Η εφημερίδα Daily Mail κοροϊδευτικά τις αποκάλεσε suffragettes από το suffrage = δικαίωμα ψήφου, ένας όρος που τελικά έμεινε και σιγά - σιγά έχασε τον υποτιμητικό χαρακτήρα.
Οι εκάστοτε αγγλικές κυβερνήσεις αρνιόντουσαν κατηγορηματικά κάτι τέτοιο με το επιχείρημα ότι οι γυναίκες σκέφτονται συναισθηματικά και χωρίς ορθολογική σκέψη. Με το καιρό οι αντιδράσεις έγιναν εντονότερες φτάνοντας στο σημείο οι σουφραζέτες να αλυσοδένονται σε κεντρικά σημεία, να σπάνε παράθυρα σε κυβερνητικά κτήρια ή ακόμα και να τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς. Κατά την διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου και εξαιτίας της λειψανδρίας οι γυναίκες κατέκτησαν αρκετά αντρικά πόστα με αποτέλεσμα να μπορούν πλέον να πιέσουν ακόμα περισσότερο για την πολυπόθητη ψήφο τους. Παρ' όλ' αυτά έφτασε το 1918 για να αποκτήσουν τελικά δικαίωμα ψήφου και μόνο για τις γυναίκες άνω των 30 αρκεί να ήταν παντρεμένες και να είχαν περιουσιακά στοιχεία στο όνομά τους. Χρειάστηκε να περάσουν ακόμη 10 χρόνια για να εξισωθούν με τους άντρες και να ψηφίζουν από τα 21 τους.
Στην Ελλάδα το 1920 το Σοσιαλεργατικό κόμμα, μετέπειτα ΚΚΕ, κατέβηκε στις εκλογές με το ανήκουστο, για την εποχή, σύνθημα: «Σφυρί δρεπάνι και ψήφο στο φουστάνι».
Οι αντιδράσεις ήταν κωμικοτραγικές. Η Εφημερίδα «Νέα Ημέρα» έγραψε στις 20 Μαρτίου του 1928:
«Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξει από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός…
Επειδή εν τούτοις αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθή ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέραν να ορίζονται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».
Με κάτι τέτοια ατράνταχτα επιχειρήματα έφτασε το 1952 ώστε να καταφέρουν να ψηφίζουν και ταυτόχρονα να εκλέγονται οι γυναίκες στην Ελλάδα. Η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα βουλευτής ήταν η Ελένη Σκούρα του «Ελληνικού Συναγερμού».
Και πάλι καλά να πείτε γιατί στο Μπουτάν οι γυναίκες ξεκίνησαν να ψηφίζουν από το 2008.
Όμως η ημέρα της γυναίκας δεν γιορτάζεται μονάχα για το δικαίωμα ψήφου. Ούτε είναι η ευκαιρία κάποιες γυναίκες να ξεπορτίσουν για να γλεντήσουν τα κεκτημένα. Γιορτάζεται για να θυμίζει πως πρέπει να υπάρχουν ίσα δικαιώματα μεταξύ αντρών και γυναικών στην κοινωνία και στον εργασιακό χώρο.
Εν έτει 2018, στην Σαουδική Αραβία οι γυναίκες δεν μπορούν να βγάλουν ταυτότητα, να ταξιδέψουν, να παντρευτούν, να χωρίσουν, να εγχειριστούν, να ανοίξουν επιχείρηση ούτε καν να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό χωρίς την συγκατάθεση του κηδεμόνα τους, πατέρα ή συζύγου. Μόλις πριν λίγους μήνες απέκτησαν το δικαίωμα να οδηγούν, φορώντας μπούργκα φυσικά, καθότι δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν δημόσια χωρίς αυτήν. Καλυμμένες με μαντίλα πρέπει να είναι ακόμα και οι αλλοδαπές που επισκέπτονται την χώρα.
Κι αν αυτό θεωρείται άθλιο, τι να πούμε για την κλειτοριδεκτομή που εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες της Αφρικής. Έναν βάναυσο ακρωτηριασμό που στις περισσότερες των περιπτώσεων αφήνει χρόνιες παθήσεις στα κοριτσάκια που έχουν την ατυχία να τον υποστούν, και συχνά φτάνει έως και τον θάνατο.
Αλλά μην πάμε μακριά, σε ένα πανέμορφο κομμάτι της Ελλάδας, δεν επιτρέπεται να πατήσει το πόδι της γυναίκα.
Είναι θλιβερό ότι σχεδόν σε όλες τις θρησκείες οι γυναίκες δέχονται τα πυρά, τους εξαναγκασμούς και τις ταπεινώσεις με την εξωφρενική δικαιολογία του πειρασμού.
Φταίνε οι θρησκείες λοιπόν για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία;
Ως ένα βαθμό φταίνε. Κυρίως επειδή κάθε αγράμματος φανατικός μπορεί να ξεχειλώσει το Κοράνι, την Τορά ή την Αγία Γραφή και να τα μεταφράσει όπως τον βολεύει. Όμως δεν φταίνε αποκλειστικά αυτές.
Γιατί όταν η γιαγιά σε ρωτάει: «τι γέννησε η γυναίκα σου;», εσύ απαντάς γεμάτος χαρά: «Κορίτσι» και τότε έρχεται η απάντηση που σε ισοπεδώνει: «Δεν πειράζει, υγεία να ΄χει», είναι γιατί από μικρή έχει μάθει ότι τα κορίτσια είναι βάσανα, κι εκείνη το ίδιο ήταν.
Γιατί όταν κάποιοι, ή ακόμα χειρότερα κάποιες, λένε για το θύμα βιασμού: «Τα ‘θελε και τα ‘παθε», «Ποιος ξέρει τι φορούσε και τον προκάλεσε;», είναι γιατί έτσι έμαθαν, πιθανώς και να αθώωναν τον βιαστή αν εξακρίβωναν ότι το θύμα φορούσε κάτι προκλητικό. Άσχετο που στα μάτια των βιαστών προκλητικό μπορεί να είναι και το ράσο της καλόγριας.
Γιατί όταν μεγαλώνεις τα παιδιά σου και φουσκώνεις από περηφάνια επειδή ο γιος σου γκομενίζει από μικρός, ενώ ταυτόχρονα τρέμεις στην ιδέα να σου βγει πεταχτούλα η κόρη, θέτεις αυτόματα τις διακρίσεις.
Ακόμα και ο διαχωρισμός σε κυρίες και δεσποινίδες, την στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει τίποτα αντίστοιχο για τους άντρες, είναι κάτι που δεν έχει απολύτως κανένα νόημα παρά μόνο να θέτουμε κουτσομπολίστικες ταμπέλες. Κάθε γυναίκα είναι κυρία, είτε παντρεμένη είτε ανύπαντρη.
Με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα υπάρξει αυτή η άτιμη ισότητα, χρόνια πολλά στις γυναίκες!
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα του πίνακα του Sandro Botticelli, Η γέννηση της Αφροδίτης, 1480
