Στη Βιέννη κυβερνούν οι σκιές. Η πόλη είναι μαύρη και τα πάντα ακολουθούν την τροχιά τους. Θέλω να μείνω μόνος. Να χαθώ στο δάσος της Βοημίας. Μάη, Ιούνη, Ιούλη, Αύγουστο, Σεπτέμβρη, Οκτώβρη. Θέλω να ανακαλύψω τι παθαίνουν τα πράγματα. Θέλω να πιω μαύρο νερό και να νιώσω τα δέντρα να ραγίζουν και τους ανέμους να αγριεύουν. Να αντικρίσω έκπληκτος τη μούχλα στα τοιχιά των κήπων, όλα να τα γευτώ, να ακούσω τις νεογέννητες σημύδες να ξεπετάγονται με τα φυλλαράκια τους να τρέμουν, να δω το φως και τον ήλιο, να χαρώ τη πάχνη, στα γαλαζοπράσινα λιβάδια το δειλινό, όμοια με χρυσόψαρο που λαμπυρίζει, να χαζεύω άσπρα σύννεφα να χτίζουν ως πάνω τον ουρανό, να μιλώ με τα λουλούδια. Λαχταρώ να εξερευνήσω χορτάρια και ροζ ανθρώπους, παλιές, σεπτές εκκλησίες, να μάθω τι κουβεντιάζουν οι μικροί καθεδρικοί, να διατρέξω δίχως συγκρατημό καμπύλες από χώμα, κοιλάδες πλάι στα απέραντα χωράφια, να φιλήσω τη γη και να μυρίσω τα απαλά, ζεστά άνθη του βάλτου. Και τότε θα δώσω τόσο όμορφο σχήμα στα πράγματα, θα φτιάξω ολόκληρους κάμπους από χρώμα...
Έγκον Σίλε
🌾
Τη νύχτα της 31ης Οκτώβρη (ξημερώματα 1ης Νοέμβρη) του 1918 ο διάσημος εικαστικός Έγκον Σίλε φεύγει από τη ζωή. Ήταν μόλις 28 χρόνων. Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας.
Μετάφραση κειμένου: Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη
Το κείμενο συνοδεύει έργο του ίδιου.
