Η συγγραφέας του μυθιστορήματος Στάχτη και πορφύρα όπως και του Ο κήπος της μοναξιάς, η Μαρία Χίου υπογράφει Τα χειρόγραφα της Μέλισσας, βιβλίο που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη.
Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση.
Η Αναστασία, μια όμορφη νεαρή γυναίκα, που σαγηνεύει με την παρουσία της αλλά προκαλεί ερωτηματικά με την συμπεριφορά της και την προφητική της δεινότητα, βρίσκεται νεκρή χωρίς ωστόσο να είναι σαφές αν πρόκειται για φόνο ή αυτοκτονία. Η τοπική κοινωνία συγκλονίζεται από τον χαμό της, όπως και ο αρραβωνιαστικός της, ο Νίκος, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που την ανακάλυψε άπνοη εκείνο το πρωί.
Από τη Σάμο του 1968 μεταφερόμαστε στην Αθήνα ακολουθώντας τον Νίκο στη μετεγκατάστασή του στη μεγάλη πόλη όμως τίποτα δεν είναι τόσο απλό, ξεκάθαρο ή δεδομένο. Ασύνδετοι χαρακτήρες, τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι συναισθηματικών μεταπτώσεων, διλημμάτων, αποφάσεων κι επιδιώξεων ενώ κρυμμένα μυστικά και ανομολόγητες πράξεις βγαίνουν σιγά σιγά στο φως.
Ένα επικίνδυνο κρεσέντο διαδοχικών γεγονότων θα επαναπροσδιορίσει όλες τις σχέσεις, θα αναδείξει κρυφές πτυχές και θα κληθεί να δώσει τις απαντήσεις.
Η συγγραφέας δομεί σελίδα τη σελίδα μία πολύ ενδιαφέρουσα μυθοπλασία με το ενδιαφέρον να καλλιεργείται έντεχνα καθ' όλη τη διάρκεια. Το παρελθόν έρχεται να συναντήσει το παρόν –όπως και κάθε μέλλον, αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να ειδωθεί αποκομμένος από το παρελθόν του, είτε το πρόσφατο είτε το απώτερο– σε μια όμορφη αφήγηση, άνετη και γοητευτική που παράλληλα με την πλοκή θέτει ζητήματα φιλοσοφίας κι επιστήμης. Γεωμετρία και μαθηματικά και οι σύγχρονες ανακαλύψεις εμπλέκονται δημιουργικά με την υπόθεση, αλλά και θέματα περί χρόνου, αόρατου τόπου, αιθέρα κ.ο.κ. μέχρι και περί αριθμοσοφίας... ακόμα και περί αγάπης! Διαβάζουμε, για παράδειγμα, τη σημειολογία του αριθμού τρία, για την ψυχή και το πνεύμα, για το παρόν και το μέλλον, το δωδεκάεδρο και πολλά άλλα. Σοφιστίες, θεμελιακά θέματα ή θεωρητικά φιλοσοφικά ζητήματα... μια γκάμα γνώσεων εμβολίζονται στο κείμενο κερδίζοντας τον αναγνώστη, και λόγω ποικιλίας αλλά περισσότερο για τον γόνιμο απόηχό τους.
Κόσμος είναι κάτι που στέκει ολόγυρα και κοσμεί.Θα ψάξουμε, γιατί υπάρχουν πράγματα ιερά, μυστικά κρυμμένα και αλήθειες.Η γνώση αγαπά τους θαρραλέους.
Στο προλογικό της σημείωμα η κυρία Χίου γράφει: Ένιωσα πως υπάρχει μία μυστική σύνδεση ανάμεσα στο απώτατο παρελθόν και το πολλά υποσχόμενο παρόν και, θα μπορούσαμε να πούμε πως, με αυτή την ιδέα κατά νου έχτισε το μυθιστόρημά της κλιμακώνοντας την πλοκή κεφάλαιο το κεφάλαιο. Δόμησε την αγωνία για το παρελθόν των ηρώων αλλά και για το μέλλον τους, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά τις «σκιές» τους ενώ μια κοσμοϊστορική ημέρα, αυτή της 20ης Ιουλίου 1969, συνδέεται ευφάνταστα με την υπόθεση. Η ημέρα που ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι αφήνει ένα υποδόριο σχόλιο για τα επιτεύγματά του σε σχέση με τον επίγειο βίο του· ένα σχόλιο που η ίδια άφησε επίτηδες εκεί και που θα το αποκωδικοποιήσετε διαβάζοντας το βιβλίο.
Είμαστε παγιδευμένοι σε αυτό τον κόσμο.
Με άλλα λόγια; Η σοφία που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και που, πολλές φορές, ξεπερνά ακόμα και τα σύγχρονα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα, για τα οποία είμαστε τόσο υπερήφανοι, κι αυτά με τη σειρά τους σε μια αντιδιαστολή με τα πολύ απλά κι ανθρώπινα (ένας σύντροφος, η οικογένεια, οι φίλοι, η ευτυχία κι η χαρά...). Μια συσχέτιση ανάμεσα στο απτό και προσιτό με το άπιαστο, το όνειρο και μια προτροπή παράλληλα (έτσι λειτούργησε με/σε εμένα) να βρεις ό,τι έχει πραγματικά σημασία: τη γαλήνη, την ψυχική ηρεμία και την αγάπη.
Νομίζω η κυρία Χίου βάζει με τον τρόπο της κάποια ερωτήματα στο τραπέζι σχετικά με την πρόοδο και την ευτυχία. Άραγε, αυτά τα δύο μπορούν να συμβαδίσουν; Και πώς; Και ποιο το τίμημα; Και τι είναι σημαντικότερο, τελικά;
Γενικά, υπάρχουν πολλά σημεία για να σταθεί κανείς –ιδεολογίες, αρχαίος κόσμος, θεωρίες, γνώσεις... έως τα επιτεύγματα του 20ού αιώνα ενώ μία σκέψη, που μου προέκυψε ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, συνδέει την υπόθεση με τη γνώση, ότι όλα/όλοι συνδέονται μεταξύ τους. Και στο σύμπαν αλλά και στο μυθιστόρημα.
Βρείτε το!