koukidaki: Λήθη vs Θύμηση

Βασισμένο σε διηγήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε

Μίκα Στεφανάκη, Κατερίνα Χάσκα, Ραφαέλα Καβαζαράκη

Τι συμβαίνει όταν η μνήμη γίνεται λαβύρινθος;

Τι μένει όταν οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν;

Ποιος επιζεί από τη σύγκρουση ανάμεσα στο παιδί που υπήρξαμε και στον ενήλικα που οικοδομήθηκε πάνω στον φόβο, τη σιωπή και την ενοχή;

Το έργο Λήθη vs Θύμηση - Δοκιμή Πόε είναι μια σύγχρονη, ποιητική θεατρική περφόρμανς που ταξιδεύει τον θεατή στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί όπου οι παιδικές μνήμες συναντούν το σκοτάδι της ενηλικίωσης και όπου η ανάγκη για σύνδεση παλεύει με τον φόβο της απώλειας. Βασισμένη στο σύμπαν του Έντγκαρ Άλαν Πόε αλλά όχι εγκλωβισμένη σε αυτό, η παράσταση αξιοποιεί τον λόγο, την κίνηση και την εικόνα ως ισότιμα μέσα, δημιουργώντας έναν υβριδικό κόσμο θεάτρου, performance και εικαστικής εγκατάστασης.

Τρεις γυναικείες παρουσίες –σε ρόλους άφυλους, άχρονους, συμβολικούς– κινούνται σε ένα τοπίο όπου τίποτα δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά όλα είναι αληθινά. Ένας χώρος που δεν ανήκει σε κανέναν χρόνο έχει γίνει το καταφύγιο, η φυλακή και το πεδίο μάχης των χαρακτήρων. Μέσα από σωματικό θέατρο, ποιητικές ροές λόγου, ασπρόμαυρο video art και ηχοτοπία που θυμίζουν αναπνοές, παλμούς και υδάτινες μνήμες, η παράσταση δημιουργεί μια πλήρως βιωματική εμπειρία για τον θεατή – μια εμπειρία που δεν παρακολουθείς, αλλά υπομένεις, θυμάσαι και αναγνωρίζεις μέσα σου.

Η θεματική του έργου αγγίζει τον πυρήνα πολλών σύγχρονων κοινωνικών ζητημάτων. Η ψυχική υγεία, η διαχείριση του τραύματος, η μοναξιά, η ανάγκη επαφής, η κοινωνική πίεση, η παιδική εγκατάλειψη και η ενήλικη συναισθηματική καταστολή αποτελούν τις κύριες γραμμές ενός έργου που δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία, αλλά φωτίζει αυτό που κρύβει ο καθένας μας πίσω από το βλέμμα, το σώμα και τη σιωπή του. Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκφράσουν τον φόβο, τον πόνο ή την ευαλωτότητά τους, το έργο Λήθη vs Θύμηση λειτουργεί ως καλλιτεχνικός καθρέφτης: μας δείχνει αυτό που φοβόμαστε να δούμε, αλλά επιθυμούμε να θεραπεύσουμε.

Οι χαρακτήρες συναντιούνται σε μια σκηνική εγκατάσταση που θυμίζει υπόγειο σύμπαν, μια τρύπα γης που γίνεται σύμβολο της μνήμης και της λήθης. Το χώμα και το νερό –δύο βασικά στοιχεία της παράστασης– λειτουργούν ως απτά σύμβολα της φθοράς αλλά και της αναγέννησης. Η μία ηθοποιός λειτουργεί ως κομπέρ, ένας ποιητικός οδηγός, ένας αγγελιοφόρος που μεταφέρει λέξεις από το ποίημα Ο άνθρωπος-σκουλήκι, λέξεις που λειτουργούν σαν υπόγεια παλίρροια και δίνουν στο έργο ρυθμό, βάθος και σκοτεινή ομορφιά. Οι άλλες δύο ερμηνεύτριες εναλλάσσονται σε ρόλους εμμονής και εμμονικού, σε μια διαρκή μάχη εξουσίας, ανάγκης και μνήμης – μια μάχη που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, στο παιδί και τον ενήλικα, στο παρελθόν και το τώρα. Κάθε σκηνή λειτουργεί σαν κομμάτι ενός ονείρου ή ενός εφιάλτη, όχι για να τρομάξει, αλλά για να αφυπνίσει.

Το video art δημιουργεί βάθος, σαν να ανοίγει στον θεατή μια ρωγμή στον χώρο, μια οπτική στο εσωτερικό της συνείδησης.

Οι φωτισμοί λειτουργούν χειρουργικά, αποκαλύπτοντας ή κρύβοντας ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια αίσθηση αναμονής, φόβου, πένθους και λύτρωσης.

Το έργο δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις αλλά θέτει ερωτήματα που όλοι αναγνωρίζουμε:

Ποιο κομμάτι του εαυτού μας θυσιάσαμε για να ενταχθούμε;

Τι χάσαμε όταν σταματήσαμε να είμαστε παιδιά;

Τι κρύβουμε κάτω από τη σοβαροφάνεια και τις απαιτήσεις της ενηλικίωσης;

Και κυρίως: τι θυμόμαστε… όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν;

Συντελεστές:

Ηθοποιοί: Μίκα Στεφανάκη, Κατερίνα Χάσκα, Ραφαέλα Καβαζαράκη

Δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία: Κατερίνα Χάσκα

Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη

Μουσική, ηχοτοπία: Κωστής Κόντος

Σκηνική εγκατάσταση: Δημήτρης Μέλλος

Video Art, διεύθυνση φωτογραφίας: Μαρία Ζερβός