπωση καταλαβαίνει κανείς ότι τις κατέχει και όχι το αντίθετο, ότι τις οργανώνει ως μαέστρος) και μάλιστα, μέσα από αυτό το παίγνιο προσφέρει μια διπλή ματιά στα νοήματα και σε ό,τι έχει αφήσει εκεί για εμάς (ε-ξημέρωμα ή ο-πότε ή πέτρα πέτρωσε).
Περίεργη λέξη το «μέλλον».Ανατέλλει ως κοίταγμα σε ορίζοντα που λαθροκοίταξε,δύει με πάταγο ως παρελθόν τη στιγμή την επόμενη.(από το Μέλλον που ξεχώρισα)
Όπως πάντα, ολοκληρώνει το ποίημα με ένα «αντί». Δεν το υπονοεί, το υπογραμμίζει επιμελώς, εξού και η οντότητα και το μέγεθος που ανέφερα παραπάνω.
Πάντως, τη συλλογή την ολοκληρώνει το Ύψιλον. Ένα ακόμα δημιουργικό και στοχαστικό έργο που περιέχει το αγαπημένο του παίγνιο με τις λέξεις και τα γράμματα και που σε αυτή την περίπτωση μας οδηγούν σε μια «νύχτα» και μια «αυγή», αλλά μπορεί και όχι· ο ποιητής, ως αυτόνομη ύπαρξη, αλλά και ο κάθε φιλαναγνώστης ενδεχομένως να απαντούν με άλλον τρόπο τους στίχους, να βλέπουν ή να προσλαμβάνουν διαφορετικά το περιεχόμενό τους. Όσοι διαβάσετε το βιβλίο θα μας πείτε τι είδατε εκεί.
Προσωπικά, σε αυτή αλλά και στις προηγούμενες συλλογές του κυρίου Μαυρομουστακάκη, διαισθάνομαι μια ψύχραιμη γραφίδα που ασταμάτητα παρατηρεί και καταγράφει, με μαθηματικό νου και ανοιχτές κεραίες, τον κόσμο όπως και τον ίδιο του τον εαυτό.
