Ονομάζομαι Τζόν Μακάρθυ αν και πιστεύω ότι δεν έχει σημασία όπως τα πιο πολλά πράγματα, αλλά ούτε και να σας έλεγα από που προέρχομαι.
Άλλωστε τι σημασία έχει όλη η ιστορία αφού κάθε στιγμή που περνάει ένα κύτταρο πάνω μας πεθαίνει και ένα άλλο ξαναζεί;
Μπορεί να είμαι αστυνομικός, μα και ό,τι θελήσετε να είμαι καθώς μέσα στο μυαλό του καθενός από εσάς είμαι κάτι διαφορετικό.
Ξεχωριστός για τον καθένα.
Ακόμα και το όνομα διάλεξα για να έχουμε ένα κοινό, κάτι να πιανόμαστε, να κάνουμε κουβέντα.
Μα τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα, μόνο η ιστορία που ζούμε μετράει και τα πράγματα που κάνουμε πράξη.
Όταν δεν έχουμε ταυτότητα τρελαινόμαστε, γιατί δεν έχουμε υπόσταση κάτι στο οποίο να στηριζόμαστε.
Αλλά ούτε και αυτό έχει σημασία καθώς όλα είναι ψεύτικα και οδηγούμαστε από τα δικά μας συναισθήματα, προκαταλήψεις αλλά και προσδοκίες.
Εκείνη τη βραδιά που έφυγα από το σπίτι μου, έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα.
Τα άφησα όλα πίσω γιατί δε μπορούσα να αντιμετωπίσω, τον εαυτό μου.
Ότι εγώ δε πίστευα ότι είχαμε χωρίσει με αυτόν τον τρόπο.
Έτσι έτρεχα σα τρελός στα όνειρά μου στη δεκαετία του 1960, εκεί που μπορούσα να διεκδικώ τα πάντα, ακόμα και σένα.
Γιατί στο τώρα δε τολμώ να ζω και κάθε φορά που πάω να σε αγγίξω χάνομαι στο παρελθόν.
Έπεισα τον εαυτό μου ότι τίποτα δεν έχει σημασία, ακόμα κι εσύ.
Χάθηκα στην άρνησή μου για τα πάντα και βυθίστηκα στο μαύρο δρόμο που οδηγεί στο παρελθόν.
Εκεί σε ξανασυνάντησα, μα με το που σε άγγιξα χαθήκαμε στη λήθη.
Σα να μην έχει τίποτα σημασία πια και οι στιγμές να χάνονται καθώς συγκρούονται μεταξύ τους.
Έτσι συγκρουστήκαμε και εμείς πολλές φορές και ξεχάσαμε να ζούμε στην ηρεμία.
Χαθήκαμε γιατί τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία πια.
Δεν έχουμε υπόσταση στο χρόνο.
Το μόνο που υπάρχει είναι η φωνή από μερικά κύτταρα που φωνάζουν ότι πρέπει να υπάρχουν για πάντα, να είναι μαζί.
Μια φωνή που χάνεται ανάμεσα σε τόσες φωνές.
Γιατί τίποτα δεν έχει σημασία.
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες έργων του Joshua Miels. Πηγή
Του ίδιου:
