Η δημιουργός των Χειραψίες μιας ασήμαντης μέρας, Χρηματιστήριον εποχών: Χαϊκού για πέντε γένη ανθρώπων, Κεραίες βραχείας εκπομπής, Λευκάδιος Χερν και Πιέρ Λοτί: Συνάντηση στη μαγική μελαγχολία της απόδρασης, Η αλαφροΐσκιωτη καρέκλα κ.ά., η ποιήτρια Βιβή Κοψιδά-Βρεττού κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Βακχικόν όπως και τα παραπάνω, τη νέα της συλλογή Ο Γλωσσολόγος.
Στον Γλωσσολόγο της εστιάζει στη γλώσσα (μας), όπως ενδεχομένως φαντάζεται κανείς ακούγοντας τον τίτλο, αλλά έχει και μια ιστορία να μας αφηγηθεί. Και το πράττει αν και τα κείμενα του βιβλίου μπορούν να σταθούν και αυτόνομα, ως ολοκληρωμένα έργα. Πρόκειται για ποιητικό αμάλγαμα που προκύπτει μέσα από την αφήγηση, την πεζογραφία και το θέατρο.
Στις Υπο-θέσεις, που ανοίγουν την αυλαία, μας λέει η ίδια ότι Ο Γλωσσολόγος μου: μια επαγγελματική μονογραφία, ένα εγχειρίδιο για τη γλώσσα και τον άνθρωπό της. Ένας πρωταγωνιστής μυθιστορήματος.[...] Λέξεις όμορφες, λέξεις άσχημες, πειθαρχημένες, άτακτες, λέξεις συμμετρικές και εύηχες, λέξεις κακότροπες και κακόηχες. Λέξεις σιωπηλές, χαρούμενες λέξεις, μυαλωμένες λέξεις και επιπόλαιες, των σαλονιών και του λιμανιού λέξεις. Λέξεις σεμνές και λέξεις αχαλίνωτες. Έφηβες λέξεις... [...] ...μην περιμένετε να σας απαντήσει ο ποιητής. Ένας διάμεσος είναι κι αυτός... για να κλείσει το εισαγωγικό της με: μια σύλληψη παράτολμη, κρυμμένη στην «Κιβωτό των Αναγεννημένων Λέξεων». Ήδη διαφαίνεται μια πρόθεση, η διάθεση και ο πυλώνας της ενώ θα ακολουθήσουν κι άλλοι τέτοιοι όροι όπως: Κιβωτός των Χαλασμένων Λέξεων, Πάρκο των Χαλασμένων Λέξεων, Πάρκο του Γλωσσολόγου... Αίθουσα Τροπαίων! – αλλά ας μην προτρέχω, το τελευταίο έρχεται αργότερα.
Μόλις γίνουν οι «συστάσεις» ξεκινούν οι σκηνές, δηλαδή τα μέρη του βιβλίου, όπως σε ένα καθαρόαιμο θεατρικό έργο, που του μοιάζει κιόλας αφού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως τέτοιο εφόσον έχει τα εχέγγυα για να είναι τέτοιο – ακόμα και Χορός υπάρχει!
Η πρώτη σκηνή είναι Η άφιξη (του Γλωσσολόγου πάντα, αφού αποτελεί τον κεντρικό ήρωα) και η δεύτερη Το επάγγελμα. Όπως ήταν λογικό και ως γλωσσολόγος, τι έκανε; Έψαχνε μέσα στους αιώνες και μάζευε λέξεις. Τι συμβαίνει όμως με τις λέξεις; Ποια είναι η διαδρομή τους; Ποια η αρχή και ποιο το τέλος τους; Τελειώνουν; Χάνονται; Ποιος τις οργανώνει; Πώς; Όλα αυτά τα ερωτήματα –ενδεχομένως κι άλλα– απασχολούν την ποιήτρια και απαντώνται μέσα από τους στίχους με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Η τρίτη σκηνή Ένα τραγούδι για τον δάσκαλο ανήκει στον Χορό. Αυτός ανεβαίνει στη σκηνή κι αναλαμβάνει. Στην τέταρτη σκηνή έρχονται Οι θεωρίες και στην πέμπτη Ο γύρος του κόσμου των λέξεων.
Κι αν ο ένας πόλος ανήκει στις λέξεις, ο άλλος ανήκει στον γλωσσολόγο που ένα είναι με τη λέξη του ένα με τα κύτταρα και τα / σπλάχνα της, ένα με την ιστορία και τη βιοπάλη της. / Είναι ο βιογράφος της ο ανθρωπολόγος ο ερευνητής, ο ψυχογράφος της / Ο ψυχοθεραπευτής της
Κρατήστε το τελευταίο. Μπορεί και να μας χρειαστεί...
Είναι βέβαιο ότι μέσα από αυτό το σημείωμα μόνο μερικά ψήγματα μπορούν να μεταφερθούν και σίγουρα τίποτα από την εμπειρία που προσφέρει, όμως σε αυτό το σημείο είναι που διάφοροι, ένα πλήθος χαρακτήρων παίρνουν τον λόγο, ένας ένας, με τη σειρά.. διαδοχικά και όχι διαλογικά... για να φτάσουμε ως την έκτη σκηνή, τις Τελετουργίες καθαρμών όπου: Ο Γλωσσολόγος κυβερνάει τα φυλλοκάρδια τους. // Τον εμπιστεύονται! Στην κορύφωση του δράματος, οι λέξεις χάνονται.. οι χαρακτήρες όρθιοι πια μετρούν τις χαμένες λέξεις τους όμως: Κι οι λέξεις του περιμένουν. Να τρυπώσουν κάποτε ξανά στα άδεια τυραγνισμένα κεφάλια / Αθώες / Ειρηνικές / Πρωτόπλαστες
Τι είναι, λοιπόν, ο Γλωσσολόγος ως ήρωας; Μια φυσική αλλά και φαντασιακή οντότητα που περιπλανάται ανάμεσα στους ανθρώπους που διαφθείρουν τις λέξεις. Έτσι, εκείνες χαλάνε, ασχημαίνουν, χάνουν την αλήθεια τους κ.λπ. και ο γλωσσολόγος/Γλωσσολόγος αναλαμβάνει να τις αποκαταστήσει ως ιατρός, δάσκαλος, ιερέας ή μάγος. Φυσικά, είναι κι άλλα πράγματα. Είναι συλλέκτης, οργανωτής (τους), αναλυτής, καταγραφέας... ανατόμος και προστάτης τους κ.π.λ.
Βασικά, πρόκειται για ένα ακόμα έξω-από-το-κουτί βιβλίο της κυρίας Κοψιδά-Βρεττού, ένα αντισυμβατικό πόνημα με ουσία, αξία και δόσιμο, από μία δημιουργό που δεν εξαντλείται ακολουθώντας πεπατημένες ή νόρμες παρά το ένστικτό της, τη φύση και την εσωτερική της φωνή και που αφήνει πονήματα με λόγο ύπαρξης και γόνιμο αντίκτυπο.
