Ευαγγελίας Αλιβιζάτου
Ακούω στα αφτιά μου συνεχώς το εξής:
«Προσποιήσου, κερδισμένη θα βγεις»
καθημερινά μία εικόνα της κοινωνίας μας.
Ο ένας το περνάει με απλότητα στον άλλον.
Ψάχνω να βρω την αληθινή έννοια της λέξης.
Από μόνη της είναι θλιβερή.
Δεν θέλω να την γκουγκλάρω.
Θέλω να καταλάβω για ποιο λόγο έχει αξία η προσποίηση.
Να διαπραγματευτώ μεταξύ αυτής και της αλήθειας.
Όχι του θράσους, ή ενδεχομένως του θάρρους.
Θα μου πείτε, δεν έχεις προσποιηθεί ποτέ;
Δεν χρειάστηκε;
Ανοησία θα ήταν να πω όχι.
Ίσως ναι...
Αλλά με ενοχλεί περισσότερο και από πουλόβερ ζιβάγκο...
Αυτά που σου σφίγγουν το λαιμό.
Ούτε να το βλέπω δεν θέλω,
ούτε αυτό εμένα.
Για την προσποίηση λέω...
το αντίθετο της αλήθειας
είναι το ψέμα της προσποίησης...
μάλλον ειλικρίνεια.
Γιατί προσποιούμαστε;
Γιατί αλλοιώνουμε την πραγματικότητα;
Γιατί αλλάζουμε με την αλήθεια;
Γιατί είμαστε αδύναμοι ν' αντιμετωπίσουμε καθετί αληθινό, όπως είναι.
Γιατί δεν αντέχουμε την απόρριψη, αυτή η ρουφιάνα τα κάνει όλα.
Να μη μας απορρίπτουν.
Προσποίηση, κοινώς κολακεία. Φορτωνόμαστε ακριβά λούσα άνδρες γυναίκες, μη βγάζετε την ουρά απ' έξω κύριοι... κυκλοφορούμε δίνοντας προσποιητή κολακεία ο ένας στον άλλον σαν την παλιά εποχή.
Θυμάμαι μία σειρά «Αναδυόμενη Αφροδίτη» λεγόταν, φορούσαν τα καλά τους και χειμώνα καλοκαίρι με φορέματα υψηλής ραπτικής, κοστούμια, φράκο σαν τους λόρδους με τις σχετικές ομπρέλες περιδιαβαίνοντας στις πλατείες και δώστου προσποίηση...
«Υπέροχο αυτό που φοράτε, υπέροχο, είστε υπέροχοι, είστε υπέροχος»
Δεν περνούσαν δευτερόλεπτα βάζοντας την ομπρέλα μπροστά και «θάβοντας» το ένα ζευγάρι το άλλο.
Άλλες εποχές όμως τότε.
Τώρα το προσδιορίζουμε
ως όπλο.
Κενοί είμαστε.
Ταπεινότης μηδέν.
Ασήμαντοι άνθρωποι φορούν μάσκα υποκρισίας.
Διαστροφή κόντρα στη φύση.
Έλλειψη ευθύτητας και ειλικρίνειας.
Φαινόμενο ψευτιάς, πνεύμα αδύναμο καμουφλαρισμένο.
Αιτία πολλές, ίσως η ίδια η κοινωνία.
Ο ρυθμός της ζωής μας.
Ο ανταγωνισμός, η ανάγκη να μας επαινέσουν, να μας συγχαρούν, να μας χειροκροτήσουν.
Έχω σταματήσει να προσποιούμαι.
Έχω επιλέξει το δρόμο του θάρρους, το λεγόμενο
«θα στο πω και μπορείς
να το πάρεις όπως νομίζεις»
Διαχωρίζω έτσι.
Δεν γίνομαι συμπαθής.
Το γνωρίζω και αυτό.
Κουράστηκα το επιφανειακό.
Η ουσία είναι μία, να λέμε τα πράγματα όπως νιώθουμε όχι όπως θα θέλαμε να νιώσουμε.
Η προσποίηση υποβιβάζει.
Το ένστικτό του ανθρώπου μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που στέκεται απέναντί του.
Μπορεί να το διακρίνει να το ξεχωρίσει...
Και ας είμαστε λιγότεροι
αυτοί που υποκρίνονται ή προσποιούνται.
Να θυμάστε μόνο πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός!
🌸
Copyright © Ευαγγελία Αλιβιζάτου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό κολάζ του Eric Brenner
