Ο Λεκές στο ταβάνι είναι το πρώτο μου θεατρικό έργο και συνάμα η πρώτη μου επαφή με το θεατρικό κείμενο. Έχοντας εμπειρία μόνο στο μυθιστόρημα, φοβόμουν αρκετά τη μετάβαση σε ένα είδος κειμένου με άλλες τεχνικές απαιτήσεις, με άλλους κανόνες και νόρμες. Όλο αυτό το άγχος, όλη αυτή η ανασφάλεια, αναρωτιόμουν πώς θα μου επιτρέψουν να δημιουργήσω έναν κόσμο μέσα στον οποίο θα δράσουν οι ήρωές μου, οι κομιστές του μηνύματός μου... Ξεκίνησα, λοιπόν, δειλά, τον Γενάρη του 2024, να πληκτρολογώ τα ονόματα που είχα επιλέξει για τους πέντε ήρωες που θα ξετύλιγαν την ιστορία μας στις επόμενες τρεις πράξεις. Επί βδομάδες, είχα σκαλώσει να κοιτάω πέντε ονόματα. Έγραφα, έσβηνα. Έκλεινα τον υπολογιστή, τον ξανάνοιγα. Τίποτα. Η βασική ιδέα υπήρχε, όπως επίσης και το φινάλε. Η πλοκή όμως;.. Το ταξίδι;
Απελπισμένος και λίγο πριν φωνάξω «τα παρατάω», σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά, σαν να ζητάω βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη. Η ματιά μου έπεσε σε μια γωνία του ταβανιού του γραφείου μου, προς το παράθυρο του φωταγωγού. Συνοφρυώθηκα και σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα μου και πήγα κάτω από τη γωνία αυτή. Έβλεπα καλά; Μια υγρασία, μια στάμπα ξεπρόβαλε από το μόλις προ τριών μηνών βαμμένο μου ταβάνι. Από πού κι ως πού; Πώς προέκυψε στα καλά καθούμενα;
Σε αυτό το σημείο, συνέβη κάτι που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να εξηγήσω. Ένιωσα σαν να με καλεί ο υπολογιστής μου να τον ανοίξω. Έκατσα ξανά στο γραφείο μου, έφερα στην οθόνη το αρχείο του έργου μου, έσβησα ότι λίγο είχα γράψει και ξεκίνησα από την αρχή. Καινούριος τίτλος, νέο σετ και τροποποιημένη πλοκή. Αφού άλλαξα και τα ονόματα, τις ηλικίες και κάποια πολύ βασικά βιογραφικά στοιχεία των ηρώων, «άκουσα» τις φωνές τους. Σαν να μου μίλησαν! Κι αμέσως μετά, οι φωνές απέκτησαν χείλη, τα χείλη πρόσωπο, το πρόσωπο κεφάλι και το κεφάλι σώμα και τα σώματα ψυχή. Κι άφησα τους ήρωες να γράψουν μόνοι τους το έργο. Να το τοποθετήσουν σε ένα επίκαιρο, γνώριμο σκηνικό, εδώ παραδίπλα, στην πλατεία του Ψυρρή. Στην Αθήνα του σήμερα. Και επέτρεψα στον Δήμο και τη Στεφανία, είκοσι χρόνια από το χωρισμό τους, τότε που ήταν φοιτητές, να ξανασυναντηθούν και να ξαναερωτευτούν ο ένας τον άλλο, ξυπνώντας μια αγάπη που ο χρόνος ποτέ δεν έσβησε. Και δεν τους σταμάτησα, ακόμα κι όταν ήξεραν πως το παράφορο πάθος τους θα πλήγωνε ανεπανόρθωτα τις οικογένειές τους κι ενδεχομένως να άλλαζε τη ζωή όλων. Ούτε τους εμπόδισα να συνεχίσουν να κρύβονται, να απιστούν και να ψεύδονται. Και φυσικά, δεν επενέβην όταν κλήθηκαν να αποφασίσουν για το αν το μέλλον θα τους βρει μαζί κι υπό ποια συνθήκη. Κι εννοείται, δεν άσκησα την παραμικρή επιρροή κατά την ώρα της κρίσης, που σε τέτοιες περιπτώσεις, βρίσκει άπαντες ηττημένους και λαβωμένους. Και χωρίς να το καταλάβω, το βιβλίο γράφτηκε, σχεδόν από μόνο του, μέσα σε λίγες ώρες. Οι ήρωές μου φρόντισαν, άλλωστε, στο να έχει γρήγορο ρυθμό, ανατροπές, μαύρο χιούμορ και συμβολισμούς και ο χρόνος κύλησε ταχύτατα και διασκεδαστικά.
Στα «θέλω» που έγιναν «μπορώ»...
Ανδρέας Μαθιός
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το θεατρικό του Ανδρέα Μαθιού Λεκές στο ταβάνι κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Ο Δήμος και η Στεφανία, στα σαράντα τους πια, ο καθένας με ξεχωριστή πορεία ζωής, ερωτεύονται παράφορα ξανά ο ένας τον άλλον, δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά τον νεανικό τους χωρισμό. Αρκούσε μια τυχαία συνάντηση κι ένα φευγαλέο άγγιγμα, για να αναζωπυρώσει τις μνήμες και το βύθιο πάθος που δεν κατάφερε ο χρόνος να σβήσει ποτέ. Αυτήν τη φορά όμως, δεν είναι μόνοι. Και σε μια διελκυστίνδα ηθικής τάξης, εσωτερικών συγκρούσεων, παλαιών απωθημένων αλλά και αγνού, ζωογόνου έρωτα, οι ήρωές μας προσπαθούν να ισορροπήσουν. Κι όταν το μυστικό τους αποκαλύπτεται, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά για την τελική αναμέτρηση της αξιοπρέπειας, του εγωισμού και της ψυχολογικής φθοράς με τον ανίκητο έρωτα, η οποία θα λήξει, όπως πάντα, μόνο με ηττημένους..Ο Λεκές στο ταβάνι είναι ένα σύγχρονο αθηναϊκό urban drama. Ένα κείμενο με γρήγορο ρυθμό, παράλληλη δράση, αναφορές στο παρελθόν και σύγχρονη γλώσσα και αισθητική. Τοποθετημένο σε ένα επίκαιρο σκηνικό, καλεί τον θεατή να παρακολουθήσει ένα έργο ενδιαφέρον, με εναλλαγή συναισθημάτων, ηθικές συγκρούσεις, μαύρο χιούμορ κι ένα τέλος ιδιαίτερο και σίγουρα γεμάτο συμβολισμό.
Ο Ανδρέας Μαθιός σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ, ενώ παράλληλα ήρθε σε επαφή με την αργυροχρυσοχοΐα. Το 2011 άνοιξε εργαστήριο χρυσοχοΐας στο Σύνταγμα, το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα. Το 2022 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα τρόμου Λύσσα (εκδόσεις Πνοή), ενώ έχει γράψει και αδημοσίευτες μικρές ιστορίες. Ο Λεκές στο ταβάνι είναι το πρώτο θεατρικό έργο του.
