Ο Λούκιος Άκκιος ήταν Ρωμαίος και ένας από τους μεγαλύτερους τραγικούς ποιητές. Γεννήθηκε το 170 π.Χ. και υπήρξε σημαντικό –σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής– το έργο του. Υπήρξε παραγωγικότατος, αφού η παραγωγή του φτάνει τα πενήντα έργα. Ιστορικοί μελετητές τον έχουν κατατάξει στους τραγικούς ποιητές με μεγάλη επιρροή από το έργο του Αισχύλου.
Τα προσφιλή του θέματα ήταν εμπνευσμένα από τον Πέλοπα και από τον Τρωικό Πόλεμο. Αν και είχε τον σεβασμό όλων των ομότεχνών του αλλά και του απλού κόσμου, υπήρξαν και οι επικριτές του έργου του, οι οποίοι επέκριναν με ειρωνική διάθεση το βερμπαλιστικό στοιχείο που χαρακτήριζε το σύνολο του έργου του. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε ότι τα χρόνια που γράφτηκαν οι αρχαίες τραγωδίες, αλλά και αιώνες μετά, ο βερμπαλισμός, το πομπώδες, ήταν συνώνυμο του αρχαίου θεάτρου, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο οι δραματουργοί να προσδώσουν μια διαφορετική ερμηνεία στα δεινά των τραγικών ηρώων τους.
Είναι γνωστή η φιλία του με τον Κικέρων, παρόλη τη μεγάλη διαφορά ηλικίας των εξήντα τεσσάρων χρόνων, που ήταν μεγαλύτερός του. Άλλωστε, ο Άκκιος υπήρξε ένας άνθρωπος που συνομιλούσε με άτομα που είχαν κάτι κοινό, ανεξαρτήτως ηλικίας. Όπως είχε συμβεί και όταν συνάντησε τον κατά πενήντα χρόνια μεγαλύτερό του, τραγικό ποιητή Πακούβιο, με αφορμή την ανάγνωση ενός έργου του, ίσως της μεγαλύτερης τραγωδίας που είχε γράψει ποτέ. Επρόκειτο να τον Ατρέα. Από αυτή την συνάντηση, μάλιστα, υπάρχει η εξής στιχομυθία που αποκαλύπτει πολλά για τον χαρακτήρα του Άκκιου:
Πακούβιος: Κάπως τραχιά και στυφή.
Άκκιος: Τα φρούτα που είναι μαλακά στην αρχή, αργότερα σαπίζουν.
Τον Άκκιο τον ακολουθούσε πάντα η φήμη για τον δύσκολο και αλαζονικό χαρακτήρα του. Αλλά και η ροπή του προς ένα θέατρο με νεωτερισμούς και καινοτομίες, που να μην συνδέει το προσωπικό του έργο με τους πρωτινούς συναδέλφους του.
Η τραγωδία Ατρέας υπήρξε το πρώτο του έργο και ίσως να ζήτησε και τη γνώμη του Πακούβιου για αυτό. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι παραστάθηκε το 140 π.Χ. και δυστυχώς δεν έχει διασωθεί. Σώζονται οι τίτλοι άλλων ειδών γραφής, όπως το Libri Didaskalicon που αφορά την ιστορία της ελληνικής και της ρωμαϊκής ποιήσεως.
Ένα ακόμα αδιάψευστο σημάδι της αλαζονείας του ήταν το γεγονός ότι είχε εγκαταστήσει ο ίδιος, στον Ναό των Μουσών, μεγάλα αγάλματα της μορφής του.
Από όλα τα έργα του, έχουν φτάσεις ως τις μέρες μας μόνο εφτακόσιοι στίχοι. Εκτός από την θεματολογία του Τρωικού Πολέμου και του Πέλοπα, είχε ασχοληθεί δραματουργικά και με ρωμαϊκά θέματα. Μία τραγωδία του με την πιθανή ονομασία Βρούτος λέγεται ότι γράφτηκε για να τιμήσει τον Δέκιμο Βρούτο, που υπήρξε ύπατος της ρωμαϊκής δημοκρατίας, το 138 π.Χ., και δεν ήταν λίγες οι φορές που βοήθησε τον Άκκιο.
Οι τραγωδίες του στην συντριπτική πλειονότητά τους είχαν φανατικό κοινό, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι επικριτές του έργου του. Από την άλλη, είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο δραματουργικό ταλέντο του, αν και συχνά είχε θεωρηθεί προκλητικός. Υπήρξε όμως, χωρίς αμφιβολία, ένας σπουδαίος τραγικός ποιητής που έφερε έναν καινούργιο τρόπο γραφής στην ρωμαϊκή τραγωδία. Η ισχυρογνωμοσύνη του ήταν δημιούργημα της πολύ σκληρής δουλειάς και του προσωπικού του μόχθου.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα από τον θάνατο του, μιλούσαν όλοι για έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές της ρωμαϊκής τραγωδίας. Πίστευε στην ανωτερότητά του και ότι οι τραγωδίες πρέπει να γράφονται με ένα βαρύγδουπο τρόπο που θα έφερνε τους θεατές αντιμέτωπους με τα τραγικά γεγονότα που θα διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια τους, για να τους βάλει στην υπόθεση του έργου.
Ο Λούκιος Άκκιος ή Άττιος έφυγε από τη ζωή περίπου το 86 π.Χ.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το ετήσιο περιοδικό Θέατρο του Θεόδωρου Κρίτα, από το περιοδικό Θέατρο του Κώστα Νίτσου καθώς επίσης και από το βιβλίο του Κώστα Γεωργουσόπουλου Νήμα της στάθμης, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
