Μπορούμε να διδαχτούμε από μία παράσταση; Υπό προϋποθέσεις, η απάντηση είναι ναι. Όπως αυτές που προκύπτουν από τον Γιώργο Χαρατζά και την Κορίνα Χρυσάιδου, δύο κύρια μέλη της θεατρικής ομάδας Act Act που προάγει, εκτός από πολλές άλλες δραστηριότητες, και θεατρική διδασκαλία με παραστάσεις του Ίψεν, του Πίντερ αλλά και άλλων μεγάλων συγγραφέων, εφαρμόζοντας τη μέθοδο Ντέιβιντ Μάμετ [που ονομάζεται πρακτική αισθητική] που διδάσκουν σχεδόν 20 χρόνια... Και με αυτόν ακριβώς τον τρόπο προσεγγίζουν και την νέα τους παράσταση με τίτλο Η κυρία Μαργαρίτα εμφανίζεται του Βραζιλιάνου Ρ. Ατάιντε, που φιλοξενείται από το όμορφο θέατρο Λύχνος τέχνης και πολιτισμού, έναν ιδιαίτερο χώρο αφοσιωμένο στη φιλοξενία παραστάσεων που έλκουν πραγματικά το θεατρόφιλο κοινό.
Ο Γιώργος Χαρατζάς έχει αναλάβει, εκτός από την σκηνοθεσία, όλα όσα χρειάζονται για την συντέλεση αυτής της όμορφης παράστασης με πρωταγωνίστρια την Κορίνα Χρυσάιδου, που ερμηνεύει την κυρία Μαργαρίτα, μία μυστηριώδης δασκάλα που την βλέπουμε να διδάσκει στα παιδιά της με έναν ιδιαίτερο και ασυνήθιστο τρόπο, πολλές φορές σκληρό και αυταρχικό, άλλοτε γλυκό και καθησυχαστικό, με σκοπό να τους νουθετήσει και να τους προετοιμάσει, όσο μπορεί καλύτερα, για μια ζωή γεμάτη εμπόδια και δυσκολίες. Στην προσπάθειά της αυτή, πολλές φορές, φτάνει στα άκρα, όχι όμως από την παράνοια που την κατέχει αλλά από την τρυφερότητα και την αγάπη που έχει μέσα της για τα παιδιά, που τα θεωρεί παιδιά της.
Η κυρία Μαργαρίτα μοιάζει με ένα εύθραυστο πλάσμα που παραπαίει έχοντας μια απροσδόκητη αρρώστια που την περιβάλλει και νιώθεις λες και κάτι την παρακινεί να βιαστεί να βοηθήσει επειδή ο χρόνος είναι περιορισμένος. Η σκληράδα που δείχνει είναι απλώς ένας μανδύας όπου θέλει να κρύψει μια πραγματικά ευαίσθητη φύση που πλημμυρίζει από αγάπη και δημιουργία.
Η Κορίνα Χρυσάιδου κάνει μια υπέροχη ερμηνεία, που για μιάμιση ώρα συγκλονίσει από τις αλλαγές που προκύπτουν στην ψυχολογία της μέσα στην τάξη, από την πολύ καλή της κίνηση και έκφραση κάνοντας –με άνεση– τους θεατές να την παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον. Από μόνη της, ανεξάρτητα από τα σκηνικά, τον φωτισμό και ό,τι άλλο, γεμίζει την σκηνή με την αξέχαστη ερμηνεία της – στη μνήμη μου δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ο μονόλογός της είναι συγκλονιστικός, ζεστός, τραχύς και πολλές φορές αστείος και η παρουσία του Χαρατζά, που κάνει τα παιδιά της τάξης, είναι έξυπνη. Η τρέλα της είναι χαριτωμένη, δεν περιέχει κακία, παρόλες τις βρισιές που εξαπολύει προς τα παιδιά της τάξης της· είναι μια προσπάθεια ύστατη για την ίδια να τους προστατέψει, όπως δεν προστάτευσαν την ίδια όταν ήταν στην ηλικία τους.
Μια παράσταση που επιθυμεί να περάσει σημαντικά μηνύματα για το θέμα τις σωστής διαπαιδαγώγησης, για το τι πρέπει να είναι το σχολείο για τα παιδιά και πιστεύω ότι οι παραστάσεις πρέπει να συνεχιστούν παράλληλα με τις άλλες τους δραστηριότητες για να μπορέσει να στείλει σε όσο περισσότερους μπορεί τα υπέροχα μηνύματα αυτής της δασκάλας. Ίσως θα πρέπει να την παρακολουθήσουν εκπρόσωποι του Υπουργείου πολιτισμού και του Παιδείας ώστε να αγκαλιάσουν όπως οφείλουν αυτά τα μεγάλα μηνύματα που μας έδωσε αυτή η όμορφη παράσταση.
Ευχαριστώ πολύ την συνεργάτη μου και κυρίως καλή μου φίλη Τζένη Κουκίδου που με προέτρεψε να παρακολουθήσω αυτό το έργο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
