Θεόδωρος Ζαφειρίου: Η συνειδητοποίηση κάποια στιγμή, ότι έχω γράψει ήδη πολλά κείμενα, και όχι μόνον ποιητικά, για βιώματα και σκέψεις εξ αφορμής ταξιδιών με τραίνα, αλλά και της μεταγενέστερης αναπόλησής τους στους σταθμούς. Έτσι, με την ανθολόγηση παλαιοτέρων στίχων, προέκυψαν και οι καινούργιοι.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Ζ.: Νοσταλγία.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Ζ.: Έχω προλάβει αυτή την πιθανή επίσης διερώτηση του αναγνώστη, γι’ αυτό και προτάσσω το εισαγωγικό ποίημα στο βιβλίο, έστω και με μιαν αντεστραμμένη «παραίνεση», παραφράζοντας ένα γνωστό ποίημα του Νίκου Καρούζου: Μη με διαβάσετε / Άν δεν έχετε συνοδεύσει / αγνώστους σε σταθμό...
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Θ.Ζ.: Στην διαδρομή (την παλαιά μέσω Μπράλλου) πήγαινε-έλα Αθήνα-Λάρισσα, σε ατομικό Waggon-lit, που θα διαρκούσε τουλάχιστον όσο του Υπερσιβηρικού.
Κλείστε την μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο...
Θ.Ζ.:
Το τραίνο αυτό δεν τ’ οδηγεί η μηχανή
Το τραίνο αυτό δεν τ’ οδηγεί η μηχανή
Αλλ’ ο απόηχος απ’ τα βαγόνια πίσω
(«Το τραίνο στο Ρουφ»)
Η συλλογή του Θεόδωρου Π. Ζαφειρίου, Τα τραίνα ταξιδεύουν ακόμα, κυκλοφορεί από την Andy’s Publishers. Εξώφυλλο: Άλκηστις Μιχαηλίδου και Κωνσταντίνος Σακελλαρίου
Στην περιγραφή λέει:
Τραίνα εποχής, που οι τοξικές διακρίσεις των κουπέ σε καπνιζόντων και μη δεν είχαν νόημα, αφού η κινητήρια δύναμη του ατμού μετέτρεπε όλους τους επιβάτες τους σε ακούσιους καπνιστές. Τραίνα μεταγενέστερα, που οι αναθυμιάσεις του πετρελαίου έκαναν τους επιβάτες οιονεί αλκοολικούς. Τραίνα σημερινά, που ο άοσμος ηλεκτρισμός τους συνταυτίζεται απολύτως με την, εις πείσμα της κλιματικής, αλλαγή και της νομοθεσίας προς χάριν της υγιεινής ζωής. Οι μνήμες ωστόσο δεν μπορούν ν΄ απαλλαγούν απ’ τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Επειδή ταξιδεύουν ακόμα.
Ταξιδεύουν και στα πραγματικά και στα ιδεατά τοπία αυτού του βιβλίου, που αποτελεί μιαν ανθολόγηση ποιημάτων, στα οποία πηγαινοέρχονται τραίνα κι οι άνθρωποί τους (προσωπικό, επιβάτες, απλοί θαμώνες σταθμών) σε διαδρομές, που εν πολλοίς, αν δεν καθορίζουν ολοκληρωτικά, επηρεάζουν σημαντικά την ζωή τους, «μεταφέροντας» κυριολεκτικά και μη, τα παντός είδους, πραγματικά και μη, βιώματά τους, ευχάριστα συναισθήματα, αλλά και μαζί δυσοίωνες σκέψεις. Γιατί η μουσική των τραίνων κάποτε αλλάζει, δεν ηχεί πια γνώριμη, ή σταματά οριστικά, οι σταθμοί ερημώνουν, οι γραμμές χορταριάζουν, όπως τάφοι, αλλά παραδόξως, αν δεν ξηλωθούν, εξακολουθούν, ακόμη και μόνες, έστω στο πουθενά, να ταξιδεύουν.
Τα ποιήματα ανθολογούνται κατά το μεγαλύτερο μέρος από τις προηγούμενες συλλογές του Θ. Π. Ζαφειρίου: Αγνώστων λοιπών στοιχείων (1988), Απόβαρο (1997), Αντίγραφα χωρίς πρωτότυπο (2000), Ημίμετρα (2003), Ο αριθμός που λείπει(2006), Για μια ομοιοκαταληξία (2008), Ξηροί καρποί (2012), Τα κακά ποιήματα (2014), Σαρκοτροπία (2014), Αχθοφόροι (2016), Τα άλλα (2017), Κορμιά και σώματα (2017), Ομόλογα (2018), Deliveries (2018). Το βιβλίο όμως συμπεριλαμβάνει και δεκαέξι ανέκδοτα, τα οποία επίσης περνούν από τους ίδιους σταθμούς, με αφετηρία τον σταθμό Λαρίσσης και τελικό προορισμό την Λάρισσα, τόπο καταγωγής του ποιητή, αλλά και μια οιονεί Καβαφική Ιθάκη.
Ο Θεόδωρος Π. Ζαφειρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Κατάγεται από την Λάρισσα. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Ρέγκενσμπουργκ της Γερμανίας. Εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Έχει εκδώσει δεκαοκτώ ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά και αλβανικά.
