Taghrid Bou Merhi
Επέλεξα να μιλήσω με μια φωνή διαφορετική από τον θόρυβο,
να βουτήξω το δάχτυλό μου στο μελάνι της επίγνωσης,
Τι ανάγκη έχω από ένα χωράφι με χρυσάφι;
Είναι το κενό πιο ευγενές από την έκταση της γλώσσας;
Ένα μόνο φύλλο χαρτιού μπορεί να με χωρέσει
Με περισσότερη πληρότητα από ένα έθνος γεμάτο τρέλα.
Ο κόσμος είναι μια σκουριασμένη μηχανή
που περιστρέφεται βιαστικά...
γυαλισμένη από αίμα,
στολισμένη με ερείπια,
αποκαλώντας τις σφαίρες «διπλωματική ειρήνη».
Σε σκοτεινές γωνιές
η ποίηση κάθεται,
γυμνή αλλά με λαχτάρα,
γράφοντας τους στεναγμούς των χηρών
και πλένοντας τις πληγές των στρατιωτών με τρεμάμενα λόγια.
Πιστεύω ότι η ποίηση δεν είναι επάγγελμα,
αλλά η κρυψώνα ενός προφήτη από ένα χαλάζι από πέτρες,
μια απαλή απόδραση από την κατάρα των ερωτημάτων.
Γράφω για να μην γλιστρήσω στο λάκκο της «προσαρμογής»,
για να μπορώ να διαμαρτύρομαι για τις εποχές που αλλάζουν
χωρίς να ζητώ τη γνώμη μας στη βροχή.
Αυτοί που κρατούν τα ηνία του αύριο
πετούν κιμωλία στη φωτιά
και βάζουν δορυφόρους σε μπότες στρατιωτών.
Αλλά οι μητέρες...
δεν ξεχνούν ποτέ πώς να τακτοποιούν τα μαξιλάρια,
κλαίνε ήσυχα στο μπάνιο,
μετά χαμογελούν
Έτσι η ζωή δεν σταματά..4ρ
Η ζωή είναι ένα θεατρικό έργο με χαμογελαστό πρόσωπο,
και πίσω από τις κουρτίνες
ένα παιδί γράφει:
«Ο πατέρας μου δεν έχει όπλο... αλλά μου έμαθε τα ονόματα των λουλουδιών».
Δεν είμαι προφήτης,
ούτε γέρος ποιητής σε ταβέρνα,
αλλά όταν ασφυκτιώ,
ανοίγω ένα παράθυρο στο ποίημα
και αναπνέω.
🍈
Copyright © Taghrid Bou Merhi All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Μετάφραση: Ανδρομάχη Μπενέκου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ζωγραφικό έργο Ανδρομάχης Μπενέκου
