Ο ουρανός κατακόκκινος και Ο δικός μου χειμώνας. Ένα θεατρικό αφιέρωμα στη Λούλα Αναγνωστάκη και τον Γιώργο Χειμωνά, στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, σε σκηνοθεσία Στέβης Μπουζιάνη.
Η Πολύνα-Ευτυχία Γκιωνάκη φοράει μαύρα γυαλιά, κατακόκκινο, έντονο κραγιόν. Είναι σικάτη, κομψή, πανέμορφη, όπως ακριβώς ήταν κι η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη. Ανεβαίνει στη σκηνή και αφηγείται στιγμές από τη ζωή της με τον εκλιπόντα σύζυγό της και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά.
Μέσα σε ένα σπίτι όπου παντού υπάρχει η παρουσία του αγαπημένου της, οι φωτογραφίες του, τα πράγματά του, ξυπνούν μνήμες από το παρελθόν και της κοινής τους ζωής. Η απουσία του είναι ένα αγκάθι στην καρδιά της, η παρουσία του, έστω και νοερά στη μνήμη της, βάλσαμο στην ψυχή της. Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, αφού είναι μανιώδης καπνίστρια, πίνει, συνομιλεί μαζί του. Είχε την τέλεια ζωή όσο εκείνος ζούσε και τώρα η τελειότητα έπαψε να είναι τελειότητα (λόγια δικά της). Τραγουδάει μελωδίες αγαπημένες που σιγοτραγουδούσαν όταν ήταν μαζί.
Στη σκηνή και ο Γιώργος Βολονάκης. Με την κιθάρα του μας ταξιδεύει νοσταλγικά μέσα από τους στίχους του τραγουδιού που έγραψε η κυρία Γκιωνάκη Ο ήχος της σιωπής.
Ήταν ένα ζευγάρι πολύ αγαπημένο. Εκείνος πανέμορφος κι απόμακρος, μόλις τον είδε τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, του δόθηκε ολοκληρωτικά. Έζησε ωραία ζωή αλλά δεν το ήξερε (λόγια της ίδιας).
Μερικά από τα έργα της: Σ' εσάς που με ακούτε, Η κασέτα, Η νίκη, Διαμάντια και μπλουζ. Μιλούν για τον σύγχρονο Έλληνα, τη μοναξιά, την ενοχή, το αδιέξοδο, την έλλειψη επικοινωνίας.
Αξιοπρεπής η παρουσία της ηθοποιού πάνω στη σκηνή, αποτύπωσε με επαγγελματισμό το προφίλ της συγγραφέως.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
