Ν.Κ.: Η ιδέα των Ανομολόγητων υπήρχε καιρό μέσα μου. Απλά δεν είχε βρει τον δρόμο της, να γραφτεί και να εκφραστεί. Είναι όλα αυτά κρυφά ή φανερά που είμαστε μέρος πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι. Συμπεριφορές, αντιδράσεις, κοινωνικά στερεότυπα, βιώματα, εμπειρίες.
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Κ.: Ανομολόγητα.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Κ.: Σε όλους δεν μπορούμε να αρέσουμε και είναι ωραία αυτή η διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του βιώματα, τον χαρακτήρα του, την οικογένεια του και την προσωπική του διαδρομή. Η λέξη συμβουλεύω δεν μου ταιριάζει, παρόλα αυτά θα έλεγα στον αναγνώστη πριν διαβάσει το βιβλίο, να είναι σε άμεση επαφή με τον συναισθηματικό του κόσμο και να μείνει απαλλαγμένος από την διάθεση για κριτική και απολυτότητα που πολλές φορές μας πιάνει όλους πριν ανοίξουμε την πρώτη σελίδα. Μετά την τελευταία σελίδα είναι ελεύθερος για οτιδήποτε ένιωσε.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσο θα κρατούσε;
Ν.Κ.: Θα έλεγα ότι μέσω του βιβλίου ο καθένας κάνει μια βουτιά βαθιά στον εσωτερικό του κόσμο, σε όλα αυτά που προανέφερα παραπάνω και παράλληλα μια βουτιά στον εξωτερικό κόσμο, στην δουλειά του, στον έρωτα, στη φιλία, στη φύση, στον θάνατο κ.λ.π.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με ένα απόσπασμα
Ν.Κ.: "Τώρα άναψαν τα φώτα. Πρώην, νυν κι επόμενοι σε έναν υστερικό χορό δείχνοντας την ατελείωτη αγάπη τους. Όταν σβήσουν τα φώτα θα αρχίσει η σφαγή των ηλιθίων."
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Διαβάζοντας την άνευ ρίμας -ή άλλου άστοχου περιορισμού- συλλογή του Νίκου Κρίκα διακρίνω μια πηγαία εκβολή λόγου που μπορεί να είναι από αυθορμητισμός ως κεραυνοβολισμός έμπνευσης ή ιδέας που αναζητεί την έκφρασή της στο χαρτί, αλλά ακόμα και προσωπικό ύφος.
Στη δομή του το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Ο έξω κόσμος και Ο έσω κόσμος, και παράλληλα, δε μπορώ παρά να σημειώσω ότι έτσι χωρίζεται η ύπαρξή μας ούτως ή άλλως: σε αυτό που έχουμε απ' έξω (μας) και σε ό,τι υπάρχει μέσα (μας). Στον έξω κόσμο ένα ιδιαίτερο λεξικό ολοκληρώνεται καθώς διαβάζουμε τα έργα. Ο κάθε τίτλος αποτελείται από μία λέξη και εν συνεχεία, το κάθε έργο εξηγεί ή περιγράφει ή προσδιορίζει τη λέξη αυτή μαζί με ό,τι υπάρχει/συμβαίνει/είναι/γίνεται τριγύρω. Στον έσω κόσμο ο δημιουργός εκμεταλλεύεται τις συνιστώσες της πεζοποίησης και ασχολείται με αυτό που αισθάνεται ή απασχολεί το μυαλό του: σκέψεις, απόψεις, συμβουλές, συναισθήματα και άλλες σημειώσεις και σχόλια. Μάλιστα, η άποψή του για την εποχή των κοινωνικών δικτύων, την ηλεκτρονική, όπως απαντάται μέσα στη συλλογή ήταν κάτι που εγχάραξε στη μνήμη μου.
Ασχολείται με την εποχή του, την εποχή μας, κι αυτό φέρνει την ποίηση πιο κοντά στον αναγνώστη. Η αγάπη του για την Τέχνη, σε κάθε μορφή της, είναι ευδιάκριτη· για τη λογοτεχνία επίσης, ενώ διάσπαρτες παντού λέξεις όπως χειροκροτήματα, έμπνευση, παρτιτούρα, μουσική, οκτάβες, ταλέντο, βιβλιοφάγοι, υπόκλιση, νότες, μονόλογοι, κ.ά ενδυναμώνουν ακριβώς αυτό.
Ο ατάλαντος φωνάζει, κλαίει, κουνάει τα χέρια και μιλάει.
Πέρα των άλλων μηνυμάτων, σε προτρέπει να αλλάξεις για να ζήσεις ζωή και ως κοινωνικό μήνυμα να προσφέρεις, να βοηθάς γενικότερα αλλά τον κάθε αδύναμο ειδικά.
Οι αισθαντικές εικόνες, οι ζωντανές και με εντάσεις περιγραφές του προδιαθέτουν την ανάγνωση και ομορφαίνουν την εμπειρία.
Το σχόλιό του για την κριτική -με την ευρεία έννοια- είναι και δυνατό και εύστοχο και καλοδεχούμενο.
Η κριτική σαν στάση ζωής.
Ένα τραγούδι, μία παράσταση, το σύστημα, ο
λόγος, το ηχόχρωμα μιας καλημέρας, το άσπρο
ενός τοίχου, ο απέναντι, ο πίσω, ο δίπλα, ο
χιλιόμετρα μακριά, ο μόλις γεννημένος, ο
αγέννητος, ο νεκρός. Όλοι και όλα περνούν
από την κριτική. Η αιτιολόγηση της σπανίζει.
Η κατάφαση της συνηθίζεται. Και πλώρη
γρήγορα για την επόμενη κριτική. Με εργαλεία
την απολυτότητα, τη μη γνώση, την εκδίκηση
και τον φθόνο. Ζούμε για να δείχνουμε και όχι
για να έχουμε. Καθήμενοι στους αναπαυτικούς
καναπέδες μας που απέκτησαν το ανάγλυφο
του κώλου μας, ομιλούμε ακατάπαυστα και
δυνατά. Κι αφήνουμε την ώρα της κρίσης στον
αόρατο, δικό μας θεό, να την αποφασίσει.
Ο Νίκος Κρίκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985 και είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Δήλος από το 2011. Έχει στο ενεργητικό του πολλές συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις (Ιούλιος Καίσαρας, Ο ουρανός πάνω από την πόλη, Μισάνθρωπος, 5 Αισθήσεις, Δεσποινίς Τζούλια, μεταξύ άλλων) και είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής εταιρείας Open Theater (2017). Επίσης, έχει συμμετάσχει σε μπαζάρ και εκθέσεις ζωγραφικής με δικά του έργα και αντικείμενα που έχουν ως βάση τους το γυαλί. Η ποιητική του συλλογή Ανομολόγητα εκδόθηκε τον Μάιο του 2017 από τις εκδόσεις Βέγας.
Ευχαριστώ τον Νίκο Κρίκα για τη διάθεση του βιβλίου του.
Τα πλαγιογραμμένα αποσπάσματα προέρχονται από την ποιητική συλλογή, Ανομολόγητα.
Ευχαριστώ τον Νίκο Κρίκα για τη διάθεση του βιβλίου του.
Τα πλαγιογραμμένα αποσπάσματα προέρχονται από την ποιητική συλλογή, Ανομολόγητα.
